Ул су өсте! Тып-тын,
шома көзге генә.
Шуып-шуып үтә
су чебене генә.
Су дөньясы тонык –
күренә чабаклары,
арлы-бирле үтә
кызылканатлары…
Кояш елмаюы –
яшел яр читендә,
балкып тора елга
яшел рам эчендә!
Мин үзем дә шуннан,
Июнь иле ямьле…
Гашыйк бала чагым
шунда калды мәңге.
Инде еллар йөге
ике иңне баса…
Мин «А-у!» диеп дәшәм
утыз июнь аша.
«А-у!» дип җавап бирә
усак урманнары,
«А-у!» дип җавап бирә
февраль бураннары.
Флейта көе кебек,
сызып-сызылып кына
тавыш кайткан сыман,
аннан сүнеп тына.
Урман сәгатьләре
уникене суга.
Гаҗәпләнә бугай
нәни малай шуңа.
Күке тавышларын
бармак бөгеп саный…
Аңа адашса ни…
Минем адаш –
сабый!..
Мин «кайт» диям аңа,
Монда иркен, рәхәт!
Кайт син бу елларга
йөгереп кенә җәһәт.
Сугыш күптән үлде!
(Син үзең дә белдең:
капка түбәсенә
кызыл яулык элдең!)
Кибетләрдә йөртәм
(ялган сөйләмәмен).
Сайла да ал үзең
җаның теләгәнен!
Таяк атың ташла,
уенчыклар – дөнья!
Ул чакка үч итеп,
бер туйганчы уйна… ау…у!
«А-у!» дип җавап бирә
болын, зәңгәр таулар…
Бер-беренә суза
ал кояшны таңнар…
Бил тиңентен үлән,
күбәләкләр хоры.
Табигатьнең гүя
кияү көткән чоры…
Шау үләннәр кочып,
җәеп ике кулын,
гашыйк күзләр белән
ята урман угылы…
Июнь җиле исә,
үләннәрне тарап…
Ята бала чагым,
кошлар юлына карап.
Гаҗәпләнгән күккә,
алмый гүя тын да…
Чакырма да – кайтмас.
Ул бәхетле шунда!
«Иртән әле син йоклаган чакта…»
Иртән әле син йоклаган чакта,
күкрәгеңә тартып ак юрганны,
дөнья рәхәтләнеп мунча керде,
яңгыр коендырды газоннарны.
Җир парлана,
җирдә – яфрак исе.
Иделемнән диңгезләргә чаклы
җир чабынды кояш ләүкәсендә,
җилкәсеннән гөрләвекләр чапты!
Йөрде күкрәү июнь күге буйлап,
күкрәп йөрде түбән регистрда,
офыкларга китеп юашланды,
сөю булып керде минем җырга.
Тәрәзә ачтым. Ак болытлар оча,
өй түремдә җил дә юкә шавы…
Җир шундый яшь! Җирдә июнь тора.
Мәхәббәтен чатта көткән чагы!..
Явалмыйча йөргән яңгыр
Яшел арышлар да, юл читендә
Тузан сарган зәңгәр чәчәкләр, –
Барысы да бердәй