Dakika. Zinnur Mansurov

gün çeken şubat için hediye gibi.

      Sabırlı huyum uzak kandan gelmekte

      Artık çabalamam değişmek için de

      Hüküm meydanına ben gecikmem de

      Benim saat artık geride.

      Böyle bir huy bilmem ederi ne?

      Her şey için verirdim cevap

      Şimdi ise mırıldanıp oyalanırım bir türküde

      Uzun havasını söylüyorum

      Ebediyetin de…

      EVLIYALARIN DAĞINA ÇIKIŞ

      İleriye, güneşin doğuşuna; sağa, günün ortasına; arkaya, günün batışına; sola, gece yarısına kadar Uzanan yerde yaşayan halkı topladım.

Kültegin’in hatıratından”

      Çıplak ayaklı çocuk gibi

      Bozkırdan ne kadar yer geçtim

      Canımın geçici gamını

      Geçerken çaya verdim.

      Yırlarım dalaya doluştu

      Sanki bir el gezer âşık beni

      Evliyaların dağına çıkarken

      İçimi boşaltmaya meylettim.

      Nisan bulutlarının diyarından

      Buğulu, sarhoş eden bir nefes geldi

      Yüksekte feriştahın kanadı

      Dokunmaya acele ettim.

      Bu yüzden belki de gönlüm rahat

      Ah buradan Bolgar, Biler,

      Suvar ve Urdalar görünmekte

      Ben çoktan muradıma erdim.

      Serap olan diyarların arkasından

      Hanlıkları canlanıyor gözümde

      Dağılan kağanlık canım topraklar

      Hepsi bana öz derim.

      Mahrum kalmanın sınırlarını apaçık

      Gördüm ben Evliyaların Dağı’nda

      Kalbime öz olan kederlerim

      Yine döndüler ah eskilerden benim.

      Şuramda kan ve yaşa benzer bir düğüm