“Size ne yapacağımızı söyleyeyim,” dedi Edward; takımımızın beyni, her zamanki gibi öne çıkmıştı. “Alacalı domuzun henüz bir adı yok, onun adını verelim. Böylece hatamız dolayısıyla üzgün olduğumuzu göstermiş oluruz!”
“Ben… ben sabah o domuza bir isim verdim zaten,” diye suçluluk duygusuyla itiraf etti Harold. “Ona vaizin adını verdim hatta. Çok özür dilerim, ama siz erkenden yatağa gönderilince o gelip benimle oyun oynadı, o yüzden mecburmuşum gibi hissettim!”
“İyi ama o sayılmaz ki,” diye aceleyle çıkıştı Edward. “Çünkü hepimiz orada değildik. O ismi geri çekeriz, yerine William Amca adını koyarız. Vaizin adını da diğer yavrulara saklarsın!”
Karar hepimiz tarafından kabul edildi ve senato kararın ardından mutfak başkanlığının yolunu tuttu.
KARGAŞA VE SEFER
“Hadi bakalım,” diye lafa girdi Harold. “Şövalyeler ve yuvarlak kafalar oyununu oynayalım. Sen bu sefer yuvarlak kafalardan biri ol!”
“Olmaz,” diye uyuşukça cevap verdim. “Onu daha dün oynadık ya. Ayrıca bu sefer yuvarlak kafa olma sırası bende değil.” Doğrusu epey tembel hissediyordum ve savaş çağrısı bir kulağımdan girip öbür kulağımdan çıkmıştı. En küçük üçlü olarak bostanda boylu boyunca uzanıyorduk. Güneş yakıcıydı, aylardan sıcak mı sıcak haziran ayıydı, ıslak çimenlerden fışkıran düğünçiçeklerinin bu kadar bol olduğu başka bir mevsim hatırlayamıyordum. Güne hâkim olan ton yeşil ve altın rengiydi. Oraya buraya koşuşturmayı ve terlemeyi içeren gürültülü rol yapma oyunları yerine, baştan aşağı yeşil ve altın rengiyle donatılmış hayali ve mayışmış bir dünyada, yeşil ve altın rengi kıyafetler giymiş soylular olarak uzanıp dinlenme rolü yapmak çok daha iyi olur diye düşünüyordum. Gelgelelim inatçı Harold bunu kabul etmezdi.
“Peki öyleyse,” diye yeni baştan başladı. “Öyleyse Yuvarlak Masa Şövalyeleri oyununu oynayalım,” dedi ve hızla “Lancelot ben olacağım!” diye devam etti.
“Lancelot ben olmazsam oynamam,” dedim. Ama ciddi değildim, şövalyeleri oynadığımız oyun hep bu şekilde bir inatlaşmayla başlardı, resmen gelenek olmuştu.
“Yapma, lütfen,” diye yalvardı Harold. “Edward buradayken Lancelot olma şansımın olmadığını sen de biliyorsun. Kaç haftadır Lancelot olamadım!”
İncelik gösterip isteğine boyun eğdim. “Pekâlâ, o zaman Tristan olurum.”
“Hayır hayır, onu da olamazsın,” diye yine bağırdı Harold. “Charlotte her defasında Tristan oluyor. Tristan olmasına izin verilmezse oynamıyor. Bu seferlik başka biri ol.”
Charlotte hiçbir şey söylemedi, hızlı hızlı soluyor ve doğruca önüne bakıyordu. Eşsiz avcı ve arpçı onun en özel fantastik kahramanıydı, o rolün başkasının beceriksiz ellerinde yitip gitmesini izlemektense mutsuz bir vaziyette havasız dersliğe dönmeyi bile göze alırdı.
“İyi madem,” dedim. “Herhangi biri olurum, Sör Kay olayım bari. Hadi öyleyse!”
