Peynter dəhliz boyu qaçaraq yenə də sarı lentin altına baş vurub liftin kabinəsinə soxuldu və larinqofonu boğazına sıxdı.
– Sən məni onlardan qabaq aşağı buraxa bilərsən?
– Xayalarından möhkəm tut! – Sançes cavab verdi.
Krou onun məsləhətinə əməl etməyə macal tapmamış, kabinənin döşəməsi onun ayaqları altından qaçdı. Peynter uzun müddət çəkisizlik hiss etdi. Mədəsi sanki boğazına qalxdı. Kabinə sərbəst enməyə başladı. Peynter ürəkbulanmanı artıran təlaş hissi keçirdi. Sonra kabinə sanki yuxarı atıldı. Ayaq üstə dayanmağa heç bir imkan yox idi. Reynter dizi üstə yıxıldı. Nəhayət, əks sürət bitdi və kabinə mülayim tərzdə donub yerində qaldı.
Qapılar açıldı. Peynter səndələyərək ayaq üstə qalxdı. Beş saniyədən də az vaxtda otuz mərtəbə. Bu, yəqin ki, mütləq rekord idi. Krou liftdən vestibülə çıxıb, qonşu liftin üzərindəki rəqəmlərə baxdı.
Çjan ikinci mərtəbəni keçirdi.
Peynter şübhə yaratmamaq üçün kifayət qədər geriyə bir neçə addım atdı, bununla belə çıxışı da tutdu: kazinonun mühafizəsinin adi əməkdaşı kimi.
Kabinə aşağı endi və qapılar açıldı. Peynter üzbəüz yerləşən liftin parıldayan bürünc qapılarından izləyirdi. Yox, bircə bu olmasın… O, çevrilərək sürətli liftə atıldı. Kabinədə heç kim yox idi.
Olmaya, Çjan başqa mərtəbəyə qalxmışdı? Peynter boş ka-binəyə nəzər saldı. Bu, mümkün deyil. Sürətli lift yalnız birinci və sonuncu mərtəbədə dayana bilər. Düzdür, fövqəladə dayanacağın düyməsini basıb, sonra qapını əllə açmaq də olardı.
Və burada Peynter kabinənin uzaq divarına yapışdırılmış pa-rıltılı plastmas parçası gördü. “Dinləmə qurğusu”!
Peynter döş qəfəsindən çıxacağı ilə hədələyən ürəyinin necə hiddətlə döyündüyünü hiss edərək liftin kabinəsinə girdi. Onun nəzəri divara yapışıb qalan bu kiçik elektron qurğunun üzərində donub qaldı. O, mikroötürücünü qoparıb müayinə etməyə baş-ladı. Çjan Peynteri tələyə salıb ona kələk gəlmişdi.
– Aman Allah!..
Peynter larinqofonu boğazına sıxdı.
– Sançes!
Cavab gəlmədi.
– O, çevrilərək üstündə sadəcə “lyuks nömrə” yazılmış düy-məni basdı. Qapılar həddən artıq yavaş bağlandı. Peynter qəfəsdə olan şir kimi darısqal kabinədə vurnuxmağa başladı. O, yenə də radio ilə əlaqə yaratmağa cəhd etdi. Amma, cavab gəlmədi. Lift qalxmağa başladı. Peynter yumruqları ilə divarları döyəcləyirdi. Qırmızı ağacdan düzəldilmiş örtük cırıldamağa başladı.
– Lənətə gələsən… Tərpən görək!
İndi anladı ki, artıq gecdir.
* * *
Qrinviç vaxtı ilə saat 14:38.
London, İngiltərə
Safiyə Kensinqton qalereyasının çıxışından bir neçə addım aralı olan dəhlizdə dayanmışdı. Nəfəs almağa taqəti yox idi. Məsələ nə yanmış ağacın üfunətində nə də elektrik naqillərinin izolyasiyasında deyildi. Günahların hamısı intizardadır. Safiyə bütün səhəri müstəntiqlərin və Britaniya hüquq müdafiəçiləri ekspertlərinin qalereyaya girib çıxmalarını müşahidə edirdi. Onun özü üçün isə ora giriş bağlı idi.
