Ο Χορός Του Φεγγαριού. Amy Blankenship

Πάρκαρε στο βάθος του σκοτεινού παρκινγκ, ακριβώς δίπλα στο αυτοκίνητο του Τρέβορ. Πριν καν η Ένβι προλάβει να ανοίξει την πόρτα, ο Τσαντ τη σταμάτησε, αρπάζοντας την από το μπράτσο. «Πάρε,» της είπε και της έβαλε στο χέρι το μικρό ηλεκτροφόρο όπλο. Χωρίς να πει άλλη λέξη βγήκε από το αυτοκίνητο.

       Η Ένβι γράπωσε τη συσκευή χαμογελώντας. Ο αδερφός της την είχε διδάξει αυτοάμυνα, σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορεί να νικήσει τους περισσότερους συναδέλφους του χωρίς να στάξει μια στάλα ιδρώτα. Ωστόσο ο Τσαντ έλεγε πάντα, «Γιατί να παλέψεις, όταν το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πατήσεις απλά αυτό το κουμπί;»

       Έβαλε το όπλο στην πλαϊνή τσέπη της δερμάτινης φούστας της, μαζί με την ταυτότητα της. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα πατούσε το κουμπί του Τρέβορ για όλη την υπόλοιπη νύχτα. Θα πίεζε με ευχαρίστηση το κουμπί του ασανσέρ που θα την ανέβαζε στην κόλαση, για να τον συναντήσει ακριβώς εκεί. Κανείς δεν είχε απατήσει την Ένβι Σέξτον και την είχε γλιτώσει.

       Στάθηκαν δίπλα δίπλα στην ουρά και η Ένβι ήταν ιδιαίτερα χαρούμενη όταν είδε ότι προχωρούσε γρήγορα και μέσα σε δύο λεπτά είχαν καταφέρει να μπουν μέσα.

       Ο πορτιέρης φορούσε ένα κομψό κουστούμι Αρμάνι, ενώ το εφαρμοστό πουκάμισό του άφηνε ακάλυπτο το όμορφο στέρνο του. Τα καστανά μαλλιά του κυμάτιζαν ανέμελα γύρω από το πρόσωπό του. Είχε κοντή γενειάδα και διαπεραστικά μαύρα μάτια που σχεδόν έλαμπαν στο φως του νέον.

       Ο Τσαντ πλήρωσε, έδειξαν τις ταυτότητές τους και ο άνδρας άνοιξε το κόκκινο σκοινί της εισόδου, αφήνοντάς τους να περάσουν. Εισήλθαν από την κύρια πόρτα