Hikâye bir kez daha başladı ve zırh kuşanmış şövalyeler tekrar yola çıktı, hiç uygun giyinmemiş olsak da ağaçlıkları aşıp macera peşinde koştuk. On beş kişilik haydut grubu yenilip inlerine geri kaçtı. Bir kez daha genç kızlar kurtarıldı, ejderlerin karnı deşildi, bostanlığın her yanını mesken bellemiş devlerin gövdeleri ve çok sayıdaki başları birbirinden ayrıldı. Bu sırada Sarazen Palamides bizi kuyunun yanında bekliyordu, Sör Breuse Saunce Pite ise korkulu rüyası ve en büyük düşmanı olan o yetenekli mızrakçıyı görür görmez namertlik edip kaçmıştı. Camelot sınırları içindeki turnuva alanı bir kez daha süslendi, herkes neşeyle gülümsüyordu, ipek ve altınların ışıltısı göz kamaştırıyordu. Toprak, atların gümbürtüsüyle titredi; davullar hiddetle çalındı ve gökkubbe miğferlere vurulan kılıçların şangırtısıyla inledi. Ne getireceği belli olmayan gün bizi bir oraya bir buraya götürdü. En sonunda aman bilmez yüce Lancelot, savunma saflarını yarıp Sör Tristan’ı atından indirdi (epey kolay olmuştu) ve üstüne sıçradı, kaçınılmaz sonun geldiğini söylüyordu. Kernevek2 Şövalye Tristan o zor kazandığı şanı unutup yürek parçalayan bir tonla bağırdı: “Canımı yakıyorsun, bıraksana! Şimdi elbisemi yırtacaksın bak!” Bunun üzerine Sör Kay olaya müdahil olmak için öne atıldı, ama elma ağaçlarının ardında gördüğü manzara karşısında birdenbire durdu, çok uzaklarda kıpkırmızı bir ışıltı parıldıyordu. O esnada konuşmalar ve gülüşmelerle karışan at sesleri de kulaklarımıza gelmeye başlamıştı.
“O nedir?” diye sordu Tristan, doğrulup üstünü silkeledi. Bu sırada Lancelot ata binmeyi ve savaşmayı bir kenara bırakmıştı, doğruca çitin yanına doğru koştu.
Bir süre daha hareket etmeden durdum, sonra haykırdım. “Askerler geliyor!” Ben de çite doğru koştum, Charlotte da üstünü başını düzeltip arkamızdan geldi.
Yolun aşağısından ikişer ikişer geldiler, rahat vaziyette yürüyorlardı. Al renkleriyle göz alıyorlardı, koşum takımları şıngırdıyor, eyerleri tatlı tatlı gıcırdıyordu. Bu sırada toz bulutu içindeki askerler tıpkı birer kahraman gibi pipolarını tüttürüyorlardı. Birlikler baş döndüren bir görkemle, şıngırtıları ve tıkırtılarıyla ilerliyorlardı; biz ise bir yandan bağırıyor, bir yandan onlara el sallıyor, tüm gücümüzle havaya sıçrıyorduk. Neşeli atlılar selamımıza karşılık vererek bizi onurlandırdılar. Önümüzden geçip uzaklaşmaya başlamışlardı ki çiti aştık ve peşlerine takıldık. Günlük yaşamımızda askerleri çok sık göremiyorduk ne de olsa. Geçen kıştan beri böylesini görmemiştik yani, o zaman da bir öğle vakti, ekinsiz toprağın ve koruluğun donmasıyla birlikte ortaya çıkan çıplak ve tek renkli görüntünün ortasında, birdenbire boğuk çığlıklarıyla çitleri aşan tazılar görülmüştü. Hemen bir dakika sonrasında otlağın her yanı pat pat eden toynakların yankısı ve parıltılı kırmızılar içindeki askerlerle dolmuştu. Ama bu seferki daha iyiydi, çünkü belli ki bir çarpışma yaşanacak ve kan dökülecekti.
“Savaş mı olacak?” diye nefes nefese sordu Harold, heyecandan yerinde duramıyordu.
“Tabii ki,” diye cevap verdim. “Tam zamanında görmüşüz onları. Hadi gelin!”
Belki de işin aslını düşünmem gerekiyordu; lakin hayatımızın çoğunu birlikte geçirdiğimiz domuzlar ve kümes hayvanları, bize denizlerle çevrili şu diyarın üstüne sonradan çöken barışla alakalı pek bilgi veremiyorlardı. Son zamanlarda derslerimiz Güller Savaşı hakkındaki gerçekleri öğrenmekle geçiyordu, ayrıca taşralı efsanecilerin anlattığına göre bir zamanlar köylerindeki mahallelerden çıkan şövalyeler tam olarak bu hatları arşınlamamış mıydı? Karşımızda duranlar da askerdi işte, peki eğer vazifeleri savaşmak değilse, burada ne işleri vardı? Savaş neşesini yaşamak umuduyla askerlerin peşinde yürümeye devam ediyorduk.
“Edward o korkunç zorluktaki Latinceyi çalıştığı için epey üzülecek, değil mi?” diye iç çekti Harold.
Latince gerçekten de çok zor görünüyordu. Savaşa en düşkün olanımız Edward o sırada dört duvar içinde sıkıla sıkıla fiil ezberlemekle meşguldü. Kırmızı paltolar