<Pikërisht kështu, dinak!> e qortoi me djallëzi Charlene, duke i dhënë një shkelm tek njëra këmbë.
<Zonja dhe zotërinj, për sot mjafton!> njoftoi me zë të lartë Drew. <Do të thoja që më mirë se kaq nuk mund të kishte shkuar. Faleminderit të gjithëve. Shihemi nesër!>
Grupi u shpërbë dhe secili iu drejtua banesës së tij.
Një ditë tjetër historike arriti në fundin e saj.
Kapitulli XV
Midori pa jashtë nga dritarja dhe fiksoi një pikë të largët, për të e padukshme.
Atje, ishte kopshti i qershive, në atë park ku kishte takuar të dashurin e saj Noboru.
Ishte perëndim, dhe vajza po i shkruante të dashurit.
“Sot jam vërtet e lodhur.
Mësimi i Historisë së Japonisë së Mesme Lindore është vërtet i padurueshëm. Ç’më intereson nga ajo epokë?Tani është koha që unë po jetoj. Tani nuk mund të të takoj, dhe zemra më dhemb, aq shumë më mungon.
Për dy javë kam provimin e Historisë dhe nuk arrij të ngulis në kokë nocionet. Do shkojë keq, e ndjej. Dhe prindërit e mi do pyesin përse, pas një karriere të mirë universitare, rendimenti im të bjerë kaq dukshëm.
Jo, nuk është e drejtë, as për ata, që sidoqoftë më duan shumë dhe shpresojnë që unë të ndërtoj një pozitë të mirë sociale, as për mua, pasi nëse nuk mbaroj studimet do mund të kryej vetëm punë poshtëruese, të pasigurta dhe të paguara keq. Përse gruaja në Japoni duhet të jetë kaq e getoizuar? Është një shoqëri lëvizëse, e dominuar nga ata meshkuj autoritarë që vendosin gjithçka dhe lënë gruan të shikojë atë tavan transparent përtej të cilit ata qeverisin jetët tona.
Po unë nuk dua të qëndroj në hije.
Do studioj, po, do studioj si asnjëherë, edhe Histori, po, kështu do të arrij tek diplomimi dhe do të bëhem mësuese, do të fitoj mirë dhe do të martohemi, ti do të zbresësh nga ajo varkë dhe nuk do jesh më i varfër. E do të studiosh letërsi, si mua, dhe do të bëhesh poet: ke talent, Noboru, dhe duhet ta plotësosh me studime.”
Midori ngriti penën nga fleta dhe vendosi duart mbi sytë, për të tharrë lotët që i vijëzonin fytyrën duke i rrjedhur vrullshëm. Vuante jashtëzakonisht. Por ishte edhe e fortë dhe racionale. Dinte të luftonte.
Maoko morri shaminë dhe fshiu sytë. Fatkeqësia e Midorit e kishte mallëngjyer. Ajo dashuri torturonjëse derdhej nga faqet e romanit dhe e prekte në zemër, duke e bërë për të qarë gjithmonë.
Me një psherëtimë, por pikërisht në atë moment dëgjoi të trokisnin në derë.
Një trokitje e butë, pothuajse e ndrojtur, do kishte thënë.
Në mëdyshje pa orën në dritën e abat-jour-it: ishte dhjetë e darkës; kush mund të ishte, në atë orë?
U ngrit nga shtrati, uli librin dhe iu drejtua derës. Nuk kishte sy magjik, ndaj u afrua me kujdes.
<Po?> pyeti pa e hapur.
<Novak.> qe përgjigjja e thjeshtë.
Maoko ngriti sytë nga qielli, duke psherëtirë, ndezi dritën kryesore, hapi derën dhe la të hynte norvegjezen; mbylli pastaj derën me çelës, duke parashikuar vijimin.
Kishte të drejtë.
Jasmine Novak kishte veshur një pallto kafe të hapur me detaje skoceze, të shtrenjtë. Këpucë kafe me takë të ulët dhe flokët të kapura bisht. Nuk kishte çantë.
Ishte ndalur sapo hyri brenda. Priti që Maoko t’i vinte përpara, pastaj me një gjest të matur shkopsiti pallton duke filluar nga lart, një kopsë pas tjetrës, me ritëm të rregullt. Kur arriti në fund, me duar kapi dy fletët në lartësinë e gjoksit dhe dalngadalë i hapi, në mënyrë perfektshërisht simetrike.
