Byłem zatem na pokładzie śmigłowca. Co wiedziałem o misji? Jak dotąd niewiele. Zostałem wezwany w trybie nagłym i jedynie „Konar” wszystko wiedział. Każdy z nas otrzymał tylko wycinek informacji dotyczący swoich działań. Całościowa wiedza dotycząca misji nie jest potrzebna do szczęścia. W razie wpadki im mniej wiesz, tym mniej możesz zdradzić. A co się z tym wiąże – dłużej żyjesz. Ja wiedziałem tylko tyle, że mam przesłuchać jakichś jeńców. Miałem od nich uzyskać informacje o miejscu pobytu pewnego Irakijczyka. Żadnego terrorysty. Zwykłego faceta, który miał to nieszczęście, że kiedyś studiował w Polsce i poznał tam pewnego Polaka. A ten Polak miał to nieszczęście, że wynalazł pewne urządzenie, na którym zależało naszym władzom. Tak się pechowo złożyło, że ten Polak strzelił samobója, zanim nasze służby przejęły efekty jego prac. Żmudna praca operacyjna pozwoliła ustalić, że nasz naukowiec wysłał przesyłkę do Bagdadu, do swojego przyjaciela ze studiów. Prawdopodobnie w przesyłce znajdowało się urządzenie, o które nam chodziło, wraz z dokumentacją techniczną. Za taką wersją przemawiał fakt, że po otrzymaniu przesyłki nasz Irakijczyk zniknął i zerwał kontakty z rodziną. Nasze służby wywiadowcze doniosły, że o miejscu jego pobytu może wiedzieć kilku członków jego rodziny – dwaj bracia i ojciec. Naszym zadaniem było ujęcie ich i zmuszenie do mówienia. Ojciec ukrył się podobno w wiosce Al-Nusra-el Sahid, oddalonej o 40 kilometrów na wschód od Bagdadu. Bracia natomiast mieli przebywać w wiosce Ibn-am Narkam, znajdującej się 60 kilometrów na zachód od stolicy kraju. Grupa „Harnasia” miała ująć starego, a grupa „Krochmala” zająć się braćmi. Śmigłowce wylądowałyby na 5 minut, a w tym czasie dwie grupy poszukiwałyby celów. Następnie maszyny ponownie miały wzlecieć w powietrze i skierować się do bazy Polskiego Kontyngentu Wojskowego.
Tak pokrótce wyglądał plan. Czy misja się powiedzie? „Konar” przekazał nam, że „Wielki” nas ozłoci, jeśli się uda. A jak się nie postaramy, to nasze życie będzie gówno warte. Ciekawie nas zmotywował. „Wielki” to sam dowódca Wojskowych Służb Informacyjnych, generał brygady Marian Dobrowolski. Skoro szef miał nas ozłocić, to warto było dobrze wykonać robotę. Zresztą zawsze tak robiliśmy. O to szefostwo nigdy nie musiało się martwić. Ta misja od początku jednak wyglądała na inną niż wszystkie dotychczas. Po pierwsze, wezwano nas w trybie alarmowym, nagłym. Rzadko mieliśmy do czynienia z takim sposobem działań. Z reguły każda operacja była planowana kilka dni, rozpatrywano różne warianty. Teraz wyglądało na to, że informacja o miejscu pobytu celów misji pojawiła się nagle i szefostwo bało się zgubić trop. Zastanawiała też wielkość naszej grupy. Dotychczas działaliśmy w mniejszych zespołach, w różnych konfiguracjach, ale nigdy liczba głównych wykonawców nie przekraczała czterech. A tutaj etatowych było dwukrotnie więcej. Bez liczenia specjalsów. Oni mieli tylko osłaniać i w razie konieczności likwidować wskazane przez nas cele. Kolejną rzeczą dającą do myślenia było to, że w razie potrzeby mogliśmy na miejscu wykorzystać stacjonujących tam żołnierzy GROM-u. Oczywiście nie mieli prawa poznać szczegółów. Ich zadaniem było tylko wykonać nasze polecenia. To wszystko pozwalało spekulować, że cel naszej misji był wyjątkowo ważny – albo dla kraju, albo dla szefostwa naszej służby. Tak jak wcześniej wspomniałem, tylko „Konar” wiedział, jak się nazywa interesujący nas Irakijczyk i jakiego urządzenia szukamy. My mieliśmy tylko wykonać powierzone nam zadania.
Z tych rozważań wyrwał mnie głos dowódcy misji, majora Rechulskiego:
– Może się, żuczku, obudzisz w końcu? Miałeś sprawdzić łączność. Za trzy minuty lądujemy.
