ไคร่าหน้าแดงก่ำ
“เจ้ากลัวว่าเด็กผู้หญิงจะล้มเจ้างั้นหรือ?” เธอโต้ตอบ ยืนยันคำพูดของเธอ รู้สึกได้ถึงความโกรธ เธอคือลูกสาวของพ่อ เหนือสิ่งอื่นใดไม่มีใครสามารถพูดแบบนั้นกับเธอได้
ผู้ชายบางคนหัวเราะ และครั้งนี้มัลเทรนหน้าแดง
“เธอมีเหตุผล” ไวดาร์แทรกขึ้นมา “บางทีเราควรให้เธอเข้าร่วม ไม่มีอะไรจะเสียนี่ จริงไหม?”
“สู้ด้วยอะไรล่ะ?” มัลเทรนแย้ง
“ไม้เท้าของข้า!” ไคร่าตะโกนออกมา “กับดาบไม้ของเจ้า”
มัลเทรนหัวเราะ
“นั่นคงเหนื่อยเปล่า” เขาพูด
สายตาทั้งหมดจับจ้องเอนวิน เขายืนอยู่ที่นั่น กำลังตัดสินใจ
“ถ้าเจ้าเจ็บตัว พ่อของเจ้าจะฆ่าข้า” เขาพูด
“ข้าจะไม่ได้รับบาดเจ็บหรอก” เธอขอร้อง
เขายืนอยู่ที่นั่นราวกับเวลาหยุดนิ่ง และถอนหายใจออกมาในที่สุด
“ข้าไม่เห็นว่าจะมีอันตราย” เขาพูด “เมื่อไม่มีอะไรทำให้เจ้าเงียบได้ และตราบเท่าที่ชายเหล่านี้ไม่คัดค้าน” เขาเสริม พร้อมหันไปทางเหล่าทหาร
“ตกลง!” ทหารตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียว ทั้งหมดเอาใจช่วยเธอ ไคร่ารักพวกเขามาก พวกเขาแสดงความชื่นชมต่อเธอ พวกเขาแสดงความรักในแบบที่มีต่อพ่อของเธอ เธอไม่มีเพื่อนมากนัก และพวกผู้ชายเหล่านี้มีความหมายต่อเธอมาก
มัลเทรนเยาะเย้ย
“งั้นก็ให้เด็กผู้หญิงมาทำอะไรโง่