Հեքիաթներ. Հովհաննես Թումանյան

է կենում մին էլ գնում:

      Կարասը բաց է անում, – դարձյալ մեջը լիքը օձ:

      Էս ի՜նչ հրաշք է, ինչ միտք ունի, – չեն հասկանում:

      Թագավորը հրամայում է, հավաքում է իր երկրի իմաստուններին:

      – Բացատրեցեք, – ասում է, – ո՛վ իմաստուններ, ի՞նչ հրաշք է սա: Էս հողագործներն իրենց հողում կարասով ոսկի են գտել: Ես եմ գնում – կարասը լիքն օձ է դառնում, սրանք են գնում – ոսկի: Էս ի՞նչ կնշանակի:

      – Դրա բացատրությունն էս է, թագավոր, եթե չես բարկանալ, – ասում են իմաստունները: – Կարասով ոսկին աղքատ հողագործներին պարգև է ղրկած իրենց ազնվության ու արդար աշխատանքի համար: Երբ որ նրանք են գնում, իրենց արդար վարձին են գնում ու միշտ էլ ոսկի գտնում, իսկ երբ որ դու ես գնում, գնում ես ուրիշի բախտը հափշտակես, նրա համար էլ ոսկու տեղ օձ ես գտնում:

      Թագավորը ցնցվում է. խոսք չի գտնում պատասխանելու:

      – Լա՛վ, – ասում է, – դե հիմի էն որոշեցեք, թե էդ երկուսից ո՞րին է պատկանում գտած ոսկին:

      – Իհարկե հողատիրոջը, – ձայն է տալի վարող գյուղացին:

      – Չէ, վարողինն է, – մեջ է մտնում հողատերը: Ու նորից սկսում են կռվել:

      – Լա՛վ, լա՛վ, կացե՜ք, – կանգնեցնում են իմաստունները, – ի՞նչ ունեք դուք – տղա կամ աղջիկ: