Buldozerlər uğultu və fəryad edirdi, ağır yük maşınları yola çınqıl tökürdü. Nəhəng silindrlər qarşısındakı daşları o qədər inanılmaz qüvvə ilə əzdi ki, sırf maraqdan beş yaşlı ayağımı onların altına salmaq istədim. Silindr qabağına iri daşlar atdım və onun yanımdan guruldamasını gözlədim, sonra nə baş verdiyini görmək üçün qaçdım, amma daşdan əsər-əlamət yox idi. Onlar sanki sehrlə yoxa çıxdılar. Bu sirli və maraqlı idi. Əlimi düzlənmiş yola saldım. Qəribə soyuq idi. Necə oldu ki, o qaba çınqıllar təbəqə kimi yastı oldu? Mətbəx şkafından əvvəlcə çəngəli, sonra plastik kürəyimi atdım, ikisi də izsiz itdi. Hətta bu gün də onların hələ də meydançanın altında gizləndiklərinə əmin deyiləm və ya həqiqətən sehrli şəkildə yoxa çıxıblar.
Məhz bu vaxt bacım ilk pleyerini aldı. Bir gün o, məktəbdə olarkən gizlicə otağına girdim. O, dönər stolun üstündə uzanmışdı, qara plastikdən hazırlanmış texnologiya vəziyyəti, şəffaf örtüyünün altında bir dəstə qəribə düymələr olan kiçik parlaq qutu. Onun ətrafında rulonlar, pomada qutuları və sprey boruları var idi. Müasir və lazımsız lüks olan bütün bunlar; Onlar israfçılıq və firavanlıqla dolu gələcəyin əlamətləri idi. Ləklənmiş qutunun içərisində kino ulduzlarının fotoşəkilləri və kino biletləri var idi. Bacım bunları Vilhelmssonun kinoteatrından yığırdı; Onların hər birinin arxasında filmin adı, baş rollar və on filmdən verilən qeydlər var idi.
O, əlində olan yeganə diski boşqaba oxşayan plastik qabın içinə qoymuşdu. Ona toxunmayacağım, nəfəsimlə belə toxunmayacağım üçün mənə ən böyük andlar vermişdi. Amma indi barmaqlarım titrəyirdi. Plakanı götürdüm və gitara çalan yaraşıqlı kişinin təsvir olunduğu parlaq örtüyü sığalladım. Üzərindəki adamın alnında bir tutam qara saç var idi və mənə gülümsəyirdi. Böyük ehtiyatla rekordu çıxartdım və pleyerin qapağını ehtiyatla qaldırdım. Bacımın onu necə işə saldığını xatırlamağa çalışaraq, diski dönər masaya yaxınlaşdırdım. Sonra rekordun çuxurunu orta kənara qoydum. Böyük maraqla onu işə salanda kürəyimdən tər axırdı.
Orta lövhə əvvəlcə bir az tərpəndi, sonra dönməyə başladı. Mən dözə bilməyəcək qədər əsəbi idim. Qaçmaq istəyini boğdum.
Donuz ətinin qovurma səsinə bənzər cızıltılı bir səs gəldi. Bir şeyin səhv olduğuna tam əmin idim. Mən rekordu yararsız hala saldım.
BAM-BAM… BAM-BAM…
Bitdi! Sərt akkordlar! Və sonra Elvisin alovlu səsi.
Mən məəttəl qaldım. Udqunmaq yadımdan çıxdı, süzüldüyümü də hiss etmədim. Başım gicəllənmiş, gözlərim qaralmışdı. Nəfəs almağı unutdum.
Gələcək budur. Gələcəyin səsi belə idi. Musiqi, yol quran maşınların gurultusu, sonsuz tıqqıltı, uzaq üfüqün qırmızı şəfəqinə doğru gurultulu kimi.
Mən irəli əyilib pəncərədən bayıra baxdım. Özboşaldan maşınlardan tüstü qalxıb. İndi yolda son düzəlişləri edirdilər. Amma yük maşınından yola tökülən qara parlaq dəri kimi görünən asfalt deyil. Boz, topaqlı, murdar, lənətə gəlmiş çınqıl.
Bu, biz Pajalalıların gələcəyə doğru pedal çevirəcəyimiz yol idi.
Bütün maşınlar nəhayət yox olduqdan sonra məhəllə ətrafında ehtiyatlı kiçik gəzintilər etməyə başladım. Atdığım hər addımda dünya böyüyürdü. Yeni asfaltlanmış yolumuz digər yeni asfaltlanmış yollarla birləşir; Tarlalar işıqlı parklar kimi uzanırdı və nəhəng gözətçi itləri hürüb zəncirlərini cingildəyirdi. Nə qədər uzaqlaşsam, bir o qədər çox şey görəcəyəm. Dünya sonsuz idi, sanki davam edirdi. Əbədi yeriyə biləcəyimi anlayanda başım o qədər gicəlləndi ki, qusmaq kimi hiss etdim. Nəhayət, bütün cəsarətimi toplayıb yeni Volvomuzu yuyan atamın yanına getdim və soruşdum:
"Dünya nə qədər böyükdür?"
"Çox böyükdür" dedi.
"Amma bunun bir yerdə bitməsi mütləqdir, elə deyilmi?"
"Çində."
Bu aydın cavab məni bir az da yaxşı hiss etdirdi.
Bu o demək idi ki, dünyanın sonuna piyada çatmaq olar. Və çing-çonq danışan maili gözlü insanlar var idi.
Yay ayları idi, hava cəhənnəm kimi idi. Köynəyimin qabağı yaladığım dondurma damcılarından ləkələnmişdi. Bağımızı, balaca təhlükəsiz dünyamı tərk etdim. İtirməkdən narahat olaraq arabir arxaya baxaraq dolaşırdım.
Kəndin ortasındakı, indi uşaq meydançası olan köhnə xırmana gəldim. Yerli hökumət ora bir neçə yelləncək qoymuşdu və mən dar oturacaqlardan birinə yerləşdim. Mən sürəti artırmaq üçün həvəslə zəncirlərdən yellənməyə başladım.
Tezliklə anladım ki, məni izləyirlər. Slaydda bir oğlan oturmuşdu. Hər an aşağı sürüşəcək kimi görünürdü. Amma o, şahin kimi hərəkətsiz, iri açılmış gözləri ilə məni izləyirdi.
Dərhal dayandım. Oğlanda məni narahat edən bir şey var idi. Mən parka gələndə o, orada otura bilməzdi, sanki kimsə “Abrakadabra” dedi və o peyda oldu. Mən ona məhəl qoymamağa çalışdım və yelləncəyi başgicəlləndirici hündürlüyə qaldırdım ki, zəncirlər əllərimdən sürüşməyə başladı. Mən səssizcə gözlərimi yumdum. Mən sürətlə yerə doğru qövslə enir, sonra o biri tərəfdən göyə qalxırdım.
Yenidən gözlərimi açanda o, qum qutusunda oturmuşdu. Elə bil qanadlarını açıb orda sürüşdü; Mən heç nə eşitməmişdim.
Yavaş-yavaş yelləncəyi yavaşlatdım, sonra otların üstünə tullandım və salto ilə arxası üstə yerə düşdüm. Səmaya baxmaq üçün yola çıxdım. Çayın üzərində ağ bulud dəstələri axırdı. Onlar qıvrılıb yatmış yunlu qoyunlar kimi idilər. Gözlərimi yumanda göz qapaqlarımın içində kiçik canlıların hərəkət etdiyini gördüm. Qırmızı zarda hərəkət edən kiçik qara nöqtələr. Gözlərimi yaxşı bağlayanda qarnımda bir-birinin üstünə çıxıb müxtəlif formalar çəkən bənövşəyi rəngli heyvanlar var idi. Beləliklə, mənim içimdə yaşayan bir şey var idi, kəşf edilməyi gözləyən tamamilə yeni bir dünya. Dünyanın yuvalanmış ciblərdən ibarət olduğunu anlayanda başım gicəllənirdi. Nə qədər qat-qat keçdinsə, sonu yox idi.
Gözlərimi açanda təəccüblə çaşdım. Oğlan düz yanımda arxası üstə uzanmışdı. O, mənə o qədər yaxın idi ki, bədəninin hərarətini hiss edirdim. Üzü qəribə dərəcədə kiçik idi. Başı