“ฉันเลือกตัวนี้” เธอกล่าวกับเบย์เลอร์
เบย์เลอร์และคนอื่น ๆ พากันอ้าปากค้าง ทั้งหมดมองมาที่เธอ ราวกับเธอเป็นบ้าไปแล้ว ทั้งหมดพากันเงียบด้วยความตกตะลึง
“ไคร่า” เอนวินเริ่มต้นก่อน “ท่านพ่อของเธอจะไม่มีทางอนุญาตให้เธอ—”
“ฉันเป็นคนเลือกเอง ไม่ใช่หรือ” เธอตอบ
เขามีสีหน้าบูดบึ้งและยกมือทั้งสองขึ้นเท้าสะเอว
“นั่นมันไม่ใช่ม้า!” เขายืนยัน “มันเป็นสัตว์ป่า”
“ในไม่ช้ามันจะฆ่าเธอ” เบย์เลอร์เสริม
ไคร่าหันไปหาเบย์เลอร์
“ก็คุณไม่ใช่หรือที่บอกให้ฉันเชื่อสัญชาติญาณของฉันเอง?” เธอถาม “แล้วเจ้าตัวนี้ก็พาฉันมาที่นี่ เจ้าสัตว์ตัวนี้กับตัวฉันสามารถสื่อถึงกันได้”
ทันใดนั้น เจ้าโซลเซอร์ก็ยกขาอันใหญ่โตของมันถีบประตูไม้อีกบานกระเด็น เศษไม้เล็ก ๆ กระเด็นไปทั่ว ในขณะที่ผู้คนพากันแตกตื่น ไคร่ารู้สึกกลัวเกรง มันเป็นสัตว์ป่าที่ไม่เชื่องและยิ่งใหญ่ สัตว์ที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าสถานที่แบบนี้ ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะถูกจับขังไว้ และเหนือกว่าสัตว์ตัวอื่นอย่างมาก
“ทำไมเธอถึงคู่ควรที่จะได้มันล่ะ?” แบรนดอนถาม ขณะที่ก้าวมาข้างหน้าและดันคนอื่นให้หลีกทาง “ฉันอายุมากกว่า และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันอยากได้มัน”
ก่อนที่ไคร่าจะได้เอ่ยอะไร แบรนดอนก้าวมาข้างหน้าเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของด้วย เขากระโดดขึ้นบนหลังของมัน และเมื่อเขาทำเช่นนั้น โซลเซอร์ก็เหวี่ยงตัวอย่างรุนแรงจนร่างของเขาลอยละลิ่วข้ามคอกม้าไปกระแทกผนัง