ESRARENGIZ KELIMELER. AYDIN ALMILA

“Yol gösteriyor diyebiliriz.”

      Mert, “‘Balıkçı boş ağları yavaş hareketlerle topladı’ diyerek, bize nasıl bir yol gösteriyor olabilir ki?” diye söylendi. “Ne yani, balıkçıların peşine mi düşeceğiz?”

      İdil düşünceli görünüyordu. “Bizi uğraştıracak sanırım… Ancak eğer bunu da çözersek ve karşımıza başka bir soruyla ipucu çıkarsa…”

      Mert kalp atışlarının hızlandığını hissetti. İdil’in dediği gibi olursa, kitabın özel ya da gizemli bir yanı olduğuna inanmaması için hiçbir neden kalmayacaktı.

      Nesli, Mert’e döndü. “Bizi azarlaman da bittiğine göre, balıkçıya kafa yorabiliriz.”

      Ancak not defterine uzun uzun bakmaktan öteye gidemediler. Bir ara İdil, düşünmesine yardımcı oluyormuş gibi, büyük bir ciddiyetle harflerin üzerinden kalemle geçti.

      Mert yumruk yaptığı elini yanağına dayadı. “Özetlersek; aramamız gereken bir balıkçı var.” diye mırıldandı. “Hele bir de ağları yavaş hareketlerle topluyorsa, adamımızı bulduk demektir.”

      Kızlar bu sözlere gülünce, Mert, “Aranızda balıkçı tanıdığı olan var mı?” diye ekledi. Bu defa iki kızdan da çıt çıkmadı, sanki nefeslerini tutmuşlardı.

      İdil, “Benim tanıdığım bir balıkçı var!” diye ayağa fırladı. Nesli, “Hatta iki!” diye kuzinine katıldı. Bir ağızdan, “Hemen geliriz.” diyerek Mert’i masada bir başına bırakıp gittiler.

      6. Bölüm

      Şifreli Not

      Mert saatine baktı. Yarım saat geçtiği hâlde, kızlar hâlâ ortada görünmüyorlardı. Çantaları orada olmasa, neredeyse çekip gittiklerini düşünecekti. Oyalanmak için tekrar kulaklıklarını takıp dakikalarca aynı ritme kendini bıraktı. Ama sonunda merakına yenik düştü. Nereye kaybolduklarına bakmaya karar verdi.

      Alt kata inmek için merdivenlere yöneldiği sırada, tıka basa kitapla dolu kütüphane arabasını iten genç bir adamla karşılaştı. Katta dolaşıp iade edilen kitapları raflara yerleştiriyordu. Uzun saçları onlarca örgü hâlinde omuzlarına iniyordu. Sarı camlı gözlüğü, tıpkı bir güneş gözlüğünü andırıyordu. Mert’i görünce gülümsedi. “İki kız arkadaşın var mı?” diye sordu.

      Mert sorunun nedenini merak etse de başını sallayarak onaylamakla yetindi.

      Genç adam neşe içinde, “Harika! Doğru kişiyi buldum demektir.” dedi. “Aşağıda kütüphanecilerden biriyle konuşurlarken duydum. Hatta aramızda kalsın, galiba arkadaşların bugün sol taraflarından kalkmışlar. Aradıkları kitaplardan birini bulamıyorlardı, meğerse arabadaymış.” Sonra yığından bir kitap alıp Mert’e uzattı. “Sen verirsin onlara.” diye ekledi ve hiç vakit kaybetmeden, arabayı iterek koridor boyunca ilerledi.

      Mert kitaba bakakalmış, şaşkınlıktan adama teşekkür bile etmemişti. Masadan niye kalktığını unutmuş gibi, kızları aramaktan vazgeçip geri döndü. Zaten oturmasıyla onların gelmesi bir olmuştu. Suratları beş karıştı.

      İdil elindeki kalınca kitabı gösterip, “Ancak Halikarnas Balıkçısı’nın eserleriyle ilgili bilgi edinebileceğiz.” dedi. “Aradığımız diğer kitap yok. Koskoca kütüphanede sanki yer yarıldı da İhtiyar Balıkçı içine girdi. Bir türlü bulunamadı.”

      Nesli sessizce kendini sandalyeye bıraktı. Aşağıda söylenip durmaktan âdeta yorgun düşmüştü.

      İdil, “Kütüphaneciyi çıldırttık.” diye devam etti. “Haklıydık ama… Nobel ödüllü bir yazarın kütüpha…” Birden sustu. Gözleri fal taşı gibi açıldı. Masanın üzerinde duran kitabı görmüştü. “Nereden çıktı bu?” diye sorarak kitabı kaptı.

      Mert bir çırpıda az önce genç görevliyle arasında geçenleri anlattı. İdil, “Bunca yıldır kütüphaneye gelirim, hiç tarif ettiğin gibi rasta saçlı biriyle karşılaşmadım.” dedi. “Her neyse, İhtiyar Balıkçı elimizde ya!..”

      Nesli de canlanmıştı. “Sıra büyük sırrı ortaya çıkartmaya geldi; boş ağları yavaş hareketlerle toplayan hangi balıkçı? Hemingway’in kahramanı İhtiyar Balıkçı mı, yoksa deniz hikâyelerinin ustası Halikarnas Balıkçısı mı?”