Dəmir heykəlin ətrafındakı işıqlanma güclənirdi. Harri geriyə atıldı. Dəvənin səthindən tünd maye axmağa başladı. Sanki onun üstünə turşulu yağış yağmışdı. Və bunu müşahidə edən tək Harri deyildi.
Ratsiya onun əlində hürməyə başladı:
– Harri, cəld oranı tərk elə.
Harri mübahisə etmədi. O, cəld geri dönsə də, artıq gec idi. Şüşə yeşik partlamışdı. Uzun və nazik qırıntılar Harrinin sol böyrünə batdı. İti bir qırıntı onun yanağını cırdı. Harri yaraların ağrısını duymağa macal tapmadı. Həmin anda közərmiş hava dalğası bütün oksigeni alışdırıb yandıraraq onun üstünə hücum çəkdi. Harri bərkdən qışqırdı.
Növbəti partlayış Harrinin ayağından vurub, bütün zalların anfiladaları boyu tulladı. Onun yalnız kömürə dönmüş sümükləri barmaqlıqlara qədər uçaraq, gurultu ilə onun polad çubuqlarına yapışdı.
* * *
01:53
Safiyə əl-Məaz ölümcül dəhşətə qapılmış halda yuxudan oyandı. Hər tərəfdən sirenaların vıyıltısı eşidilirdi. Yataq otağının divarlarında fövqəladə xidmət maşınlarının qırmızı işıqları rəqs edirdi. Qorxu Safiyəni öz polad qısqaclarıyla sıxırdı. O, nəfəs ala bilmirdi. Alnına soyuq tər muncuqlanmışdı. Titrək barmaqları yorğanı çənəsinin altına qədər çəkmişdi. Safiyə gözlərini geniş açaraq, bir anlıq keçmişlə gələcək arasında donub qaldı.
Sirenaların uğultusu, yaxından və uzaqdan eşidilən partlayıcıların gurultusu, ölülərin, yaralıların çığırtıları, ağrı və şok xoruna qarışan onun öz səsi…
Pəncərədən yanğınsöndürən maşınlarının siqnalları fit verirdi.
– Yolu boşaldın! Hamı arxaya çəkilsin!
İngiliscə qışqırırdılar. Nə ərəbcə, nə də ivritcə. Kiçik uğultu dalğası Safiyənin olduğu evdən keçib uzaqlarda sakitləşdi. Yanğınsöndürən qrupunun döyüşçülərinin səsi Safiyəni indiki zamana qaytardı. O, Tel-Əvivdə yox, Londondadır. Sinəsindən ah qopdu.
Gözlərindən yaş gəldi. Safiyə onları titrəyən əlləri ilə sildi.
Təlaş və iztirab üstünə hücum çəkmişdi.
O, bir neçə dəfə nəfəs alaraq, yorğana büründü. O, əvvəlki kimi ağlamaq istəyirdi. Safiyə özünü hər şeyin həmişə məhz bununla bitməsinə inandırmağa çalışsa da, sözlər ona kömək etmədi. O, ürəyinin hiddətlə döyündüyünü hiss edərək gözlərini bağlayıb bir qədər yüngülləşməyə çalışdı. Safiyə sakitləşmək üçün həkimin ona öyrətdiyi tənəffüs məşqlərinə başladı: iki dəfə nəfəs alıb, dörd dəfə nəfəs vermə. Hər dəfə nəfəs verdikcə gərginliyi çıxır, soyuq dərisi azacıq qızınmağa başlayırdı.
Bu vaxt çarpayının üstünə eyni vaxtda həm şappıltı, həm də civiltiyə bənzər səs çıxaran ağır bir şey düşdü. Safiyə əlini uzadıb yumşaq, isti pişik belini aşkar etdi.
– Billi, bura gəl – deyərək, o, böyük və qara fars pişiyinə pıçıltı ilə səsləndi.
Billi pəncərələrinə sıxılaraq, üzünü barmaqlarına sürtürdü. Sonra Safiyənin dizlərinə çıxaraq mürəkkəb ləkəsi kimi onun üstünə yayıldı. Deyəsən, sirenaların səsi gecə vaxtı mənzilin adi gəzintisini icra edən pişiyi hürkütmüşdü.
Xoş mırıltı səsi bütün otağa yayıldı. Və Safiyənin çiyin əzələlərinin gərginliyini azaldan tənəffüs məşqləri deyil, məhz bu oldu. O, hələ də endirilməyən zərbənin gözləntisiylə, qorxudan belinin əyildiyini hiss etdi. Safiyə özünü dikəldib, keyimiş boynunu dartdı.
