Unudulmuş səslər otağı. Məsud Doğan

ətrafa damcı-damcı kədər saçırdı. Ay gecələr pəncərələrin qaranlıq çərçivələrində azmış balıq kimi çırpınırdı. Pəncərədəki siluetiniz hər keçən gün oyuna qatılmayan gəlincik kimi köhnəlib yox olurdu.

      İndi mən də yay boyu evimizin eyvanında oturub sənin kimi kitab oxuyurdum. Sağ əlimi üzümə qoyub sənin gözlərinlə səhifələrə baxırdım. Eyvanımda nə reyhanlar var, nə də hindqərənfili. Artıq mən də yazmağa başlamışam. Bu yaxınlarda kitabım çıxacaq. Bəlkə də, divarın dalından məni seyr edirsən. Hər gün o tərəfə baxıram. Amma çox yaxşı gizlənmisən. Görə bilmirəm.

      Mən də ona tamaşa edərdim evlərinin hasarından. Onu gizlincə izlədiyim zaman anası otların üzərində ləyəndə çimdirərdi. Anası ilə göz-gözə gələrdim. Bir-birimizə gülümsəyərdik. Amma onun gözünə görünməzdim. Anası ilə sözsüz razılaşma var idi aramızda. Necə də əsəbiləşərdi ləyənin içində. Gözlərini yaşıl sabunun köpüyü yandıranda. Dayanmadan anasını məzəmmət edib məni soruşardı. Onu görə biləcəyimdən qorxardı. Anası da mənə baxıb gülümsəyər, hər dəfə də “O nə gəzir burada?” deyə onu sakitləşdirəndə divarın arxasında məni də gülmək tutardı. Görünür, məni hiss edirdi, əlləri ilə boşluğu hiss edən kimi.

      İllər sonra eyni yerdə işlədiyimizi biləndə. Telefonda titrəyib kəsilən bir səs tonu ilə otağa girib çaşqınlıqla yad adam kimi mənə baxanda. Gözləri iri-iri açılanda. Bir anlıq ürküb çaşanda. İnana bilməyəndə. Bir anlıq fikri uzaqlara gedəndə. Donub qalanda. Otağı elə onda meşənovruzu, reyhan, hindqərənfillərinin qoxusu bürüyəndə.

      Səssizlik qəfil sel suları kimi uzun müddət axdı aramızdan. Suyun o biri sahilindən baxdı mənə. Kitabımı imzaladım və ona uzatdım. Artıq eyvanda mənim kitabımı oxuyacaqdı. Uzun qara saçları səhifələrin üstünə tel-tel töküləcək, ürəyi sıxılan zaman içində itib-batacaqdı. Ağ, nazik barmaqları ilə səhifələrə toxunacaqdı. Bütün gecikdiyi şeylər üçün, bəlkə də, astaca göz yaşı axacaqdı səhifənin ortasına.