âQetësohu dhe pi një gotë ujë të freskët.â
Agjenti që gjendej më afër çezmës së ujit, mori një gotë që gjeti përbri, e mbushi dhe ia dha gruas.
âPijeni gllënjka gllënjka dhe do ta shohësh se do të të ndihmojë të ndihesh më mirë.â
Gruaja e piu sipas këshillës që iu dha dhe, duke ndenjur prapë ulur, i pyeti nëse do ta kishin problem sikur mos tâi shoqëronte deri tek porta kur të dilnin.
âNuk ka problem, zonjë.â
Mariolina Spaxhezi mbeti vetëm, duke ndenjur ulur dhe palëvizur dhe duke menduar prapë për ato ça kishin ndodhur, e qetësuar nga fjalët e dy agjentëve: ata do merreshin vetë me çështjen, me shpresë për ta zgjidhur.
Kur dy agjentët, sipas rrëfimit të Spaxhezit, mbërritën tek dyqani i luleve, gjetën aty një letër tek dera: KTHEHEM SHPEJT.
Një njeri që me gjasa duhet të ishte titullari erdhi aty me hapa të shpejtë, duke i përshpejtuar në metrat e fundit tek pa dy agjentët që po prisnin.
âPo më kërkoni mua?â, pyeti, âKa ndonjë diçka për të cilën mund të jem i nevojshëm?â
âA mund të hyjmë?â, foli njëri nga dy agjentët.
âJu lutem, ju lutem, patjetër.â
Burri hapi derën me xham dhe i ftoi dy agjentët të hynin brenda.
âMë thoni atëhërë. Ãfarë ka? Unë nuk ju kam thirrur. Nuk më kanë vjedhur ndonjë gjë.â
âNuk gjendemi këtu për këtëâ, ia preu shkurt njëri nga agjentët.
âAtëherë më sqaroni.â
âNjë person thotë se ka marrë një tufë lulesh nga një i vdekurâ, nisi të tregonte agjenti që kishte më shumë vite karrierë në polici.
âE pamundurâ, tha luleshitësi, âTë vdekurit nuk i dërgojnë lule asnjeriut.â
âThotë se tufën e luleve ia keni dhënë ju apo një person që punon për ju.â
Vështrimi i burrit u bë akoma më i zymtë.
âNuk po e kuptoj se ku doni të dilni.â
âDuam vetëm të kuptojmë se çfarë ka ndodhurâ, i shpjegoi agjenti më i ri në moshë. âKy person është jashtëzakonisht i tmerruar.â
âE kur ka ndodhur kjo?â
âPak më parë... le të themi para dy orësh?â
âMë lini të mendohem për një çast.â
Luleshitësi heshti për pak, dhe pastaj nisi të fliste përsëri.
âUnë punoj vetëm, këtu nuk kam as ndihmës as ndonjë njeri tjetër të këtij lloji. Nuk mund ta përballoj dot. E bëj unë gjithçka: pres klientët, i shërbej atyre dhe, nëse është nevoja, i çoj dërgesat deri në banesë.â
âKur ne erdhëm, ju nuk ishit këtu. Po çonit ndonjë dërgesë?â
âSigurisht që po.â
âAsgjë nuk është e sigurt për profesionin tonëâ, tha njëri nga agjentët, si për tâi dhënë të kuptonte se nuk ishin duke i bërë një vizitë kortezie.
âMë falniâ, foli burri, âNë njëfarë mënyre po, u largova që këtu për dhjetë, ose ndoshta edhe pesëmbëdhjetë minuta, për të çuar një dërgesë.â
âNë rregull. Tani mund të na thoni nëse keni çuar ndonjë dërgesë rreth dy orë më parë?â
Pas një heshtjeje të shkurtër, luleshitësi iu përgjigj: âBesoj se po. Ishte një zonjë, a ndoshta zonjushë. Nuk di ta them me saktësi: nuk futem në jetën private të klientëve të mi. Në të gjitha rastet ishte një grua.â
âJu kujtohet emri?â
âJo, më vjen keq.â
âMendohu mirë. Mendohuni edhe për pak momente. Këto informacione mund të na hyjnë në punë.â
âPo ju konfirmoj se nuk më kujtohetâ, foli pas një minute, âPër fat të keq shoh shumë njerëz gjatë ditës dhe shpesh nuk më kujtohen emrat.â
âNë rregull gjithsesiâ, e siguroi agjenti. âA ju kujtohet të paktën se kush e porositi dërgesën?â
âNjë burrë. Po, ishte një burrë.â
âA dini të na thoni ndonjë hollësi më shumë?â
âMmm... i hijshëm. Ishte një burrë i hijshëm.â
âNdonjë hollësi tjetër?â
âDuhet ta mendoj. E dini, ky personi erdhi këtu dje në mbrëmje ndërkohë që isha gati të mbyllja dyqanin, kështu që ka kaluar pak kohë.â
âMos u shqetësoni, keni gjithë kohën që ju duhet. Nëse ju vjen në mend diçka, mos hezitoni të na informoni.â
âMund të rrini të sigurtâ, foli burri, duke marrë një qëndrim përshëndetës ndaj tyre. âTani, nëse nuk ju vjen keq, kam punëâ, shtoi, duke parë një grua tek po hynte në dyqan.
âVazhdoni atëherë: klientët kanë përparësi. Na falni për shqetësimin.â
Të dy agjentët dolën nga dyqani i luleve dhe u nisën nga oborri i dyqanit në drejtim të Dy Kullave.
âKy burri nuk na tregon të vërtetënâ, foli agjenti më i moshuar, âSipas meje po na fsheh diçka.â
âEdhe unë i këtij mendimi jamâ, e aprovoi tjetri, âpor nuk di të them se çfarë.â
XIII
Dëgjesa e parë ku mori pjesë Davide Paliarini, dhe ku do të hetohej mbi atë fëmijë të aksidentuar në unazën e Bolonjës, qe tepër i sikletshëm për të. Dolën në dritë faktet dhe, pas kësaj, autori u pyet para gjykatësit.
Pas pyetjeve të avokatit të akuzës dhe atyre të avokatit mbrojtës, nga të pranishmit në sallë erdhi një âTë kesh turpâ me një ulërimë aq të fortë