Mürver Ağacı. Оскар Уайльд

hülyaların her şekil ve evresini gerçekleştirecek, yaratıcı hayal gücünün her düşlediğini var edecek bir güzelliğe sahip olduğunu söyler. Bu fikir hemen müteakip sonede de daha açıklığa kavuşturulur ve Shakespeare,

      Ah, güzellik nasıl da doğruluğun kattığı

      Canım süslerle kat kat güzelliğe bürünür,

      ile başlayan zarif düşünceli dizelerle bizi oyunculuğun hakikatiyle, sahnede görünür bir temsil yapmanın hakikatiyle şiir mucizesinin nasıl perçinlendiğini, onun hoşluğuna nasıl can ve ideal biçimine nasıl gerçeklik katıldığını anlamaya davet eder. Halbuki 67. Sone, Willie Hughes’u yapmacıklığıyla, hayatı yanlış yansıtan boyalı yüzleri ve gerçekdışı kostümleriyle, ahlaksız etki ve imalarıyla, asil davranış ve samimi sözlerin doğru dünyasından uzaklığıyla sahneden uzaklaşmaya çağırır.

      Ah, neden yaşar sanki sevgilim illetlerle?

      Varlığıyla şenlenir imansızlar bölüğü…

      Günahın ekmeğine neden yağ sürer böyle

      Süsleyip püsleyerek kol gezen kötülüğü?

      Niçin sahte boyalar yüzünü taklit eder,

      Canlı renginden ölü görüntüler aşırır

      Ve zavallı güzellik zar zor peşinden gider

      Yapma güllerin – oysa tek gerçek gül ondadır?

      Sanatkâr olarak mükemmeliyetini ve insan olarak özünü oyun yazarlığı ve oyunculuğun ideal zemininde gerçekleştirmiş olan Shakespeare gibi büyük bir tiyatro adamının temsil dünyası hakkında böyle şeyler söylemesi tuhaf gelebilir. Fakat unutmamalıyız ki, 110. ve 111. Sone’de onun kuklalar dünyasından bezdiğini, “ele güne soytarılık” yapmaktan utanç içinde olduğunu gösterir. Hele 111. Sone daha buruktur:

      N’olur hatırım için, şu Talih’i azarla: