Wyspa Camino. Джон Гришэм

pani babcia ze strony matki. W tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym zbudowała wraz z mężem dom na wyspie Camino. Pochodzili z Memphis, gdzie się pani urodziła, i jeździła pani do nich na wakacje. Dziadek zmarł w osiemdziesiątym piątym i po jego śmierci babcia przeprowadziła się na wyspę. Jako mała dziewczynka i nastolatka spędzała pani u niej co roku prawie całe lato. O tym też pani pisała.

      – To prawda.

      – Babcia Tessa zginęła w wypadku w dwa tysiące piątym. Morze wyrzuciło jej ciało dwa dni po sztormie. Nie znaleziono ani jej towarzysza, ani łodzi. Pisano o tym w gazetach, najwięcej w wychodzącej w Jacksonville „Times-Union”. Według miejskich archiwów, cały majątek, również nadmorski dom, zapisała trojgu dzieciom, w tym pani matce. Dom wciąż należy do rodziny.

      – Fakt – przyznała Mercer. – Odziedziczyłam połowę jednej trzeciej i nie byłam tam od śmierci babci. Chciałabym to sprzedać, ale rodzina nie może się dogadać.

      – Czy ktoś tam w ogóle przyjeżdża? – spytała Elaine.

      – Oczywiście. Moja ciotka spędza tam zimy.

      – Ciotka Jane.

      – Właśnie. Ona jeździ tam zimą, a moja siostra latem. Tak z ciekawości: co wiecie o mojej siostrze?

      – Connie mieszka w Nashville z mężem i dwiema nastoletnimi córkami. Ma czterdzieści lat i pracuje w rodzinnej firmie. Mąż jest właścicielem sieci barów z mrożonymi jogurtami i dobrze sobie radzi. Connie zrobiła dyplom z psychologii na Południowym Uniwersytecie Metodystów. Najwyraźniej tam się poznali.

      – A o moim ojcu? – spytała Mercer.

      – Herbert Mann był kiedyś właścicielem największego salonu Forda w Memphis. Musiał dobrze zarabiać, bo nie miał długów i stać go było na czesne dla córki studiującej na prywatnej uczelni. Ale potem z jakiegoś powodu zbankrutował i dziesięć lat pracował na pół etatu w klubie Oriolesów w Baltimore. Teraz mieszka w Teksasie.

      Mercer odłożyła sztućce i wzięła głęboki oddech.

      – Przepraszam, ale to trochę niepokojące. Czuję się jak ofiara stalkingu. Czego właściwie ode mnie chcecie?

      – Mercer, proszę. Te wszystkie informacje to rezultat staroświeckiej pracy detektywistycznej. Nie zobaczyliśmy nic, czego nie powinniśmy byli zobaczyć.

      – Możliwe, ale i tak mam gęsią skórkę. Zawodowi szpiedzy grzebią w mojej przeszłości. A teraźniejszość? Co wiecie o mojej obecnej sytuacji?

      – Wkrótce straci pani pracę – odparła Elaine.

      – I rozglądam się za nową?

      – Chyba tak.

      – To nie jest informacja publiczna. Skąd wiecie, kogo uniwersytet przyjmuje, a kogo zwalnia?

      – Mamy swoje źródła.

      Mercer zmarszczyła brwi i odsunęła talerz, jakby skończyła jeść. Skrzyżowała ręce na piersi i posłała Elaine groźne spojrzenie.