şam edə biləcəyimizi deyən anamın da olması müm-1
kün idi. Ekrana baxdım. Zəng Tomdan idi. Bir saniyə
düşünüb, telefonu açdım.
– Reyçl?
Onu tanıdığım ilk beş il ərzində heç vaxt Reyçl olmamışdım, həmişə Reyç idim. Bəzən “Şelli” deyərdi, çünki bu addan zəhləm gedirdi və nə qədər əsəbiləş-səm də, gülüşünə dözməyib ona qoşulmağım onu da-ha çox güldürərdi.
– Reyçl, mənəm, – səsi boğuq idi, yorğun olduğu hiss olunurdu. – Qulaq as, bunu qurtarmalısan, eşidir-sən?
Cavab vermədim.
Qatar sürətini azaldırdı və demək olar, evin yanına çatmışdıq; köhnə evimin. Ona, – “bayıra çıx, çəmənlikdə dayan, sənə bir dəfə də olsa baxım”, – demək istədim.
– Xahiş edirəm, Reyçl, mənə zəng etməyin düzgün deyil. Özünü toplamalısan.
Boğazımda sanki çay daşı boyda bir şey düyünlən-mişdi, hamar və inadcıl idi. Udquna bilmirdim. Danışa bilmirdim.
– Reyçl? Eşidirsən? Bilirəm ki, vəziyyətin yaxşı deyil, buna görə təəssüf edirəm, doğrudan da… Amma mən sənə kömək edə bilmərəm; bu ardı-arası kəsilmə-yən zənglərin Annanı çox məyus edir. Yaxşı? Daha sə-nə kömək edə bilmərəm. AA2ya filan get. Xahiş edirəm, Reyçl. Bu gün işdən sonra AA toplantısına dəy.
Çirkli sarğını barmağımdan çıxarıb altındakı solğun, qırışmış ətə baxdım. Dırnağımın küncündəki qan qurumuşdu. Sağ əlimin baş barmağını kəsiyin ortasına 2 Adsız Alkoqoliklər
1
basan kimi yara açıldı, ağrı kəskin və güclü idi. Nəfəs aldım. Yaradan qan axmağa başladı. Vaqonun digər tərəfindəki qızlar mənasız baxışlarla mənə baxırdılar.
MEQAN
Bir il əvvəl
1
16 may 2012, Çərşənbə
Səhər
Qatarın gəldiyini eşidirdim, ritmini əzbərləmişdim. “Norzkout” stansiyasından çıxan kimi sürəti artırır, döngədən taqqıltıyla dönüb uğuldamağa başlayandan sonra isə azaldırdı. Bəzən isə evdən təxminən iki yüz yard3 irəlidəki işıqda dayananda qatarın əyləcinin səsi eşidilirdi. Qəhvəm masanın üstündə soyu-muşdu, amma mən çox tərləmişdim və durub qəhvəmi təzələməyə tənbəllik edirdim.
Bəzən heç keçib gedən qatarlara baxmırdım da, sadəcə səslərinə qulaq asırdım. Səhərlər gözlərimi yumub burda otururdum, göz qapaqlarıma dəyən isti günəş şüası narıncı rəngə çalırdı. İndi başqa bir yerdə də
ola bilərdim. Məsələn, İspaniyanın cənubunda, sahildə; ya da İtaliyada, o gözəl, rəngbərəng evlərin və turistlər üçün nəzərdə tutulmuş qatarların olduğu Çink-ve Terredə… Holkamda olub ağzımda duz dadını, qu-lağımda qağayıların səsini hiss edə bilərdim və beş yüz metr uzaqdakı paslanmış dəmir yolundan bir qatar keçib gedərdi.
Qatar bu gün dayanmır, yavaş hərəkətlə irəliləyirdi. Təkərlərin relslərə sürtünüb cırıldadığını eşidirdim, həmçinin silkələnməyini də duya bilirdim. Sərnişinlərin üzlərini görməsəm də onlar haqqında yeganə bildiyim şey oturacaqlarına söykənmiş Yuston sərnişinləri olmaları idi, amma təsəvvür edə bilərdim; daha ekzo-tik səyahətlərin, reysin sonunda və ondan irəlidəki ma-cəraların xəyalını… Holkama yenidən səfər etmək fikri-3 1 yard = 0,9144
1
ni özüm üçün dəqiqləşdirmişdim, bunu, bu cür səhər-ləri hələ də bu cür ürəklə, bu qədər həvəslə düşünmə-yim qəribə olsa da, vəziyyət belə idi. Otları titrədən külək, qumluqların üzərindəki səma, siçanların qaçış-dığı şam, çirkab və musiqiylə əhatə olunan daxmalar…
İndi mənə yuxu kimi gəlirdi.
Ürək döyüntülərimin sürətləndiyini hiss etdim.
Pilləkənlərdən gələn ayaq səslərini eşidirdim, mə-ni çağırırdı.
“Bir dənə də qəhvə istəyirsən, Meqs?”
Yuxu bitdi, oyandım.
Axşam
Küləkdən bir az üşüsəm də martinimə əlavə etdiyim iki barmaq vodka məni tərlətmişdi. Eyvanda idim və Skotun evə gəlməsini gözləyirdim. Məni Kinqli küçəsindəki italyan restoranına şam yeməyinə aparması üçün razı salmaq fikrində idim. Neçə ildir evdən kənarda şam etmirdik.
Bu gün elə də çox iş görməmişdim. St.Martinsdəki toxuculuq kursuna müraciət məktubu yazmalı idim.
Başlamışdım, amma mətbəxdə işləyərkən təsadüfən bir qadının çığırtılarını eşitdim; səsi tükürpədici idi; elə
bildim ki, kimisə öldürürlər. Qaçıb özümü həyətə atdım, amma heç nə görmədim.
Qadının səsi hələ də gəlir, arasıkəsilmədən qula-ğımda əks-səda verirdi; doğrudan da şiddətli və çarəsiz idi.
“Neynirsən? Ona neynirsən? Ver mənə onu, ver mənə!”
1
Çıxandan sonra bir neçə saniyə də olsa davam etmişdi.
Yuxarı mərtəbəyə qaçıb eyvana çıxdım. Ağacların arasından bir neçə həyət uzaqlıqda – kolluğun yanında iki qadın gördüm. Biri qışqırırdı – bəlkə ikisi də birdən qışqırırdı – və yanlarında var gücü ilə çığıran bir uşaq da vardı.
Polisə zəng etmək ağlıma gəlsə də sonradan elə bil vəziyyət sakitləşdi. Qışqıran qadın qucağındakı uşaqla birgə evin içinə qaçdı. O biri isə bayırda qaldı. Evə tərəf qaçan qadın büdrədi, amma qamətini düzəltdi və
həyətdə qaça-qaça dövrə vurmağa başladı. Bu doğrudan da qəribə mənzərə idi. Allah bilir nə baş vermişdi!
Amma düzünü deyim ki, bu, bir neçə həftədir yaşadığım ən böyük həyəcan idi.
Daha getmək üçün qalereyam qalmadığına görə
günlərim də boş-bekar keçirdi. Qalereyam üçün darıxırdım. Hətta əllərində “Starbucks”ları ilə gəlib şəkillərə baxaraq dostlarına balaca Cessinin bağçada çəkdiyi şəkillərin bundan daha qəşəng olduğunu deyən darıxdırıcı, mükəmməl analar üçün belə darıxırdım.
Bəzən, – “keçmişdəkilərdən kimisə tapmağa çalı-şımmı görəsən”, – deyə fikirləşirəm, amma