– У яго ў руцэ грошы, Цім! – адазваўся ад дзвярэй другі з рабаўнікоў звонкім дзявочым голасам. – Забяры іх у яго!
– Колькі раз казаў табе: не называй майго імя! – узлавана крыкнуў той, каго дзяўчына назвала Цімам. – А ты… – гэта ўжо датычылася Свенсана, – давай сюды грошы! Толькі без глупстваў!
– Трымай!
Апусціўшы правую руку, Свенсан паслухмяна працягнуў грошы юнаку ў масцы. І калі той, не чакаючы ўжо аніякага падвоху, пацягнуўся за імі, правёз хуткі прыём, у выніку якога плазмер апынуўся ўжо ў руцэ Свенсана, як і сам ягоны ўладальнік.
– Цім! – адчайна крыкнула дзяўчына ў масцы, нерашуча ўскідваючы свой плазмер. – Адпусціце яго, бо я… я буду страляць!
– Страляй, Рэці! – паўзадушана прахрыпеў Цім, адчайна звіваючыся ў сталёвай хватцы былога космадэсантніка. – А ты… адпусці зараз жа, гад!
– Я буду страляць! – паўторна крыкнула Рэці, на гэты раз ужо са слязьмі ў голасе. – Буду страляць, не верыце?!
– Не веру! – сказаў Свенсан з усмешкай. – Тым больш, што плазмер у цябе несапраўдны! Цацка! Адзінае, што ён можа – гэта апячы мне руку. Ды і тое – не моцна…
– Плазмер сапраўдны! – усхліпваючы выкрыкнула дзяўчына. – Ён страляе!
– Да што ты кажаш!
Тут нервы дзяўчыны не вытрымалі і, расплакаўшыся ўжо ў поўны голас, яна выбегла з крамы, пакінуўшы свайго паплечніка на волю лёсу.
– Стой! – запознена выкрыкнуў прадавец, кідаючыся следам за ёй, але Свенсан свабоднай левай рукой паспеў яго затрымаць.
– Няхай бяжыць, – сказаў ён. – А мы лепш з гэтым пагутарым… А спярша здымем маску.
Сарваўшы з юнака маску, Свенсан адпусціў яго. Але лягчэй ад гэтага юнаку не стала, бо на яго адразу ж каршуком наляцеў прадавец і для пачатку закаціў няўдачліваму рабаўніку добрую аплявуху.
– Ах ты, паскуднік!
– Не біце, дзядзечка! – са слязьмі ў голасе выкрыкнуў юнак і адразу ж атрымаў другую аплявуху. – Я больш не буду!
– Не будзеш, не будзеш! – падцвердзіў прадавец, аж задыхаючыся ад злосці. – Я ўжо аб гэтым паклапачуся!
Ён заляпіў юнаку трэцюю па ліку аплявуху, потым, схапіўшы яго за шкірку, падвалок небараку да нейкіх амаль непрыкметных дзверцаў у бакавой сцяне. Расчыніўшы іх, шпульнуў юнака ў цёмны дзвярны праём.
– Пасядзі пакуль тут!
– А потым куды? – крыху запознена пацікавіўся Свенсан. – У паліцыю?
– Вось яшчэ! – прадавец хмыкнуў. – У паліцыю… сказалі таксама! Я лепш аддам яго Рыку!
– Рыку? – не зразумеў Свенсан. – А хто гэта, Рык?
– Вы не ведаеце Рыка?
Нейкі час прадавец недаўменна і нават з нейкі недаверам глядзеў на Свенсана.
– Банда Рыка курыруе гэты раён, – панізіўшы голас, патлумачыў ён. – За што тады я яму адсцёгваю кожны месяц кругленькую суму, калі кожны малакасос…
Нічога на гэта не адказваючы, Свенсан задуменна паглядзеў на ледзь