Мен –
Худонинг энг улуғ ояти –
Ҳужжати,
Хилқати,
Сир-синоатиман.
Мени таништир:
Мен –
Нотаниш орзу,
Нотаниш туйғу,
Нотаниш йўловчи,
Маъноларнинг зич ўрмонида
Пайпаслаётган
Нотаниш овчиман.
Мени қўшиқ сингари куйла:
Мен –
Томирларга ҳаёт қонини
Сингдирадиган
Илоҳий оҳангман,
Ошиқ қўшиқман.
Мени авайлаб,
Варақлаб,
Мутолаа қил:
Мен –
Шўроларнинг қизил жаҳлидан
Ерда кўмилган
Ва омон қолган
Минг йиллик девонман.
Мени ўйлаб
Тафаккур айла:
Мен –
Тафаккурга маҳкум этилган
Олий хилқатман,
Яъни, Инсонман!
Мени ёз,
Мисраларда тиз.
Ва менинг
Қайғуларим, қувончларимдан,
Туйғуларим, ишончларимдан
Буюк Девон туз!
Мени ёз:
Аммо,
Ҳеч қачон
Ёзиб тугатма,
Эй ШЕЪР!
“ВАҚТ”НИНГ ЁРУҒ КУНЛАРИ
Шогирдим Баҳодир Баротовга
Вақт бир табиб –
У ҳар бир дардни
дармон айлайди.
Вақт бир денгиз –
У оддий тошни
маржон айлайди.
Вақт бир боғбон –
У биёбонни
бўстон айлайди.
Вақт бир соҳир –
У бир мушукни
қоплон айлайди.
Вақт бир полвон –
У улкан тоғни
талқон айлайди.
Вақт бир ҳакам –
У мушкулларни
осон айлайди.
Вақт бир устоз –
У хом шогирдни
инсон айлайди.
ЭРТАККА ҚАЙТИШ
Аловиддин!
Чироқ сенга аталгандир,
дафина ҳам,
мамлакат ҳам,
малика ҳам,
хазина ҳам!
Бундан кейин мағрибийнинг гапларига
қулоқ солма!
Оппоғойим!
Ҳусну жамол сеникидир,
латофат ҳам,
шаҳзода ҳам,
муҳаббат ҳам,
саодат ҳам!
Бундан кейин ялмоғизнинг қўлларидан
олма олма!
ЎЗБЕК ДЕҲҚОНИ
Изатулло Жабборовга
Сенинг бошинг тошдан-да қаттиқ,
Гулдан нозик аммо юрагинг.
Сенинг руҳинг – бепоён саҳро,
Аммо, Амударё юрагинг.
Соддалигинг – сенинг мўъжизанг,
Хоксорлигинг тилларда достон.
Она тупроқ каби камсуқум,
Аммо, ору номусинг