Qonşu məhəllədə sirenalar vıyıldamağa davam edirdi. Qalxıb nə baş verdiyini müəyyən etmək lazım idi. Hərəkətsiz oturmaqdansa nəsə bir şey etmək daha məqsədəuyğun olardı. Onun narahatlğı bütün bədənini bürüyərək, çılğın bir həyacan yaratmışdı.
Safiyə pişiyi ehtiyatla yorğanın üstünə qoyaraq ayaqlarını kənara çəkdi. Miyoltu bir anlıq kəsilsə də, pişik qovulmadığını anlayan kimi yenidən miyoldamağa başladı. Billi Londonun amansız xaraba dalanlarında, küçələrində doğulmuşdu. Safiyə öz mənzilinin astanasında avtomobil təkəri altına düşəndən sonra qırılmış pəncəsi qana bulanmış, maşın yağı ilə çirklənmiş bir pişik balası – yun və qəzəb yumağı aşkar etmişdi. O, pişik balasına yardım etmək istədi, lakin, o, Safiyənin böyük barmağını bərk dişləmişdi. Tanışları Safiyəyə bu bədbəxti evsiz heyvanlar üçün olan heyvan yetişdirmə müəsisəsinə aparmağı məsləhət görmüşdülər. Safiyə bu müəsisənin yetimlər evindən heç də yaxşı olmadığını bilirdi. Buna görə də o, bu tapıntını kətan mələfəyə büküb yaxınlıqda yerləşən baytar müalicəxanasına apardı.
Həmin gecə pişik balasına əhəmiyyət verməmək də olardı, ancaq, bir vaxtlar Safiyənin özü də tərk edilib tənha qalmışdı. O zaman onun özünü də bir nəfər himayəyə götürmüşdü və Billi kimi o da evdarlaşmışdı. Ancaq, onların ikisi də tam halda ələ öyrəşməyib vəhşi təbiət və səyahətlərə məhəbbətlərini saxlamışdılar.
Və bunların hamısı aydın yaz günlərinin birində dəhşətli partlayışla bitdi.
Bütün günahlar məndədir… Safiyənin qulaqlarında sirenaların uğultusu və qışqırıqlar küçədən gələn səslərə qarışaraq yenidən səslənməyə başladı.
Safiyə tez-tez nəfəs alaraq çarpayının baş tərəfindəki “Tiffani” firmasına məxsus tutqun şüşədən olan incə lampaya əlini uzatdı. O, elektrik açarına bir neçə dəfə çırtma vursa da, lampa yanmadı. Deməli, elektrik yoxdur. Yəqin, ildırım elektrik ötürücüsünün xəttini zədələmişdi. Yəqin elə bu səbəbdən də küçədə təlaş yaranmışdı. Allah eləsin ki, bunun izahı bu cür sadə olsun.
Safiyə çarpayıdan qalxdı. O, ayaqyalın, ancaq flaneldən tikilmiş və dizinə qədər olan isti gecə köynəyində pəncərəyə yaxınlaşdı, pərdəni aralayıb küçəyə baxdı. Onun mənzili dördüncü mərtəbədə yerləşirdi.
Çuqun fənər dirəklərinə və geniş səkilərə malik adətən sakit və mərifətli olan küçə sürrealist mərəkə meydanına çevrilmişdi. Bütün keçid hissələr yanğınsöndürən və polis maşınları ilə tutulmuşdu. Şiddətli leysan narın London çiskininə qədər sakitləşmişdi. Fənərlər yanmırdı. Küçə qəza xidmətinin maşınlarının damlarındakı yanıb-sönən işıqlarla nurlanırdı. Kvartalın qurtaracağında tüstü və qaranlığın arasında sayrışan tünd qırmızı şəfəq görünürdü.
Safiyənin ürəyi sürətlə döyünür, nəfəsi daralırdı. Bunun səbəbi isə keçmiş qorxular yox, indinin gözlənilməz dəhşəti idi. Muzeydə yanğın! O, pəcərə şüşələrini qaldırıb qaytanları dartdı, pəncərə sürgüsünü qurdaladı. Safiyə nəhayət layları taybatay açıb yağışın altında buz damcılarını əhəmiyyət vermədən pəncərənin sürahisindən sallandı.
Onun mənzilindən Britaniya muzeyinə qədər olan məsafə çox da uzaq deyildi. Safiyə onun