Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

անգոներից է շարունակ խաբուած

      Եւ մտքի մղած մարտերի մէջ միշտ փոքրութիւններից է յաղթահարուած,

      Եւ սրտի սաստիկ հառաչանքներից հագագի դուռն է համակ հրդեհուած.

      Երբ ամէնուրեք` խոնաւութիւնն է քիմքի տոչորուած

      Եւ ամէն կողմից անարեւ մէգով է շրջապատուած.

      Երբ ակնկալութեան ընդարձակութիւնն է իսպառ ամփոփուած,

      Եւ անտանելի տառապանքներն են զգայարանների վրայ դրոշմուած.

      Երբ որ կորստեան եղկելիութիւնն է մտաբերուած,

      Եւ հատուցումի դատավճիռն է մտքի դիւանում արձանագրուած.

      Երբ բարերարի աչքն է զայրալից երեւոյթ առած,

      Եւ լոյսը խնդութեամբ հողազանգուածիս դէմ է զայրագնած.

      Երբ որ Աստծոյ ահաւորութիւնն փոքրիկ էութեանս հետ է ընդհարուած

      Եւ իր խօսքերի որոտումով միշտ` բանաւոր մոխրիս դէմ է բարկացած,

      Երբ արդարութեան իր քարերով նա մահուան արժանուս է միշտ քարկոծած,

      Երբ որ ինձ տրուած տաղանդը այստեղ անառակութեան մէջ եմ կորցրած,

      Եւ իմ պատուական ասացուածքն իբրեւ անարգ անարժէք` հողի տակ է թաղուած.

      Երբ ողջ արգասիքն իմ աշխատանքի` ծուլութեան մութով է ծածկուած

      Եւ չի երեւում ճրագի լոյսի պէս հեռու տարուած,

      Երբ իրաւազուրկ պատասխանարանն է լեզուիս կարկամած,

      Եւ իմ անհամբոյր բարբառող շուրթերս իրօք արժանի կերպով պապանձուած.

      Երբ հուզեալ միտքս ամէն ուղղութեամբ ցրիւ է եկած

      Եւ օգտակարին հասու լինելու անկարող դարձած,

      Եւ լաւն ու բարին ընտրելու կշռի մէջ յիմարացած.

      Երբ ճանապարհը չարի արգելքով է խափանուած,

      Եւ վառարանն է իւղի` հնոցի մոխիրով լցուած.

      Երբ կենաց մատեանից իմ անուան գիրն է ջնջուած,

      Եւ երանութեան փոխարէն այնտեղ կշտամբանք գրուած:

      Գ

      Թէ զինուոր եմ տեսնում` սպասում եմ մահուան.

      Թէ պատգամաւոր` խստութեան.

      Թէ գրագիր` կորստեան մուրհակի.

      Թէ կրօնաւոր` անէծքի.

      Թէ աւետարանիչ` ոտքի փոշին թոթափելու.

      Թէ բարեկրօն` յանդիմանութեան.

      Թէ անզգամ` կսկծանքի.

      Եթէ փորձուեմ ջրով` կխորտակուեմ.

      Եթէ մի դեղ քննութեան առնեմ` կսատակեմ.

      Թէ բարիք տեսնեմ, կասկածելով չար գործերիցս` կփախչեմ.

      Թէ բարձրացած մի ձեռք` կկորանամ.

      Թէ խրտվիլակ փոքրիկ` կսարսեմ.

      Թէ լսեմ թնդիւն մի թեթեւ` կընդոստնեմ.

      Թէ կերուխումի հրաւեր ստանամ` կդողամ.

      Թէ մեծիդ ներկայանամ` կսարսափեմ.

      Թէ հարցաքննութեան կանչուեմ` կկարկամեմ.

      Թէ իրաւամբ քննուեմ` կհամրանամ:

      Դ

      Արդ, իրար վրայ բարդուած իմ այսքան տարակոյսները ամենաթշուառ եւ ողորմագին,

      Որոնք ի ներքուստ խոցում են սիրտս անբոյժ ցաւերով, նետերով անտես,

      Եւ բեւեռուելով անարտաքսելի` նրանք հոգուս հետ հանապազամուխ ու յարամնաց,

      Եւ շարաւներով լցնելով հոգիս, հարուածելով միշտ`

      Սատակիչ մահուանս վտանգն են սաստիկ նախագուշակում:

      Իր ներսը մխուած երկաթը պատող կոյտը թարախի,

      Տագնապը ծածուկ ու մէջս պահուած վէրքերն անդարման

      Իմ շնչառութեան միջոցին սաստիկ ցաւ են պատճառում:

      Ուստի եւ նրանց նեղութիւններից չարաչար ճնշուած,

      Թախծալից հոգուս ձայնով բարձրագոչ եւ աղերսախառն իմ արցունքներով

      Ինձ