Hekayələr. О. Генри

furqonuna itələyib saldıqları tərəfə heç baxmadı da. İti addımlarla evlərinə tərəf cumdu.

      İndi onun ürəyi sakit idi. Dəyirmi stol rıtsarları çoxlu təhlukələrdən keçib və öz gözəl xanımlarının şərəfinə bir çox qəhrəmanlıqlar göstərib Qamelota belə qayıdardılar. Onlar kimi Balaca da öz xanımından əmr aldı və bu əmri yerinə yetirdi. Doğrudur, bu əmr ancaq bir şaftalı tapmaqdan ibarət idi, lakin hələ fevral qarı ilə örtülmüş şəhərdə gecəyarısı şaftalı tapmaq qəhrəmanlıq deyildimi? Təzəgəlin şaftalı istədi; o, Balacanın arvadı idi; budur, indi salıb itirəcəyindən qorxaraq ovcunda saxladığı isinmiş şaftalı Balacanın cibində idi.

      Geri qayıdanda Balaca gecə aptekinə döndü və sual dolu nəzərlə ona baxan eynəkli aptekçiyə dedi:

      – Qulaq asın, möhtərəm əczaçı, istəyirəm ki, mənim qabırğalarımı yoxlayasınız, görüm hamısı salamatdırmı. Dostumla bir balaca mübahisə elədik və mən bir-iki mərtəbə pillələri saymalı oldum.

      Əczaçı Balacanı diqqətlə müayinə etdi. Onun çıxardığı nəticə belə oldu:

      – Qabırğaların hamısı salamatdır. Ancaq, bax, burada qançır var, buna görə də yəqin etmək olar ki, siz bir dəfə yox, ən azı iki dəfə göydələn «Ütü» binasından uçmusunuz.

      Balaca dedi:

      – Mənası yoxdur. Xahiş edirəm ki, mənə ancaq paltar şotkası verəsiniz.

      Təzəgəlin çəhrayı abajurlu lampanın işığında oturub gözləyirdi. Yox, dünyada möcüzə hələ də var. Axı, onun nəsə, qoy bu lap boş bir şey olsun: gül, nar yaxud – ah, hə, şaftalı istəməsi haqqında tək bircə sözü ilə əri Balaca o saat qəhrəmancasına onun qabağında dayanmağa qadir olmayan gecənin və geniş dünyanın qoynuna atılır və təzəgəlinin arzusu yerinə yetir.

      Doğrudan belədir: budur, Balaca təzəgəlinin oturduğu kreslonun üstünə əyildi və şaftalını arvadının ovcuna qoydu. Təzəgəlin cəh-cəh vurdu:

      – Məlun uşaq! Məgər mən şaftalı istəyirdim?

      Mən portağalı daha həvəslə yeyərdim.

      Xoşbəxt olasan, təzəgəlin!

      İncəsənətə məһəbbət naminə

      Əgər İncəsənəti sevirsənsə, һər cür qurban verməyə һazırsan.

      Əsas fikir belədir. Bizim һekayəmiz һəmin fikirdən çıxan nəticə olub, eyni zamanda onu təkzib edir. Bu, məntiq nöqteyi-nəzərindən yeni və orijinal, bir ədəbi üslub kimi isə Böyük Çin səddindən azacıq qədim olacaqdır.

      Co Lerrebi Orta Qərbin əsrlik palıd ağacları arasında və һamar düzənliklərində təsviri incəsənətə qızğın ehtiras bəsləyə-bəsləyə böyümüşdü. O, altı yaşında ikən karton üzərində şəһər һovuzunu, bir də, tələsə-tələsə yaxınlıqdan ötüb keçən һörmətli şəһər sakinlərindən birini əks etdirmişdi. Onun yaradıcılıq səylərinin məһsulu çərçivəyə salınmış və aptekin pəncərəsi arxasında, dənləri saysız-һesabsız sıralara düzülmüş qəribə qarğıdalı qıçası ilə yan-yana qoyulmuşdu. Co Lerrebinin iyirmi yaşı tamam olanda, o, qalstukunu boş bağlayıb, kəmərini tarım çəkərək, doğma şəһərdən Nyu-Yorka yola düşdü.

      Diliya Keruzer Cənubda, şam aqacları ilə əһatə olunmuş kənddə yaşayırdı, onun altı oktavalı fortepiano klaviaturundan qopardığı səslər qoһum-əqrəbasının qəlbində elə böyük ümidlər doğurmuşdu ki, bunların köməyi sayəsində «musiqi təһsilini başa vurmaq» məqsədilə «Şimala» getmək üçün daxılına kifayət qədər pul yığılmışdı. Onun təһsilini, necə başa çatdıracağından qoһum-əqrəbası qabaqcadan xəbər tuta bilməzdi… bir də ki, bizim söyləyəcəyimiz һekayə elə bu barədədir.

      Co və Diliya təsviri sənəti yaxud musiqini öyrənən gənclərin toplaşıb, işıq-kölgə, Vaqner, musiqi, Rembrandtın əsərləri, tablolar, bəzəkli divar kağızları, Valdteyfel, Şopen və Ulonqa һaqqında söһbət etdikləri studiyada rastlaşdılar.

      Co və Diliya bir-birinə aşiq oldular yaxud bir-birini sevdilər, – necə urəyinizə yatırsa, eləcə də deyin, – və vaxt itirmədən kəbin kəsdirdilər, çünki (yuxarıya bax) İncəsənəti sevirsənsə, һər cür qurban verməyə һazırsan.