Επτά επί Θήβας. Эсхил

σου, να σωπαίνεις και να μένης σπίτι.

ΧΟΡΟΣ

      Στους θεούς χρωστούμε που είν’ άπαρτη η πόλη

      και των εχθρών το πλήθος ο πύργος βαστάει∙

      ποιος τάχα μπορεί να μη στέργει μας τούτα;

ΕΤΕΟΚΛΗΣ

      Των θεών το γένος να τιμάς δεν σ’ εμποδίζω∙

      μα όμως, δειλούς για να μην κάνης τους πολίτες,

      κάθου ήσυχη και μην πάρα πολύ φοβάσαι.

ΧΟΡΟΣ

      Πρόσφατο σύσμιχτο πάταγο ακούγοντας

      με δειλιασμένη τρομάρα σ’ αυτή την ακρόπολη,

      τίμιαν έδρα των θεών, έτρεξα.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ

      Μη λοιπόν τώρ’ αν τύχη και ν’ ακούτε φόνους

      και λαβωμούς, να μην το δέχεσθε με θρήνους∙

      τι ο Άρης μ’ αυτό θρέφεται, μ’ ανθρώπων αίμα.

ΧΟΡΟΣ

      Κι αλήθεια να, φρουμανητά γρικάω αλόγων.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ

      Κι αν τα γρικάς κάνε πως δεν τ’ ακούς και τόσο.

ΧΟΡΟΣ

      Απόγεια σειέται η πόλη σαν να την μπλοκάρουν.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ

      Λοιπόν δε φτάνει εγώ να γνοιάζομαι για τούτα;

ΧΟΡΟΣ

      Μπιστεύομαι∙ μ’ αξαίνει ο βρουχισμός στις πύλες.