Odprawa posłów greckich. Jan Kochanowski

mnie żal, żem cię o co kiedy prosił.

      Ufam swym Bogom, że i krom twey łaski

      Naydę, kto rzeczy mych podpierać będzie.

      ANTENOR.

      Taki, iakiś sam.

      ALEXANDER.

      Da Bóg, człek poczciwy.

      CHORUS.

      By rozum był przy młodości,

      Nigdy takiey obfitości

      Pereł morze, i ziemia złota nie urodzi,

      Żeby tego nie mieli tym dostawać młodzi.

      Mnieyby na świecie trosk było,

      By się to dwoie łączyło:

      I oniby roskoszy trwalszych używali,

      Siebie ani powinnych w żalby nie wdawali.

      Teraz na rozum nie dbaiąc,

      A żądzom tylko zgadzaiąc,

      Zdrowie i sławę tracą, tracą maiętności,

      I oyczyznę zawodzą w ostatnie trudności.

      O Boże na wielkim niebie,

      Drogo to widzę u ciebie,

      Dać młodość, i baczenie zaraz: iedno płacić

      Drugim trzeba: to dobre, a tego żal stracić.

      Ale o to Helenę widzę: co też teraz

      Nieboga myśli, wiedząc, że dziś o niey w radzie

      Ostateczne namowy, mali w Troi zostać,

      Czyli Grecyą znowu i Spartę nawiedzić?

      HELENA.

      Wszytkom ia to widziała, iako we źwierciedle,

      Ze z korzyści swey, nie miał długo się weselić

      Bezecny Alexander: ale mu w czas mieli

      I dobrą myśl przekazić 3 przeważni Grekowie.

      Więc on, iako drapieżny wilk, rozbiwszy stado,

      Co nadaley uciekał, a oni zaś iako

      Pasterze ze psy za nim. I ledwie do tego

      Nie przyidzie, że wilk owcę naostatek musi

      Porzucić, a sam gdzie w las sromotnie uciecze.

      Niestety, iakież moie będą przenosiny:

      Podobno w tył okrętu łańcuchem za szyię

      Uwiązana, poyśrzodkiem Greckich naw popłynę.

      Z iakąż ia twarzą bracią swą miłą przywitam?

      Jakoż ia niewstydliwa przed oczy twe naprzód,

      Mężu móy miły, przyidę i sprawę o sobie

      Dawać będę? a będęż w twarz ci weyźrzeć śmiała?

      Bodayżeś ty był nigdy Sparty nie nawiedził,

      Nieszczęsny Pryamida! bo czegoż mnie więcey

      Nie dostawało? zacnych Książąt córką będąc,

      Szlam w Książęcy dom zacny: dał był Bóg urodę,

      Dał potomstwo, dał dobrą nadewszytko sławę:

      Tom wszytko prze człowieka złego utraciła.

      Oyczyzna gdzieś daleko, przyiacioł nie widzę:

      Dziatki nie wiem żyweli: iam sama coś mało

      Od niewolnice różna: przymówkom dotkliwym

      I złey sławie podległa: a co ieszcze zemną

      Szczęście myśli poczynać, ty sam wiesz móy Panie.

HELENA, PANI STARA

      PANI.

      Nie frasuy mi się, moie dziecie miłe,

      Takci na świecie być musi: raz radość,

      Drugi raz smutek: z tego dwoyga żywot

      Nasz upleciony; i roskoszyć nasze

      Nie pewne: ale i troski ustąpić

      Muszą, gdy Bóg chce, a czasy przyniosą,

      HELENA.

      O matko moia, nie równoż to tego

      Wieńca pleciono: więceyże daleko

      Człowiek frasunków czuie, niż radości.

      PANI.

      Barziey do serca to, co boli, człowiek

      Przypuszcza, niźli co g'myśli się dzieie.

      I stądże się zda, że tego iest więcey