275 Нури ул мақсуди мавжудот эди,
Асл мавжудоту маъдумот эди25.
Ҳақ этиб ул нури мутлақни зуҳур,
Сўнг яратди нуридин юз баҳри нур.
Ҳақ ўзига пок жонни шайлади,
Унга деб халқи жаҳонни шайлади.
Ҳаққа ундан ўзгаси мақсуд эмас,
Ул қадар покдомани мавжуд эмас.
Улки аввал жиби ғайбдин очди юз,
Нур эди, нури Муҳаммад шубҳасиз.
280 Нури олий баски чун чекди алам26,
Келди Аршу Курсию Лавҳу қалам.
Нури покдин бир нишон олам эрур,
Бир нишон ул гавҳари одам эрур.
Бўлди чун нури муаззам ошкор,
Саждага бош эгди, Ҳаққа интизор.
Шул сужуд ичра қарнлар кечдилар,
Шул руку ичра умрлар кечдилар.
Ўтди йиллар, бўлди машғули қиём,
Иштиёқ ичра кечиб умри тамом.
285 Чун сиғинди нури, ул дарёйи роз,
Фарз бўлди жумла умматга намоз.
Нурни Ҳақ ою қуёшдек асрабон,
Кечди шундоқ неча муҳлат, не замон.
Сўнг мурувват этди нурга, очди ул
Ногаҳон баҳри ҳақиқат сори йўл.
Курди нур не эрди мавжи баҳри роз,
Тошди андоқ, этди бир дам иззу ноз.
Чарх уриб айланди андоқ етти бор,
Етти осмон бўлди унга ошкор.
290 Ҳар назарким этди Ҳақ унга тўниб,
Ёнди кўк саҳнида бир юлдуз бўлиб.
Сўнгра тинчиб қолди, ором олди нур,
Арши олий, Курси деб ном олди нур.
Аршу Курси акси зотин истади,
Сўнг малоик ул сифотин истади.
Ҳақ нафасдин бўлди анвор ошкор27,
Кўнглидин оламга асрор ошкор.
Сирри руҳ фикр оламидин келди, бас,
Пас нафухт фиҳи мин руҳи нафас28.
295 Бўлди ул анфосу ул асрор жамъ,
Бул сабабдин бўлди нур бисёр жамъ.
Нури боис жумла уммат келди бул,
Келди Ҳақдин жумла умматларга ул.
Бўлди ул рўзи ҳисоб келгунча то29
Жумла халқларга паямбар, муқтадо.
Даъват айлаб ул, басе этди талаб,
Бўлди шайтони мусулмон ул сабаб.
Ул яна жинларни даъват айлади,
Лайлатул жинга уларни чорлади30.
300 Чорлади жумла Расул, қудсийни ҳам31,
Бўлдилар барча унинг олдида жамъ.
Даъват этди неча ҳайвонларки бор,
Шоҳид унга эчкию эчкиэмор.
Айтди сўз бутларга, бутларки тутош,
Барчаси қўйди унинг олдида бош.
Зарраларни даъват этди, ундади,
Кафтида тошлар Худони алқади.
Анбиёдин бул мақомга етди ким?
Барчани иймонга даъват этди ким?
305 Нури поки асли мавжудот эди,
Бор ҳама зотларга мунис зот эди.
Вожиб этди даватин икки жаҳон,
Ҳар нечук зарротки, ошкору ниҳон.
Жузву кулл чун унга уммат бўлдилар,
Ноили эъзозу ҳиммат бўлдилар.
Рўзи маҳшар беамал шу бандани
Умматим деб, авфини сўргай Ани.
Жони шул шамъи ҳидоят деб атай
Ҳақ унинг умматларини сийлагай.
310 Ҳар