Բանաստեղծություններ. Ռափայել Պատկանյան

ու բյուր պըչրանքով,

      Փախչում էի ափերես:

      Հատակս պարզ ու վճիտ,

      Կոհակներըս ոլորուն,

      Լուսաբերը մինչև այդ

      Ջրիս միջին էր լողում:

      Ի՞նչըս մնաց էն օրից,

      Ո՞ր ջըրամոտ գեղերըս,

      Ո՞րը իմ շեն քաղաքից,

      Ո՞ր բերկրալի տեղերըս:

      Տուրքը ջըրի ամեն օր

      Իր սուրբ ծոցին Արարատ

      Մայրախընամ ինձ սնունդ

      Պարգևում է լիառատ:

      Բայց ես այս սուրբ ջրերով

      Սուրբ Ակոբի աղբյուրին

      Պիտի ցողեմ արտորա՞յքն

      Իմ ատելի օտարին:

      Մինչ իմ որդիք, – ո՞վ գիտե —

      Ծարավ, նոթի, անտերունչ

      Օտար աշխար հածում են

      Թույլ ոտքերով կիսաշունչ…

      Հեռու՛, հեռու՛ քըշեցին

      Բնիկ ազգըն իմ հայկյան,

      Նորա տեղը ինձ տվին

      Ազգ անկրոն, մոլեկան:

      Դոցա՞ համար զարդարեմ

      Իմ հյուրընկալ ափերը,

      Եվ կամ դոցա՞ հրապուրեմ

      Ճըպռոտ, պըլշած աչերը:

      Քանի որ իմ զավակունք

      Այսպես կու մընան պանդուխտ, —

      Ինձ միշտ սըգվոր կը տեսնեք,

      Այս է անխաբ իմ սուրբ ուխտ…»:

      Էլ չի խոսեց Արաքսը,

      Հորձանք տվեց ահագին,

      Օղակ-օղակ օձի պես

      Առաջ սողաց մոլեգին:

      ՆԿԱՐԻՉ

Նվեր Հովհաննես Պատկանյանին

      Ակնապիշ, անձայն, խորհուրդ ճակատիդ,

      Պատանի, ո՞ւր ես մըտքով մոլորած,

      Ներկ ու վըրձիններ ցիր ու ցան առաջիդ,

      Վշյա կըտավը քու հանդեպ փըռած:

      Շո՛ւռ տուր աչերդ, նայե՛ դես ու դեն

      Տե՛ս, քեզ ծաղրում է անմիտ ամբոխը,

      Զարթի՛ր, սիրելի, այդ անուշ քընեն,

      Գոնե մի անգամ հանե՛ քու ոխը:

      Բայց դու ներում ես նոցա վեհ հոգով,

      Խուլ ես աշխարհի ունայն շըշուկին…

      Հանկարծ աչերըդ փայլեց սուրբ շնորհքով,

      Հըսկայի սիրտըդ թընդաց խիստ ուժգին:

      Առիր վրձինը, թաց արիր ներկով,

      Շունչ տվիր անշունչ կոպիտ կըտավին.

      Երկնից խորհուրդը մեկնեցավ քեզմով,

      Քեզ անկարելին անհայտ է բնավին:

      Սեր, ատելություն, հանճար, բարկություն

      Տըվիր պատկերին մատիդ շարժվածքով,

      Ինչ որ չի հայտնեց ճարտարի լեզուն,