Айманымды әйбәттап барады деп
Жанындағы жолдасы қызғанып қап,
Сорымыз Темiртауда қайнар ма екен?!
– деп әзiлдеп, отырған меймандарға бiраз өлең шығарыпты. Қоштасарда Айман Баянғалиға алғыс айтып, ризашылық сезiмiн бiлдiрген екен.
Стоматологтың үйінде
Бiр жолы Баянғали Степнякта нағашы апасы Бақыттың үйiнде бiр топ дәрiгерлермен қонақта болыпты. Жездесi Қайыргелдi Қиықов – тiс дәрiгерi. Қонақтар ет жеп болғасын, қалжыңдасып, кең отырады. Қыз-келіншектер: «Стоматологтың үйiне келген соң ба, тiсiмiздi тазалағымыз кеп барады,» – деп, тіс шұқығыш алдырыпты.
Кейiн өлең айтқанда Баянғали:
Емес бұл құр жиналып ет жегендiк,
Ойласаң – ата жолын ескергендiк,
Қазақтың дастарханы болмаса егер,
Алыстап ағайыннан кетер ме едiк?
Үйiне стоматологтың келгеннен соң,
Шұқылап тiсiмiздi еркеледiк,
Стоматолог болғаныңа шүкiршiлiк,
Гинеколог болғанда нетер едiк! – деген екен.
Сенатор мен велосипед
1997 жылы Степнякта Бiржан салдың қайтыс болғанына 100 жыл толуына орай жиналыс болыпты. Оған басшылар мен бiрге сенатор Қайролла Ескендiров қатысып, сөз сөйлеп, жұртты өзiне дауыс беруге шақырыпты. Халыққа қызмет қылатынын, өмiр бойы адал еңбек еткенiн, дача, машина жинамақ түгiлi, велосипед те алмағанын айтыпты. Содан сөз кезегi Баянғалиға келгенде, жұртшылық өлең айтуын өтiнiптi. Ақын бiраз толғап келiп, былай деген екен:
Бiржансыз әннiң оты жағылмайды,
Ақансыз сөз арнасы табылмайды,
Көкшенiң ел мен жерi аман болса,
Дарынды талай жастар жалындайды,
Көкшетау облысын жауып тынды-ау,
Ұмытып Кенесары, Абылайды,
Ағалар Көкшетауды жауып тастап,
Ұялмай Бурабайда дамылдайды,
Облыстық әкiмшiлiк таратылып
Бытырап бастықтары қашқанымен,
Тұрғанда Ақан, Бiржан асқақ әнi
Көкшетау ешқашан да жабылмайды!!!
Содан ел жайын жырлап келiп, сенаторға ауысады:
Сайлауға ертең халық барып тұрсын,
Қағазын Қайрекеңе салып тұрсын,
Сенатор парламентте ел жағдайын
Айтқанда жалтақтамай ағып тұрсын,
Әйтеуiр адал жiгiт көрiнедi,
Артында сүйеу болып халық тұрсын,
Әйтпесе велосипед ала алмаған
Қайрекең бiздi қайдан қарық қылсын!
Ақынның машинасы
Баянғали елге келгелi айтыстарға, жиындарға жаяулап-жалпылап, жол-жөнекей кездескен көлiкпен баратын. Ақынға бiр машина беру керектiгi туралы ел iшiнде көп әңгiме болады. Осы сөз аудан басшылары арасында да болған екен. 1992 жылы шiлде айында Кенесары-Наурызбай тойынан келе жатып аудан басшылары Жөкей ауылының iргесiндегi «Кирзуха» деп аталып кеткен тасты жерге тоқтайды. Сол жерде аудандық мәдениет бөлiмiнiң бастығы Василий Грохвадатский, ауыл шаруашылығы басқармасының бастығы Қайрат Жұмабековке: «Ақшасын тауып берсеңiз, бiр жұмада Омбыдан жапонның шағын автобусын әкеп беремiн» – дейдi. Қайрекең «ақша болады», – дейдi. Сол «боладыдан» кейiн бiр жұма емес, бiрнеше ай өтедi – жоқ.
Сол жылы күзде аудан активi ауыл шаруашылығы