– Расми шунақа-да, болам! Келинни Учардан опкелиб бўладими? Эртага қўшниникидан опчиқиб кетаверасан! Бошқалар ҳам узоқдан келин олса шунақа қилади.
Онаси кулимсираб, ўғлининг елкасини қоқиб ортига қайтмоқчи бўлганида, яна уни тўхтатди:
– Ойи?
– Жон!
– Анави қиз ҳам қариндошларданми? – дея ҳамон эгилганча ер супураётган Аминани кўрсатди.
– Йўқ, қўшнининг қизи-ку!
Ҳамид бош ирғаб, тепага, меҳмонхонада кино кўриб ўтирган Иқболнинг ёнига чиқди. Йўлдош каналлардан бирида қандайдир хориж фильми берилар, иккита гуруҳ бир-бири билан қирпичоқ бўлаётганди.
Иқболнинг бутун хаёли экранда эди. Ора-сирада муздек пиво симирар, ўз ҳисларини жиловлай билмасди:
– Ҳа, ур! Сол! Жағини эз, онасини эмсин! Вой, шапалоққа бало борми? Тепсанг-чи, галварс! – Кейин шеригини кўриб, хаёли бўлинди ва уни саволга тута кетди. – Ҳа, нима бўлди, келдингми? «Мона Лиза»ни гаплашдингми? Офисга қўнғироқ қилмадингми? Вера Павловна сени сўраётганди. Рассомхонада нима қилиб юрибсан? Расмингни чиздирдингми?
Иқбол саволларига жавобни кутмай яна экранга михланди. Энди машиналар бир-бирини таъқиб этарди. Тормозларнинг асабий чийиллаши, ўқ товушлари, қичқириқлар…
Бирдан Ҳамид экраннинг олдини тўсиб, унга савол берди:
– Менга қара, сен бир қарашда муҳаббат борлигига ишонасанми?
Ҳамид ҳали ҳам бояги қизни кўз ўнгидан кетказа олмасди. Унинг чиройли табассуми, майин чеҳраси кўз олдида турарди. Иқбол эса ўртоғини экран қаршисидан нари суриб, томошани давом эттирди.
– Мен нима ғамда-ю… – дея ранжиганини сездириб, пастга тушди. Хаёлини чалғитиш учун ўзини у-бу ишга урмоқчи бўлди. Қаёқда? Хаёл иплари яна ва яна Амина тарафга тортарди. Кейин ошхонага кирди.
Мана Амина. Энди у кичкина стулчада ўтирар, олдида каттакон идиш, ерёнғоқ пўстини арчиш билан машғул. Ҳамиднинг нигоҳини сезиб, унга қаради ва ширин жилмайди. Кейин ўзига ярашиқли ибо билан ўрнидан турди ва Ҳамиднинг ёнидан ўтиб, ташқарига чиқди. Беихтиёр Ҳамид унга эргашди:
– Ичкари бирам иссиқки, – деди Ҳамидга ишвали кўз ташлаб. – Тандирдек қизиб кетган.
Ҳамид билан унинг орасини бир қадам масофа ажратиб турарди.
– Бўлди, энди мен кирай, ширинликларнинг ҳаммасини бугун пишириб улгурмасак, куёвбола биздан ранжиб қолмасинлар?
«Овози бунчалар ёқимли бўлмаса?» ўйлади Ҳамид. Кейин яна онасини чақирди.
– Ойи, бу қиз ким ўзи?
– Жинни бўлдингми? – онасининг қошлари чимирилди. – Эртага тўйинг бўляпти, болам. Бунақа қилиғинг йўқ эди-ку?
– Ким у? – Онасининг танбеҳи унинг қулоғига кирмаганди.
– Икки «дўм» нарида туради. Суғронинг кичкина қизи. Ҳали гўдак, ўн еттида. Кейин…
– Нима кейин? – сўради Ҳамиднинг сабри чидамай.
– Онаси билан опаси ҳақида ҳар хил гаплар юради. Иккови ҳам… юрармиш… Яна ким билсин. Сенам ақлингни йиғиб ол. Тинчгина ўтирайлик.
УЧИНЧИ БОБ
«Бу детални Дега ишлатганмиди?