gemaakt.

      Dr. Levin vroeg rond, blijkbaar op zoek naar waar de mensen waren die verbonden waren aan het nieuws over de boodschap van Pioneer 11. Als ze iemand passeerden hield ze hen aan, en Kevin kreeg de indruk dat ze iedereen in het gebouw kende. SETI mocht dan een onafhankelijk instituut zijn, zoals zij had gezegd, maar het was duidelijk dat Dr. Levin hier veel tijd doorbracht.

      “Hey, Marvin, waar is iedereen?” vroeg ze een bebaarde man in een geruit shirt.

      “De meesten hebben zich verzameld in het centrum voor supercomputer onderzoek,” zei hij. “Bij iets als dit willen ze zien wat de pits opleveren.”

      “De pits?” vroeg Kevin.

      Dr. Levin glimlachte. “Dat zal je wel zien.”

      “Wie zijn dit?” vroeg de bebaarde man.

      “Wat zou je zeggen als ik je vertelde dat Kevin hier aliens kan zien?” vroeg Dr. Levin.

      Marvin lachte. “Je kunt nog zo je best doen om de reputatie van gestoorde alienjager te vervullen, Elise. Je bent net zo sceptisch als de rest.”

      “In dit geval misschien niet,” zei Dr. Levin. Ze keek naar Kevin en zijn moeder. “Deze kant op.”

      Ze leidde hen naar een ander gedeelte van het gebouw, en Kevin voelde dat dit gedeelte nog meer beveiligd was, met waar hij ook keek ID-scanners en camera’s. Bovendien was het de schoonste plek die hij ooit had gezien. Een stuk schoner dan bijvoorbeeld zijn slaapkamer. Het leek wel of er geen stofje was toegestaan, laat staan stapels met kleren die zijn kamer vulden tot zijn moeder hem opdroeg om te gaan opruimen.

      De laboratoria waren bijna leeg nu, en leeg op een manier die suggereerde dat de mensen haastig waren vertrokken omdat er elders iets spannenders gaande was. Het was makkelijk om te zien waar ze heen waren gegaan. Terwijl ze hun bestemming naderden, zag Kevin mensen die zich in de gang verdrongen. Hij ving fragmenten op van wat ze tegen elkaar zeiden.

      “Er is een signaal, een echt signaal.”

      “Na al die tijd.”

      “Het is niet alleen telemetrische data, of zelfs scans. Er is iets… anders.”

      “We zijn er,” zei Dr. Levin. Ze kwamen aan bij een ruimte waar de deur open was gelaten, duidelijk zodat alle mensen zich naar binnen konden proppen. “Laat ons door, alsjeblieft. We moeten Sam spreken.”

      Het bleek een grote ruimte te zijn, gevuld met knipperende lichten die omgeven waren door looppaden. Het leek een beetje op een theater waar de acteurs computers waren. Kevin herkende ze als computers, ondanks het feit dat ze in niets leken op de kleine, nauwelijks functionerende laptop die zijn moeder voor hem had gekocht om zijn huiswerk op te doen. Dit waren apparaten zo groot als salontafels, auto’s, kamers, allemaal matzwart en glinsterend van de lichtjes. De mensen die erbij zaten hadden pakken aan zoals technische onderzoekers op televisie droegen.

      “Onder de indruk?” vroeg Dr. Levin.

      Kevin kon alleen maar knikken. Hij had er geen woorden voor. Het was… ongelofelijk.

      “Wat is dit voor plek?” vroeg zijn moeder, en Kevin wist niet of het goed of slecht was dat zelfs zijn moeder het niet begreep.

      “Dit is de plek waar NASA haar supercomputer onderzoek doet,” legde Dr. Levin uit. “Kunstmatige Intelligentie, kwantumcomputeren, meer geavanceerde supergeleiders. Het is tevens de apparatuur die ze gebruiken om te werken aan… complexe kwesties. Kom, we moeten met Sam praten.”

      Ze leidde hen tussen de mensen door en Kevin volgde. Hij deed zijn best om snel genoeg te zijn, voordat de openingen die ze creëerde weer gevuld raakten met mensen. Hij haastte zich achter haar aan tot ze bij een lange, enigszins kromme man kwamen die bij een van de computers stond. Anders dan de anderen droeg hij geen schoon pak. Zijn lange, knokige vingers leken in elkaar verstrikt te raken terwijl hij typte.

      “Professor Brewster,” zei Dr. Levin.

      “Dr. Levin, ik ben blij dat u… wacht, u heeft bezoekers meegenomen. Dit is niet echt het moment voor een rondleiding, Elise.”