Ümidlə gözləyərkən, ümidlər azalıb, azalıb yox olmağa başlayanda, axtarmaqdan bezib tapdığımıza razı oluruq. Razı olduğumuza tam alışmağa başladığımızda isə
axtardığımız adam qarşımıza çıxır. Darmadağın olur hər şey. Və biz rahat həyatımızı pərakəndəliyə dəyişirik çox vaxt. Buna görə də gözlədiyimizi layiq olmadığı yerə
göndərir, razı olduğumuzla, heç də razı olmadığımız bir həyat yaşayırıq. Ya ümidlərimiz çox tez bitir, ya da gözlə-diklərimiz çox gec gəlir…
Beynini qarışdıran bu düşüncələr içərisində evə girdi.
Atası və balaca qardaşı yatmışdılar. Anası isə salonda qızını gözləyirdi. İçəri girən kimi anası danlamağa başladı:
“Hardasan indiyə kimi? Telefonun da bağlıdır, zəng çatmır!”
Bukre adət etdiyi kimi tələsik addımlarla hamama tərəf getdi. Anasının əsəbi baxışları altında sürətlə keçərkən üzünə təbəssüm qonduraraq, – “Əziz anam, mübahisə
etməyək. Çox çətin gün idi mənim üçün. Kefim düzəlsin 251
deyə Səlimgilə getmişdim. Orada yubandım. Saata heç baxmadım”, – dedi.
Cümləsini bitirəndə çoxdan hamama girmiş, əlini, üzünü yumağa başlamışdı. Anası danlaq dolu cümlələrini sonraya saxlayaraq hamamın qapısına qədər gəldi: “Ac deyilsən ki? Yeməyi yığışdırmadım”.
Hamamdan çıxarkən, – “Yox, ana, ac deyiləm”, –
dedi və anasının yanaqlarından bərk-bərk öpərək otağına getdi.
“Ah mənim, dəli qızım!” – deyə heyfsləndi anası.
Bukrenin otağı onun sığınacağı kimiydi. Özüylə baş-başa qalmaq üçün qaça biləcəyi tək yer bura olardı. Paltarını dəyişdi. Aynada görünən üzünə baxdı. “Bəli! Bir az əzilmiş ola bilərəm, amma hələ də ümid var, çünki sın-mamışam”, – dedi və güzgüdəki əksinə gülümsədi. Çar-payının üstünə atdı yorğun bədənini. Bir müddət tavanı seyr etdi. Fiziki yorğunluğu beynindəki düşüncələrə təsir etməmişdi. Qalxdı, çantasından cib telefonunu çıxartdı.
Açmayacaqdı. Düşündü. Fikrindən daşındı. Açdı. İlk gələn mesaj ondan idi: “Sənə etdiklərim üçün məni bağışla” –
deyirdi. Qərarlı şəkildə cavab yazdı: “Nömrəni əngəlləyə-cəkdim, amma fikrimi dəyişdim. Bu mesajdan sonra kartımı qırıram. Artıq mənim üçün yad adam belə deyilsən!”
Hirslə çarpayıdan qalxdı, telefon kartını qırdı və pən-cərədən çölə tulladı. Rahatlanmışdı. Yuxusuyla görüşə bilərdi indi. Bir neçə aydır davam edən narahatlığın yerini dadlı bir sükunət aldı. Otağının işığını söndürdü, yor-ğanın altına girdi. Başını yastığa qoyan kimi gözlərini yumdu. Yuxuya getməzdən əvvəl son dəfə düşündü. Yarımçıq əlvidalarla ayırlanlar, yarımçıq salamlarla geri dö-251
nürdü həmişə… Bu dəfə qəti şəkildə qərarlı idi Bukre. Ayrılıq da olsa, artıq “yarım qalmaq” sözü yox idi lüğətində.
Ya həmişə, ya heç vaxt!
***
Səhər yuxudan duran kimi telefona cumdu Səlim.
