Kırgın. Tölögön Kasımbekov

dön” mü diyor şarkıcı diye bu iki kardeş şarkıcıya küfrediyorlardı.

      İKİNCİ BÖLÜM

      1

      “Talep”

      CETİ-SUU BÖLGESİNİN KIRGIZ, KAZAK HALKININ DİN, BİLİM İHTİYAÇLARI VE ARAZİ MESELESİ BAKANLAR KOMİTESİNE.

6 Haziran, 1905

      “Türkistan’ın kara Kırgız halkı, Ceti Suu bölgesinin Kırgız Kazakları kendi ihtiyaçları hakkında İmparatorluğun Bakanlar Komitesine Talebi gönderme görevini bana verdiler” diye başlamıştı talebini açıklamaya Şabdan.

      “Günümüzdeki zor durumda 12 Aralık 1904 yılındaki Paşa beyannamesi çok anlamlı ve özel merhamet hissedilen yüce sözlerin hepsi tüm Rus grubunu sevindirdi. Vatanın bundan sonra da gelişmesini ümit ettirdi.

      Bu paşa beyannamesi gelenlere (Rusya’dan gelenler) vatanın iç ve dış ününü, kuvvetini pekiştirme yönünde devlete katkı sağlamak için tam bir yol.

      Gelenlerin kendi aralarındaki sorunları çözülürse, döneme uygun olarak iş yapılırsa, halkın ihtiyacı karşılanırsa ülkede de tüm gelenler grubunda da memnuniyet ve barış olur. Bununla beraber İmparatorluğun adı daha yükselir, gücüne güç eklenerek düşmanlar daha da korkacaktır.

      Yukarıda sıralanan fikirler bizi bu talebi teklif etmeye itiyor, böylece ihtiyaçlarımızı sizlere iletiyoruz.

      Hepimiz eğilerek canı gönülden Kutsal Tahtın ayağının konduğu yere eğilip rica ediyoruz, hükümdarımızın bize merhametli olarak davranacağına inanıyoruz. Rus grubuna olduğu gibi bizim gibi Müslümanlara da beyannamenin uygun görüleceği ve adaleti de ümit ediyoruz…” diye tamamlamıştı talebini Şabdan.

      Doğru, uzaktan Kuşka’ya (eskiden Serhetabat) kadar olan yeri gerektiğinde zor kullanarak alsa da asker ile işgal etmiştir. Böyle sömürüler yönetiminde yerli halkın ruh dünyasına hiç dikkat edilmemişti, bazen de yerli halkı insan gibi görmemişlerdi. Onları, eğer bir zararı yoksa biraz daha yaşasınlar diyerek bir mahlûk olarak görüyorlardı. Her halkın içinden zengin olanları varsa da hepsine “tuzemci” (yerliler) veya “inarodtsı” (yerli, aynı halktan) denilirdi. Buna göre herkes aşağılanırdı ve halkın psikolojik düzeyi gittikçe zayıflıyordu. Üstelik oturduğu yerler de daralmaya başladığı zaman “rica” denen şeyler sadece halk içinde konuşuluyordu ve sonunda Şabdan’a geldi bu iş.