Aşk başka yerde. Elif Usman

bir süre sessizce düşündü. Umut’tan yana bir bakış attı. Umut da yemeyi bırakmış ona bakıyor, ne diyeceğini merakla bekliyordu. Sessizliğe hiç tahammülü olmayan Hatice daha fazla dayanamayarak atıldı.

      “Kız, ne düşünürsün arpacı kumrusu gibi? Abimin eline bakmak zoruma gidiyor, bir iş olsa da çalışsam diyen sen değil miydin?”

      “He, bendim. Bendim ama…”

      “Aması ne?”

      “Umut ne olacak? Onu bırakamam ki bir başına…”

      “Dert ettiğin şeye bak. O da gelir seninle.”

      Hatice hemen Umut’a döndü.

      “Söylesene, gitmez misin ananla?”

      Umut ne diyeceğini bilemeyerek annesine baktı. Ayşe onun yerine cevap verdi.

      “O gelir gelmesine de, bakalım Cavidan Hanım çocuklu kadını evine kabul eder mi?”

      “Başka çaresi mi var?”

      “Yok mu?”

      “Yok tabii. Bu köyde çocuksuz, bekâr karı mı var? Ya bir ayağı çukurda yaşlılar, ya da aklı bir karış havada şuncacık kızlar. Elinden iş gelecek karıların da kocası, bir sürü çoluğu çocuğu var. Onları bırakıp bir yere gidemezler. Beni görüyorsun, başımı işten kaldıramıyorum. Temizlikti, yemekti, çoluktu çocuktu derken hal mi kalıyor insanda? Akşam da herifi memnun etmek lazım. Elimde olsa koşa koşa giderim Cavidan Hanım’ın yanına. Hizmetçilikmiş filan hiç gocunmam. Hiç olmazsa akşamları kafamı dinlerim. Ama benim adam bırakır mı… Sonra çocuklara kim bakacak? Beşini birden toplayıp gitmek de olmaz.”