Vətəndaşlara sarı lentlə hasarlanmış əraziyə və qa-rovulçuların və ordu bölümlərinin ehtiyatlı baxışlarının yanından keçməyə icazə verilmirdi. Nəhayət günortadan keçmiş Safiyə içəri girib yanğının viranedici nəticələrini öz gözləri ilə görməsinə izn verildi. Bu an ona elə gəldi ki, onun sinəsi nəhəng bir daş yumruqla sıxılıb. Ürəyi döş qəfəsində ürkmüş göyərçin kimi çabalayırdı. O, nə görəcək? Nəyisə xilas etmək mümkün olarmı?
Safiyə özünü qalereya kimi viran və boşalmış hiss edirdi. Muzeydəki işi onun həyatının yalnız elmi hissəsindən ibarət deyildi. Safiyə Tel-Əvivdən sonra yenidən burada öz ürəyini əldə edə bilmişdi. O, öz vətənini tərk etsə də, ondan ayrılmamışdı. Ərəbistanı burada – Londonda bərpa etmişdi. Safiyə terrorçuların meydana çıxmasına qədər olan Ərəbistanı canlandırmışdı, öz torpağı, onun müqayisə olunmaz gözəlliyi, qədim dövrləri və açılmamış sirləri haqqında gözə çarpan hekayə yaratmışdı. Safiyə çoxdan ötüb keçmiş dövrlərin xatirələri ilə əhatə olunan bu zalları gəzərkən, ayaqları altında qumların xışıltısını eşidir, üzündə günəş şüalarının hərarətini, ağzında isə təzə dərilmiş xurmaların dadını hiss edirdi. Bura onun evi idi, bura elə bir yer idi ki, heç nədən qorxmamaq olardı.
Yox, bu hətta daha artıq bir şey idi. O, bu evi tək özü üçün yox, həm də heç xatırlamadığı anası üçün də tikmişdi. Arabir muzeydə axşama qədər ləngiyən Safiyə qəflətən havada uzaq uşaqlıq dövrlərindən qalan xatirə kimi yasəmənlərin güclə sezilən ətrini hiss edirdi.
İndi isə bunlardan əsər-əlamət qalmayıb. Safiyənin qüssəsinin həddi yox idi.
Bizə içəri keçməyə icazə verdilər.
Safiyə səksənərək Rayan Flemminqə baxdı. Təhlükəsizlik xidmətinin rəisi də onunla bərabər intizar yükünü çəkirdi, ancaq deyəsən, bir neçə dəqiqəlik də olsa yuxusunu ala bilmişdi.
– Mən sizinlə birgə gedəcəm, – o dedi.
Safiyə özünü nəfəs almağa məcbur edərək başını yırğaladı. Flemminqin şəfqət və xeyirxahlığı müqabilində o, yalnız bununla ona təşəkkür edə bilərdi. Safiyə muzeyin digər əməkdaşlarının ardınca yeridi. Onların hamısı qalereyanın eksponatlarının siyasının tutulmasına kömək etməyi öhdələrinə götürmüşdülər. Bu iş həftələr tələb edrdi.
Safiyə qalereyada daha tez olmaq cəhdinə və orada görəcəyindən əvvəl keçirdiyi qorxu hissinə çulğanıb qabağa keçdi. Kiçik bir qrup sonuncu hasarlanmış yerin yanından keçdi. Qoruyucu barmaqlığı çıxarıb müstəntiqin laboratoriyasına apardılar. Safiyə qeyri-ixtiyari sevindi. Onun Harri Mastresonun qalıqlarına baxmağa azacıq da olsun nə həvəsi, nə də marağı vardı.
O, qalereyanın girişində dayanıb içəri baxdı. Videoyazılardakı görüntülərə baxmayaraq, Safiyə gördüklərinə heç də hazır deyilmiş. İşıqlı, parlaq qalereya indi hisə verilmiş mağara an-filadası, divarları kömürə dönən kərpiclərdən olan beş sərdabə təsiri bağışlayırdı.
Safiyənin nəfəsi tutuldu. Yaxınlıqda boğuq qışqırıq səsələri eşidilirdi. Od tufanı heç nəyə rəhm etməmişdi. Divarların