ไคร่าหน้าแดง เต็มไปด้วยความโกรธ เธออยากให้แม่มาอยู่ที่นี่ด้วยมากกว่าสิ่งใดทั้งหมด
“ก็เหมือนกับที่พวกเจ้าทำตัวเป็นพ่อของเขา” เธอตอบ
พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด ไคร่ามองไปที่ไอดาน เขามองกลับมาด้วยแววตาหวาดกลัว
“ไอดาน” เธอถามเขา “นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการทำหรือ?”
ไอดานก้มหน้ามองพื้น หน้าเจื่อน เขายืนอยู่ตรงนั้น หลบสายตา ไคร่ารู้ว่าเขาไม่กล้าพูดออกมา กลัวว่าจะทำให้พี่ชายของเขาไม่พอใจ
“เป็นไงล่ะ ได้คำตอบแล้วนี่” แบรนดอนพูด “เขาไม่ปฏิเสธ”
ไคร่ายืนนิ่ง ร้อนรุ่มด้วยความไม่พอใจ เธอต้องการให้ไอดานพูดออกมา แต่ก็ไม่สามารถบังคับเขาได้
“การพาเขาออกมาล่ากับพวกเจ้าเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาด” เธอพูด “พายุกำลังก่อตัว ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้ว ในป่าเต็มไปด้วยอันตราย ถ้าพวกเจ้าต้องการสอนเขาออกล่า เมื่อเขาโตกว่านี้ค่อยพาเขามาก็ได้”
พวกเขาค้อนตากลับอย่างรำคาญ
“แล้วเจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับการล่าบ้าง?” แบร็กซ์ตันถาม “เจ้าล่าอะไรนอกจากต้นไม้พวกนั้น?”
“พักหลังพวกมันแว้งกัดเจ้าบ้างไหม?” แบรนดอนเสริม
ทั้งคู่หัวเราะออกมา ไคร่ารู้สึกโกรธ กำลังชั่งใจว่าจะทำอย่างไร ถ้าไอดานไม่พูดออกมา เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“เจ้าเป็นกังวลมากเกินไปน้องรัก” แบรนดอนพูดออกมา “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับไอดานหรอก พวกเราคอยระวังอยู่ เราอยากทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นอีกหน่อย ไม่ได้จะฆ่าเขา นี่เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าเจ้าคือคนเดียวที่เป็นห่วงเขา?”
“นอกจากนี้ ท่านพ่อกำลังมองอยู่” แบร็กซ์ตันพูด “เจ้าอยากทำให้ท่านพ่อผิดหวังหรือ?”
ไคร่ามองข้ามไหล่พวกเขา