Մթնշաղի անուրջներ. Տերյան Վահան

այլ երկրային երաժըշտության

      Ելևէջների պչրանքն եմ հիշում,

      Քո շարժումները աղոթք են շարժում,

      Քո շարժումները և՛ կան, և՛ չըկան…

      Երկրում են սնված, բայց ոչ երկրային

      Արբեցումներ են նոքա խոստանում,

      Մի այլ տանջանքի եդեմ են տանում,

      Մատնելով հոգիս չարքերի խաղին…

      ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԽՈՍՔԵՐԻՑ

      Ո՛չ տրտունջ, ո՛չ մրմունջ սգավոր,

      Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր ինձ հավետ.

      Իմ ուղին միշտ մթին, մենավոր,

      Կըգնամ իմ դժկամ ցավի հետ։

      Ւմ ճամփան՝ անվախճան մի գիշեր,

      Ւնձ շոյող ոչ մի շող չի ժպտա. —

      Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, մի՛ հիշիր,

      Ինձ այդպես, քրոջ պես մի՛ գթա…

      Հուսաբեկ, մութ ու մեգ թող լինի,

      Ւմ վերև թող արև չըխնդա.

      Լոկ երկունք, լոկ արցունք թող լինի,

      Ինձ այդպես, քրոջ պես մի՛ գթա…

      ՍԵՆՏԻՄԵՆՏԱԼ ԵՐԳ

      Արդյոք հիշո՞ւմ ես. անտառ էր, առու…

      Հեքիաթի պես էր – երազի նման.

      Խաղաղ երեկոն խոսում էր անձայն,

      Արդյոք հիշո՞ ւմ ես. – հեռո՜ւ էր, հեռո՜ւ…

      Արդյոք հիշո՞ւմ ես. երկիրը պայծառ

      Ժպտում էր սիրով հավիտենական.

      Գարունն էր երգում ձայնով դյութական,

      Արդյոք հիշո՞ւմ ես. առու էր, անտառ…

      Արդյոք հիշո՞ւմ ես. գիշերն էր գալու,

      Հեքիաթի պես էր… Անտառ էր, առու…

      Արդյոք հիշո՞ւմ ես. հեռո՜ւ էր, հեռո՜ւ

      Կյա՛նք, տխուր հովիտ, հավիտյան լալու…

      ՏՈՂ

      Արդյոք նորից երազնե՞րն են թափառում,

      Սիրո անուշ նվագնե՞րն են ինձ կանչում.

      – Դալուկ աշնան տխուր շողերն են մարում,

      Սարից իջնող աղբյուրներն են կարկաչում։

      Ես լսում եմ հիացմունքի մի շշուկ,

      Արդյոք դո՞ւ ես նորից հոդիս մեղմ հուզում.

      – Այն գիշերն է, այն հուշերն են տրտմաշուք,

      Այն աստղերն են ցուրտ երկնքում երազում։

      Ես ընկած եմ անծայր դաշտում միայնակ,

      Երազնե՜րըս, երազնե՜րըս, որ անցան.

      Արդյոք դո՞ւ ես գիշերի պե<ս հերարձակ,

      Գիշերի պես խորհրդավոր, դյութական.

      – Դալուկ աշնան մերկ անտառն Է շառաչում,

      Լույս հուշերի վտակներն են կարկաչում…

* * *

      Դժկամ նայում են ժայռերը խոժոռ,

      Տխուր խաղում են ալիքները ժիր. —

      Ընդունիր հոգիս մոլոր, մենավոր, —

      Վերջին աղոթքիս խոսքը մի՛ մերժիր։

      Սողում են դանդաղ օրերը անծիր,

      Կորած Է մթնում մոլոր իմ ուղին. —

      Քնքուշ խոսքերով թախիծըս ցրիր,

      Անխոս ամոքիր ցաված իմ հոգին։

      Մի անմեռ ցավ կա երկրում այս տխուր,

      Մի ցուրտ, հոգեմաշ հուսահատություն

      Կորցըրած հավետ և՛ երազ, և՛ հուր,

      Ես վերջին անգամ քե՛զ եմ աղոթում։

      Դժկամ նայում են ժայռերը խոժոռ.