Toraman. Hüseyin Rahmi Gürpınar

için anasının hastalığının uzamasına kalpten dua ediyor fakat görünüşte nezaketle daima “Anneniz iyileşiyor inşallah?” sualini edip de Binnaz’dan “Ah hayır efendim, daha bir süre sokağa çıkamayacak sanırım.” cevabını aldıkça Şuayip Efendi son derece memnun oluyordu.

      Binnaz komisyoncuya ne yılışıklık göstererek bol bol iltifat ediyor ne de büsbütün soğuk duruyor. Ağırbaşlı, ciddi bir serbestlikle namusluluk, meleklerin saflığına benzer bir toyluk ve masumluk gösteriyor, herifin iştahlı bakışlarını bütün bütün parlatmak için nurdan yapılma gerdanı, billur bilekleri göstermek gerektikçe kaza ve dalgınlığa verilebilecek yapma unutkanlıklarla çarşafının ucunu, kenarını düşürüyor, Şuayip’in yutkunmaları artıp gözleri döndükçe onun her türlü saldırı isteğini kıracak davranışlarda bulunuyordu.

      Kızın büroya geldiği belirli günlerde daha o gelmeden önce komisyoncu odasını boşaltarak sevgilisini yanında uzun süre tutabilmek için beş dakikalık işlere birkaç saatlik konuşma genişliği verebilme çarelerini düşünüyor, uzun, tatlı, eğlenceli konuşma ortamı hazırlamaya uğraşır fakat kendisi yaratılış itibarıyla pek konuşkan ve güzel söz söyleme sanatına sahip bir adam olmadığından o yutkunmaları sırasında nemli, kuru, kalıplaşmış sözlerini de çiğneyip yutar, ne söyleyeceğini şaşırır.

      Binnaz’ı karşısına oturttuktan sonra hemen daima değişmez bir biteviyelikle aralarında şu konuşma tekrarlanır dururdu: