Рәссам укучыларга берничә эскиз таратты. Алар кулдан кулга, рәттән рәткә киттеләр. Егетләр-кызлар рәсемнәрне караган арада, Мидхәт мәктәп директоры белән нидер сөйләшеп алырга өлгерде. Эскизлар кире әйләнеп кайткач, укучылардан берсе сорап куйды:
– Мидхәт абый, тәмамланып бетмәгән булса да, менә бүгенге хәлендә «Атылган мәхәббәт» не карарга рөхсәт итмәссезме? – диде.
Мидхәт көлемсерәп җавап бирде:
– Рәхим итегез. Хәрби сер түгел ләбаса. Минем остаханәм, әнә Мәрзия апагыз белә, Зур Кызыл урамында.
Рәссамның үз исемен телгә алуы Мәрзияне ялкын урагандай итте. Аның бит урталары янып чыкты, тыны кысылгандай булды. Үз халәтен укучыларга сиздермәскә тырышып, башын тәрәзә ягына борды. Ә үзенә бик рәхәт иде, «Мәрзия апагыз» дигәннең сихри ләззәте бар төсле тоелды.
Очрашу тәмамланып кайтырга кузгалгач, Мидхәт белән Мәрзиянең юллары бер тарафка булып чыкты. Рәссам – Фатих Әмирхан урамында, укытучы туташ Рәшит Мусин урамында тора икән. Тимер юл вокзалыннан бергәләп кайттылар. Мәрзия белән Мидхәт бер тукталышта төште. Бераз җәяү генә үтәрмен, һава сулавым шул булыр, диде Мидхәт. Һәм, әлбәттә инде, әдәп йөзеннән кызны үз өйләренә тикле озата китте.
– Мин очрашуда бөтен биографиямне диярлек сөйләп бетердем шикелле, – дип көлемсерәде Мидхәт. – Гел шулай туры килә. Сертотмас Үрдәк шикелле… – Аннары ул тиз генә сорауларга күчәсе итте. – Сез кемнәр белән яшисез, Мәрзия? Әтиегезнең исеме белән эндәшкәләделәр, хәтерләп кала алмадым…
– Мирфатыйх кызы, диләр… Тик, зинһар, исемем белән генә әйтегез…
– Килештек.
– Әти күптән түгел генә вафат. Бик иртә китте. Чернобыль катастрофасы нәтиҗәләрен бетерешергә дип җибәргәннәр иде. Ихтыяри-мәҗбүри… Дүртенче блокка саркофаг кидерүдә катнашты. Радиация зәхмәте нык суккан булып чыкты. Тик бер ел үттеме икән, сырхаулады. Сулды, кипте. Кан рагы алып та китте үзен… Хәзер әнием белән икәү. Ул да яңарак кына пенсиягә чыкты. Һөнәре – акушерка… Абыем бар. Инженер. Әүвәлге исеме белән әйтсәк, Нижний Новгородта… Шулай да сезнең иптәшегез белгече буенча кем, сер булмаса?
Дөресен әйткәндә, бу сорауны ишетәсе килми торган чагы җитте инде Мидхәтнең. Гомер юлындагы баганаларның егерме җидесен санап узды, һаман буйдак әле. Тик кызыксынган кешенең соравын гаепкә алмады, уенын-чынын бергә үреп җавап бирде:
– Хатынымның кем буласын, нинди һөнәргә ия адәм икәнлеген күрәзәче генә әйтмәсә, Мәрзия, үзем бихәбәр кеше бит әле мин. Өйләнергә вакыт таба алганым юк…
Мәрзия чаялана төште:
– Бик сайлаучан, димәк, сез. Тиңегезне таба алмый интегәсездер.
– Алай дию бик үк дөрес булмастыр, мөгаен. Шулай да бер-береңә туры килеп бетмәү очрагы баштан узды. Институтны тәмамлар алдыннан…
– Анда торып калырга ризалашмадыгызмы? Казанны, Татарстанны бик яратам, дисез бит. Аның Казан килене булып провинциягә кайтасы килмәгәндер.
– Мәсьәлә