Həyat işığı. Коллектив авторов

İndi də hiss etdim ki, üşüyürəm, əsasən də ayaq barmaqlarımın ucu donur, am-ma başqa heç nə hiss etmədim.

      Uzanmışdım, qəribədir ki, ölünün heç nə gözləməyə lüzum olmadığını mübahisəsiz qə-bul edib, heç nə gözləmirdim. Amma nəmiş-lik idi. Nə qədər vaxt keçdiyini – bir saat, bir neçə gün, yoxsa daha çox – bilmirəm. Birdən tabutun qapağından örtülü sol gözümə bir su damcısı düşdü, bir dəqiqədən sonra onun da-lınca ikincisi, daha bir dəqiqədən sonra üçün-cüsü və sair və ilaxır, hər dəqiqədən bir. Qəf-lətən, ürəyimdə dərin hiddət alışdı və bu hid-dətimdə fiziki bir ağrı duydum: “Bu mənim yaramdı, – fikirləşdim, – bu atəşdi, orda da güllə…” Damcı isə elə hər dəqiqə örtülü gö-zümə damırdı. Birdən, hərəkətsiz olduğum-dan səslə yox, bütün varlığımla başıma gələn bütün bunların Hökmdarını çağırdım: “Kim olursan ol, gerçəkdən də varsansa və olan-lardan daha ağıllı bir şey varsa, onun burda da olmasına izin ver. Yox, gələcək varlığımın eybəcərliyi və yöndəmsizliyi ilə səfeh intiha-rımdan qisas alırsansa, onda bil ki, mənə veri-lən bu işgəncə heç vaxt və heç cür, lap milyon il davam etsə də, nifrətimə bərabər ola bilmə-yəcək!..”