Ихлас тойгылар / Искренние чувства. Илдус Гыйләҗев

өчен кирәк һөнәр.

      Мәңгелекнең чылбырына

      Ялганалар көннәр, төннәр.

      Кемнәрдәндер алтын кала,

      Берәүләрдән кала китап.

      Ә басуда башка үлчәм –

      Бөртекләтә бара хисап.

      Дәвам итәр изге һөнәр:

      Орлык белән тулы бурам.

      Кырга чыксам, уйларымны,

      Килер буын, сезгә борам!..

      Шундыйлар кала

      Күпләр туып үсте монда,

      Монда чөйде жирәбәсен.

      Кемдер кала, кемдер китә,

      Аңламыйча җир бәясен.

      Җир таләпчән, чыныктыра,

      Түземнәрне сайлап алып.

      Энә күзеннән үткәрә,

      Иләкләрдә или салып.

      «Ни әйтер бу?» дигән төсле,

      Тешкә керә, күзне кыра.

      «Туеп ташлап качмасмы?» – дип,

      Тузан булып өскә куна.

      Тик шундыйлар кала монда:

      Елар чакта түзсә, көлсә,

      Сукранмыйча, күн итеген

      Көн дә юып кия белсә…

      Болай гына гади күренәбез…

      Болай гына гади күренәбез,

      Күзәнәк без барсын тоючы.

      Туган илем чиксез диңгез булса,

      Чишмәләр без аңа коючы.

      Тормышның да кирәк матдәләре

      Безнең аша үтә элгәре.

      Тормыш үзе матур чәчкә булса,

      Без тамыры аның җирдәге…

      Күтәрәм байрак итеп

      Байрак үбәргә тезләнгән

      Ватан сакчысы кебек

      Иелдем дә уйга калдым,

      Басу кырына килеп.

      Байрак төсле изге ич ул

      Икмәк үстергән җирем.

      Үзем урам, үзем сугам

      Һәрбер буразна-җебен.

      Шушы җирне туган илгә

      Тугрылык төсе итеп,

      Мин күтәрәм байрак итеп,

      Ул мине – Кеше итеп…

      Кадерле китап

      Асфальт юлга җитеп төпләнгән,

      Матурлыгы исең китмәле.

      Ике якта тигез кыр-басулар,

      Гүя ачык китап битләре.

      Игенченең узган эзендә

      Шигырь булып уҗым сузыла.

      Шушында бит яшәү өчен кирәк

      Иң кадерле китап языла.

      Һәр юлында – яшәү мәгънәсе,

      Мул тормышка терәк, даныбыз.

      Йокымсырап түгел, узган чакта,

      Шул китапны укып барыгыз…

      Шәфкатьле син, Авыл!

      Чәүкәләр дә бүген чыркылдамый,

      Әйтерсең лә алар гаепле.

      Хәтта кошлар дәшми озаталар

      Авыл өстендәге мәетне.

      Кайгы кергән өйдә еламыйлар,

      Күз-яшь кипкән, кеше чыдамлы.

      Безнең халык шундый түзем бит ул,

      Эчтән елый, тышка чыгармый…

      Мәрхүм үзе ничек яшәгәндер,

      Яхшылыгын гына сөйләрләр.

      Җеназада картлар, бәхилләшеп:

      – Әйбәт кеше иде, – диярләр.