– Mówiłem ci już, że nie lubię tych pedalskich gadek. Po co się ciskasz? Trzy minuty to kawał czasu, więc zdążę – odpowiedziałem.
– To rób, żuczku, rób – odparł „Konar”.
– Zero dwa do dwa dwa sześć zgłoś – wywołałem zespół „Harnasia”.
– Zgłasza zero dwa – dało się słyszeć w słuchawce głos dowódcy grupy mającej za zadanie uprowadzić ojca naszego poszukiwanego.
– Zero dwa, lądujemy za dwie minuty dwadzieścia sekund. Sprawdzić wyposażenie, bez odbioru – zakomenderowałem.
Po chwili wywołałem zespół „Krochmala” i poleciłem im zrobić to samo. Następnie zwróciłem się do „Konara”:
– Było tyle płakać? Z wiekiem robisz się marudny jak baba.
– Oj, żuczku, żuczku. Mówiłem ci, że mam zamiar odejść na emeryturę? Swoje odsłużyłem. Czas przejść do prywatnego biznesu. Kasa większa, częściej w domu. Córka w tym roku maturę pisze, potem pójdzie na studia i zostanie kimś. A jej stary kupi sobie działkę i będzie tam spędzał dużo wolnego czasu.
– Działkę to możesz kupić od pierwszego lepszego dilera. Chłopie, nie wyobrażam sobie ciebie, jak sadzisz pietruszkę i podlewasz marchewkę. Biznes prywatny dobra rzecz, ale ilu znasz chłopaków od nas, co z roboty odeszli, a po roku byli wrakami człowieka? Prawie każdy. Robota uzależnia. Adrenalina, te sprawy… Na działce długo nie usiedzisz – stwierdziłem.
– Ja to bym chyba se w łeb strzelił, jakbym się dowiedział, że na emeryturę idę – włączył się do rozmowy „Wacek”.
– Ha, ha, chłopie, zapomniałem ci powiedzieć. To twoja ostatnia misja, idziesz na emeryturę – powiedział „Konar”. – Przechodzisz do sektora prywatnego. „Wielki” stwierdził, że dobrze byś wyglądał jako prezes firmy paliwowej. Garnitury, fury, obiadki, sekretarka. Żyć nie umierać.
– Że co, kurwa? – oburzył się „Wacek”. – Nie chcę iść do żadnej firmy. Na paliwie się nie znam, na chuj mi to? Garnitury i sekretarki spoko, ale na zarządzaniu się nie znam.
– A kto ci każe się znać? Będziesz się spotykał, woził furką i jak przyjdzie pora, to znikniesz. A wraz z tobą kilka cystern paliwa. A może kilkadziesiąt… Ha, ha. Wiesz, że finansowanie naszej działalności z budżetu jest małe, a robota kosztuje. Trzeba brać środki z każdego źródła. Ty zostaniesz prezesem firmy paliwowej, a ja konsultingowej. W tym kraju jest w chuj firm państwowych, które tylko czekają, żeby je wydoić. Orlen. KGHM. Chłopie! Żyła złota i niewyczerpane źródła dopływu kasy. Zarówno dla nas, jak i dla „Wielkiego” – stwierdził z uśmiechem „Konar”.
W tym momencie w głośniku zabrzmiał głos pilota:
– Lądujemy za dziesięć sekund.
Spojrzałem przez okno. W dole stały cztery terenowe toyoty i czterech ludzi ubranych w arabskie stroje. Z boku widziałem lądujący śmigłowiec, w którym siedział „Krochmal” i jego grupa. Trzeci śmigłowiec był 40 metrów dalej. Po wylądowaniu wszystkich maszyn piloci wyłączyli silniki. W tym momencie ze śmigłowców wybiegli wszyscy uczestnicy misji. Szybko zaczęli ładować sprzęt i broń do wnętrza aut terenowych. Ja z „Konarem” podeszliśmy do oczekujących nas mężczyzn.
– Cześć, „Duch”, cześć, „Konar”. Spodziewaliśmy się was – rzekł mężczyzna, którego wygląd i sposób zachowania sugerował, że dowodzi grupą oczekującą naszego przybycia.
– Cześć, czarny Ali Babo – odpowiedział „Konar”.
– Cześć, „Mazut”, nie obrażaj się za tego Ali Babę – powiedziałem. – „Konar” ma dzisiaj wyjątkowy nastrój… Na emeryturę chce się ptaszyna wybrać. Co to za ludzie? – zapytałem,