Қасым: Ой, әже…мен байқамай айтып қойдым – ау! Түу-у, сен тура кы-гы-былар сияқтысың…
Әже: Е-е, құлыным-ау сол, кемпірлердің быды-быдысының жанында кы-гы-бы деген не, тәйірі! Бұл әлгі сенен кітап аламын деп сылтауратып кеп жүрген бадырақ қыз ба?
Қасым: Бадырақ емес, бота көз ғой!
Әже: Иә, иә, ботадай, ботадай…Келе – келе түйедей болып кетер…Ал, енді оны маған қашан әкеп бересің?
Қасым: Бүгін!
Әже: Әбеу, көтек!
Қасым: Жарайды онда, ертең яки арғы күні…қашан әкел десеңіз, сонда алып келейін!
Әже: Әй, тоқта, тоқта, сабыр ет! Саған тіпті бәрі оп-оңай боп кетті ғой! Бір апта тоса тұр, тым болмаса. Пенсиямды алып, оны-мұны әкеп қояйын. Дұрыстап қарсы алайық… әйтпесе әлгі бадырағың…жоқ, ойбай, ботагөзің танысамын деп келіп, талып қап жүрмесін…бір жарымаған жалмауыз… қурап отырған…қаусаған кемпір екен деп!
Қасым: Әже, әй, әжетайым менің! Қыздан бұрын өзің талып қалма! Келінді алдын ала әкеліп таныстыратын мен орыс емеспін ғой! Мен оны біржола алып келемін!
Әже: Ә-ә! Не дейсің, әй!
Қасым: Келін әкеп беремін деймін!
Әже: Келіні несі, әй? Былай…кішкене…бірер жыл дос болып жүре тұрмайсың ба?
Қасым: Жүре тұруға болмай қалды! Бірер жыл күтіп тұратын емес!
Әже: Е-е, онда бірер жыл күте алмайтын, күтпейтін қызды алып не керек…жалынышты адам құсап…
Қасым: Әже, қалай түсіне қоймайсың? Қыз күтуін күтеді ғой! Сенің тентек шөберең күтетін емес деймін!
Әже: Астапыралла! Не дейсің? Шөбере дейсің бе? О, құдая, тәуба! Ол қайда енді?
Қасым: Қайдасы несі? Келе жатыр аяңдап…жыл аяғына дейін жетіп те қалар жаныңа…
Әже: (Әрі қуанып,әрі қорқып, әрең-әрең.) О, алла! Рас естідің бе, құлағым!? Өшкенім жанып, өлгенім тірілді ме шынымен! Ерте кеткен қос мұңлығым қайтып келер ме еді бүгін, көрер ме еді бұл қуанышты! (Күрсініп, ерте қайтқан баласы мен келінін еске алып, көзін сүртеді. Серпіліп:) Әлі ертерек емес пе, әжесінің баласы?! Он жетіге де толған жоқсың!
Қасым: (Жорта бұртиып:) Болмайды! Үйленбесем болмайды, әжетай! Егер осы қызды қазір алып бермесең, мүлде үйленбей қоямын!
Әже: Өй, құлыным-ау сол, ала ғой, енді, ала бер!
Қасым: (Еркелеп, құшақтап:) Әжетайым менің! Әжетайым!
Әже: Құлыным менің, әжесінің баласы, күнім менің!
Қасым: (Шығуға ыңғайланып:) Мен барып Дариғаны қуантып келейін…әжем рұқсат берді деп…\ Шыға береді.\
Әже: Байқап жүрші, қалада маза жоқ. Дүрбелең көбейіп тұр! Құдай сақтасын!\ Қасым жүре тыңдап, шығып кетеді. Әже оңаша қалып, күрсінеді:\ О, алла, бергеніңе шүкір! Дариға, Дариға! (күрсініп:) Дариға сол қыз!
Күркіреп күндей
Өтті ғой соғыс…
Қайда екен, қайда,
Дариға сол қыз!
Үшінші көрініс
Ереуілге шыққан жұрттың айқай-шуы алыстан жаңғырығып естіледі.
Алаңнан алыстау бір көшеде Қасым телефонмен сөйлесіп келе жатыр.
Қасым: Әлө!