Poshtë ishte plotësisht lakuriq.
Maoko e dinte që skandinavet ishin të hapura, por nuk e priste një sjellje të tillë.
Novak ndau dy fletët e palltos derisa veshja filloi t’i binte poshtë nga shpatullat. E la t’i rrëshqiste butësisht mbi krahë, prapa vetes, dhe kur ishte duke i rënë përtokë e mbajti me duar, e palosi përgjysëm dhe e vendosi me rregull mbi mbështetësen e një divani të vogël aty afër.
Fiksoi pastaj sytë e saj tek ata të japonezes dhe shtriu krahët përpara vetes, duke kryqëzuar kyçet me njëra-tjetrën.
Maoko ia ktheu shikimin, thatë, pastaj vëzhgoi ato kyçe: mbetej vetëm një skuqje e lehtë atje ku ishin shtrënguar nga litarët mbrëmjen e kaluar. Kjo ishte për të një kënaqësi e madhe, pasi konfirmonte mjeshtërinë e saj në Shibari, artin japonez të litarit. I kushtohej paralelisht me studimin universitar, duke patur parasysh përmbajtjen e madhe estetike që ai art antik paraqiste, dhe donte të bëhej Nawashi, mjeshtër.
Do kishte mundur të realizonte një skulpturë të rafinuar, duke përdorur litarët mbi trupin statujë të Novak, por nuk besonte që ajo të njihte Shibarin dhe aq më pak të kishte ardhur të ofrohej si modele për një formë arti të tillë.
Jo, norvegjezja donte diçka tjetër, dhe po e kërkonte me sytë e ndezur, dhe me trupin lakuriq që i ofrohej pa rezerva shikimit të Maokos.
E kishte lëkurën të bardhë, siç i përshtatej prejardhjes së saj, dhe flokët biondë arrinin mbi shpatulla me një prerje të thjeshtë por të saktë carré.
Fytyra e patrukuar ishte delikate, ndriçuar nga sy të kaltër të hapur të vendosur me korrektësi dhe dekoruar nga vetulla bionde sipër, dhe nga quka pastel poshtë.
Hunda ishte e vogël dhe pak lart, goja e hollë me buzë rozë e hapur pa buzëkuq.
Mjekër e rregullt, me një birë të vogël që bashkë me formën e buzëve jepte një nuancë mospërfilljeje.
Mollëzat mezi dukeshin, dhe faqet ishin të shtrira dhe të lëmuara. Veshët ishin të vegjël dhe të formuara mirë. Qafa e gjatë dhe e hollë ishte në harmoni perfekte me fytyrën.
Shpatullat kishin gjerësi të përpjestuar me trupin e gruas, e gjatë rreth një metër e shtatëdhjetë, dhe muskulatura e mirë tregonte aktivitet sportiv të rregullt. Klavikulat shfaqeshin prepotente, duke shtrirë lëkurën dhe duke konfirmuar sa i tonifikuar ishte ai trup.
Ashti dhe brinjët vizatonin edhe ato imazhin e tyre të një skeleti të përsosur, me një kafaz kraharori të vogël dhe jashtëzakonisht femëror që çonte në një bel të ngushtë dhe sensual.
Gjokset ishin të përmasave të vogla, të mbajtura mirë nga muskulatura e asaj gruaje që tregonte tridhjetë e tre, tridhjetë e katër vjeç.
Bark i sheshtë me abdominale të dukshme, fryt i stërvitjeve me vrap ose biçikletë.
Këmbët ishin një mrekulli. Gjatësia e femorit dhe ajo e tibisë ishin në proporcione ideale, dhe i bënin të shfaqeshin të mrekullueshme muskulaturat e kofshës dhe të pulpës. Kavilje të holla plotësonin atë kuadër të zilishëm.
Maoko vështroi krahët e gjatë dhe të dobët, të tonifikuara si gjithë trupi, dhe duart, me gishtërinj të hollë dhe të këndshëm. Me një dorë e kapi tek kryqëzimi i kyçeve të buta dhe e çoi me ngadalë deri tek krevati tek.
<Hiqi këpucët.> e urdhëroi me zë të qetë por të vendosur.
Novak u bind, pastaj Maoko u vendos pas saj dhe e shtyu të ngjitej në gjunjë mbi krevat, duke e shtyrë deri në qendër dhe të kthyer nga gjatësia e krevatit. I morri duart dhe ia vuri pas kurrizit, pastaj i kryqëzoi kyçet