Beş uşaq və O. Эдит Несбит

at və araba var, – oğlan nəzakətlə soruşdu.

      – Sizə düz məlumat veriblər, cavan oğlan, – cənab Pismarş dedi. O, arıq, hündürboy adam idi. Mavi gözləri, nazik dodaqları var idi.

      – Biz bir cüt at və bir araba almaq istərdik.

      – Kim istəməz ki! – Pismarş gülümsündü.

      – Bizə bir neçə at göstərə bilərsiniz? Onların arasından özümüzə uyğun gələnlərini seçərik.

      – Nədir, məni axmaq yerinə qoyursan, – Bill qəfildən əsəbiləşdi, – yoxsa ağzımdan söz almaq istəyirsən? Sizi bura kim göndərib?

      – Mən axı dedim ki, biz bir cüt at və karet almaq istəyirik, – Robert yenidən dedi. – Bir nəfər bizə dedi ki, siz çox alicənab və nəzakətli insansınız, lakin, görünür, o, səhv eləyib…

      – İşə bax ha! – cənab Pismarş ucadan dedi. – Tövlədəki bütün atları sizə nümayiş etdirməyimi istəmirsiniz ki?

      – Mümkünsə, bəli. Əgər sizə zəhmət olmayacaqsa… – Robert onun sözlərindəki istehzanı başa düşmədən cavab verdi.

      Atların sahibi niyə isə əlini cibinə saldı və qəribə şəkildə gülümsədi.

      – Vilyam! – daha sonra o, mehtərə səsləndi.

      Mehtər dərhal tövlənin qapısı ağzında göründü.

      – Yaxın gəl, Vilyam, bu gənc hersoqa[6] bir tamaşa elə, – Pismarş dedi. – Bizim bütün atlarımızı satın almaq istəyir, lakin cibində qara qəpiyi də yoxdur.

      Robert bu sözləri eşidib özündən çıxdı:

      – Mən hersoq-zad deyiləm! Deyirsiniz ki, qara qəpiyim də yoxdur, hə?! Bəs bu nədir?

      Oğlan bunu deyib uşaqlar onu saxlamağa macal tapmamış cibindən bir ovuc qızıl pul çıxartdı.

      Qızılları görən cənab Pismarşın gözləri kəlləsinə çıxdı. Yaxına gəlib oğlanın ovcundakı qızıllardan birini götürdü və dişində yoxladı. Sonra isə dedi:

      – Mənim bütün atlarım sizin əmrinizdədir!

      Düzdür, uşaqlar bu sözləri gözləmirdilər, lakin cənab Pismarşın bundan sonrakı hərəkəti onları daha çox təəccübləndirdi.

      – Vilyam, cəld qapıları bağla! – o, mehtərə əmr elədi.

      Uşaqlar heç nə başa düşməmişdilər.

      – Yaxşı, onda biz gedək, – Robert dedi və onlar arxa qapıya tərəf tələsdilər. Ancaq Pismarş qapının ağzını kəsdi.

      – Yox, dostum, bir az gözləməli olacaqsınız, – o dedi. – Vilyam, qaç polisləri çağır. Aydınlaşdıraq görək burada nə baş verir?

      Vilyam getdi.

      – Hə, indi deyin görüm, bu qızılları haradan çırpışdırmısınız? – cənab Pismarş qorxudan bət-bənizləri ağarmış uşaqlardan soruşdu.

      – Niyə dillənmirsiniz? Bu qızıllar sizdə haradandır? Tez deyin görüm!

      – Qum karxanasından, – Ceyn qorxa-qorxa dilləndi.

      – Ağlına başqa yalan gəlmədi? – cənab Pismarş dedi.

      – Düz sözümdür, orada qum pərisi yaşayır, hər gün bizim bir arzumuzu yerinə yetirir.

      – O, ağıldankəmdir? – cənab Pismarş üzünü digər uşaqlara tutub soruşdu. – Xəstə uşağı öz çirkin əməllərinizə ortaq etməyə utanmırsınız?

      – O, xəstə-zad deyil, ağlı başındadır, – Anteya qışqırdı. – Özü də düzünü deyir.

      – Allah, sən saxla! Bunların hamısı dəlidir ki! – Bill Pismarş heyrətlə səsləndi.

      Bu vaxt Vilyam qayıdıb gəldi. Üzündən istehzalı gülüş oxunurdu. Onun arxasınca isə bir polis işçisi həyətə daxil oldu.

      Pismarş polisi bir kənara çəkib uzun-uzadı ona nəyisə izah elədi. Nəhayət, polis işçisi üzünü uşaqlara tutub dedi:

      – Mənimlə gəlin!

      Həm qəzəblənmiş, həm də qorxmuş uşaqlar polislə cənab Pismarşın arxasına düşüb Roçesterin küçələri boyunca addımlamağa başladılar.

      – Ay Allah, özün kömək ol! Siz burada nə gəzirsiniz? – qəfildən tanış səs eşidildi. – Robert, sənə deyirəm, burada nə işiniz var?

      Bu, Marta idi, Quzu da qucağında!

      Marta nə polisin dediklərinə, nə də Pismarşın danışdığı əhvalata inandı.

      Bu vaxt polis Robertə ciblərini göstərməyi əmr elədi.

      – Heç nə görmürəm, burada qızıl-zad yoxdur! – qulluqçu qadın qışqırdı. – Cənablar, deyəsən, siz ikiniz də ağlınızı itirmisiniz. Mən uşaqların çirkli əllərindən başqa bir şey görmürəm!

      Bunda təəccüblü heç nə yox idi: uşaqlar Sammieddən xahiş etmişdilər ki, Marta onlarla bağlı baş verən dəyişiklikləri görməsin. Sammied də uşaqların bu arzusunu yerinə yetirmişdi.

      Onlar polis məntəqəsinə çatanda hava artıq qaralmağa başlamışdı. Polis işçisi hadisə barədə baş müfəttişə məlumat verdi.

      – Konstebl[7], qızıl pulları göstərin! – müfəttiş əmr elədi.

      – Ciblərinizi çevirin! – polis işçisi də, öz növbəsində, uşaqlara əmr elədi.

      Siril dəhşət içində əllərini ciblərinə saldı, bir an duruxandan sonra ucadan qəhqəhə çəkib gülməyə başladı. Cibləri bomboş idi! O biri uşaqların ciblərindəki qızıl pullar da yoxa çıxmışdı.

      – Hə, nə oldu? – müfəttiş əsəbi halda polis işçisindən soruşdu. – Bəs haqqında ağızdolusu danışdığınız bu qızıllar hanı?

      – Bilmirəm bunu necə elədilər! – polis işçisi çaşqınlıq içində idi. – Yol boyunca gözümü onların üstündən ayırmamışdım!

      – Əcəb işdir! – müfəttiş acıqlı-acıqlı səsləndi.

      – Əgər günahsız uşaqları ələ salmaqdan yoruldunuzsa, arabaçını çağırım, bizi evə aparsın, – Marta qətiyyətlə dedi. – Lakin bu işi belə qoymayacağam! Görərsiniz!

      – Uşaqları götürüb gedə bilərsiniz, – müfəttiş onu sakitləşdirməyə çalışaraq dedi. Onlar gedəndən sonra isə üzünü polis işçisinə və cənab Pismarşa tutub qəzəblə soruşdu:

      – Bütün bunlar nə deməkdir?