Bukreyə zəng vurdu. Bağlıydı telefonu Sonra ağlına başqa nömrəsi gəldi. Sadəcə ailəsinin və özünün bildiyi nöm-rəydi bu. Bir neçə dəfə zəng etdi. Cavab verən olmadı. Səhər yeməyinə başladı tələsik. Vacib işi vardı. Bu gün gəz-dirəcəyi bir turist dəstəsi üçün saat 10:00-da Taksimdə
Gəzi Parkının qarşısında olmalıydı. Atası səhər tezdən evdən çıxmışdı. Çörəkpulunu daşdan çıxaran atalar evdən hər zaman tezdən çıxarlar. Buna görə də uşaqları onları sadəcə gecələr görərdi. Yorğun görərdi. Atası təzə bir divar üzləmək sifarişi almışdı Qartalda. Yol uzaq idi.
Anası səhər yeməyini çoxdan hazırlamışdı, Autizm xəstəsi olan böyük qardaşını yedirtməyə çalışırdı. ”Sabahın xeyir, toppuş”, – dedi anasına və yanağından öpdü.
Qardaşına tərəf çevrildi və “Sabahın xeyir, dünyanın ən yaraşıqlı böyük qardaşı. Bu gün kefin necədi, görəsən?” –
soruşdu sevincli halda. Nə vaxt onu görsə gülümsəyirdi.
Birlikdə səhər yeməyini yedilər. Arada atasını soruşdu Səlim. “Atam hərdən bir bizə də gələcəkmi, ana?”
Anası hər dəfə olduğu kimi bu dəfə də sözünü ciddi qəbul etdi: “Elə demə, oğlum. Adam bizim üçün işləyir gecə-gündüz”.
Səlim tez-tələsik durdu və boşqabından bir tikə də
götürüb ağzına qoydu və boğulurmuş kimi cavab verdi: 251
“Ay ana, sən də o dəqiqə ciddi başa düşürsən. Dedim bir az zarafat edim toppuşumla”.
Masadan qalxdı Səlim. Anası, – “Yeməyini bitirmə-din, oğlum! Hara belə tələsik?” – deyə soruşdu.
“Ana, gəzinti işim var bu gün. Əlavə iş çıxdı. Bax, gör indi nə gözəl pul qazanacağam”. Anasının yanağından bir çimdik götürdü və qardaşını da öpərək çıxdı evdən.
Böyük qardaşı arxasından baxırdı Səlimin. O həmişə qardaşının arxasından baxardı. Haraya getdiyini anlamağa çalışırdı bəlkə də… Onun iyirmi altı illik ömrü eləcə anlamağa çalışmaqla keçmişdi.
Metroya tərəf sürətli addımlarla yeriyərkən telefonuna zəng gəldi. Bukre idi. “Sabahın xeyir, Quzu”, – dedi yuxulu bir səslə.
“Sabahın xeyir, yuxu gözəli… Hələ indimi durursan?”
Yuxulu səs cavab verdi: “Biz yuxu adamları üçün gün yeni başlayır. Sən dan söküləndə oyanırsansa, bunda mənim nə günahım var, a Quzu!”
Səlim sürətli addımlarla yeriməyə davam edir, bir yandan da Bukreyə cavab verməyə çalışırdı: “Görürəm ki, sürətlə başlamısan günə. Necə olduğunu bilmək üçün zəng etmişdim səhər. O biri nömrənə zəng etdim, amma bağlıydı”.
Bukre ətraflı izah etdi: “O nömərni artıq işlətməyə-cəyəm, Səlim. Məni burdan axtararsan”.
Səlim məsələni anlamışdı. Üstündə durmadı: “Sənə
demək istədiyim sözlər çoxdu, amma vaxtım yoxdu. Gəzinti işi çıxdı. Turizm şirkəti gəzinti işi verdi yenə. Ora gedirəm. Əlavə pul alacam. Bax, günortadan sonra işim bi-təcək. Qazandığım pulu şirin-şirin yeməyə nə deyirsən?”
251
“Bir az qənaət elə də sən də! Amma yenə də qulağa xoş gəlir təbii”.
Gülüşdülər. Aralarındakı söhbət davam edərkən Səlim “Baxçalı evlər” Metro dayanacağına çatmışdı artıq.
“Yaxşı o zaman, Yavru Quş. Saat üçdə Taksimə gəl.
Mən indi Metroya minirəm, görüşərik sonra”.
“Yaxşı,