İstəsəm, sizi öldürə bilərdim, lord, amma hesab edirəm ki, mənim qatı düşmənim daha ağır cəzaya layiqdir. Çünki öləndən sonra övladınızın taleyi üçün narahatlıq keçirməyəcək, əzab çəkməyəcəkdiniz. Yox, mən sizə həyat bəxş edirəm və düşünmək qabiliyyətinizi özünüzdə saxlayıram. Sevimli oğlunuzun bundan sonrakı taleyi barışmaz düşməninizin əlində olacaq! Ümidvaram ki, bu düşüncə tənha və boz həyatınıza həmişə rəng qatacaq, ölüm sizə dünyanın ən şirin neməti kimi görünəcək…
Mən sizdən belə qisas alıram, lord Qreystok, mənə əl qaldırmağa cəsarət etdiyinizə görə belə cəzalandırıram!
N.R.
P.S. Mənim qisas proqramıma sevimli xanımınız üçün hazırladığım başqa sürprizlər də daxildir. Amma onların nədən ibarət olduğunu deməyəcəyəm, özünüz təsəvvürünüzə gətirsəniz yaxşıdır».
Tarzan arxadan səs eşidib cəld geri döndü. Qarşısında nəhəng, qıllı bir meymun dayanmışdı. Erkək antropoid sıçrayışa hazır vəziyyət almışdı. Cəngəlliklər oğlunun özünümüdafiə instinktinin baş qaldırması üçün bircə saniyə kifayət etdi.
İki il idi ki, Tarzan hakimi olduğu cəngəllikləri tərk etmişdi. Amma meymun-adamın nə əzələləri boşalmış, nə də cəldliyi itmişdi. O, məşqlərindən qalmır, öz malikanəsində ağır fiziki işlə məşğul olmağı sevirdi.
Tarzanın əzələləri gərildi. Bu qıllı vəhşinin qabağında əliyalın duruş gətirmək çox çətin olacaqdı, amma qeyri-bərabər döyüşə girişməkdən başqa çıxış yolu qalmırdı. Tanrı Tarzana güclü qollar və iti dişlər kimi silah vermişdi.
O, gözucu meşəyə tərəf baxdı. Orada on-on iki antropoid toplaşmışdı. Dəstə halında bu meymunların çox dəhşətli görkəmi var idi, amma Tarzan bilirdi ki, onlardan təhlükə yoxdur. Antropoidlər heç vaxt sürü ilə hücuma keçmirlər, buna ağılları çatmır. Belə olsaydı, cəngəllikdə, ümumiyyətlə, onların qabağına çıxan tapılmazdı.
Vəhşi, boğuq səslə antropoid insanın üstünə atıldı. İnsan özünü itirmədi. O təkcə qolunun zoruna deyil, həm də ağlına güvənirdi. Tarzan tez kənara çəkildi, meymun özünü saxlaya bilməyib onun yanından düz keçdi. Tarzan antropoidin böyründən güclü yumruq zərbəsi vurdu. Meymun ağrıdan zarıyıb yerə yıxıldı və dərhal ayağa qalxmağa cəhd göstərdi. Amma insan vəhşini qabaqladı. İldırım sürəti ilə tullanıb onun belinə mindi, iti dişlərini boynuna keçirdi, təpəsinə ardıcıl zərbələr endirməyə başladı.
Antropoid qəbiləsinin meymunları döyüşü maraqla izləyirdilər. Onlar öz dillərində bir-birinə nə isə deyir, qan görəndə sevinclə qışqırışırdılar. Birdən hamısının səsi kəsildi. Meymunlar Tarzanın altında xırıldayan qəbilə başçılarına heyrətlə baxırdılar. Tarzan antropoidi fəndə salmışdı, əllərini onun qoltuqlarının altından keçirib dəhşətli qüvvə ilə boynunun dalından basırdı. Meymunun boyun fəqərələri xırçıldadı və nəhəng vəhşi müqəvva kimi yerdə qaldı; boynu yana sallandı.
Bu fəndi ilk dəfə Tarzan öz qəbiləsində Terkozla döyüşəndə işlətmişdi, sonradan isə məşqlər zamanı təkmilləşdirmişdi.
Tamaşaçıların balaca gözləri ayağını dağ boyda antropoidin üstünə qoyub başını yuxarı qaldırmış ağ meymuna dikilmişdi. Nə baş verdiyini onlar hələ də anlaya bilmirdilər. Yalnız Tarzanın tükürpədici qələbə qiyyəsini eşidəndə başçılarının öldürüldüyünü dərk etdilər.
Səsdən meşə lərzəyə gəldi. Ağaclarda civildəşən quşlar susdular. Meşəyə sükut çökdü. Yalnız uzaqdan vahiməyə düşmüş bəbirin şivəni və şirin nəriltisi eşidilirdi.
Bu, əvvəlki Tarzan idi. O, sınayıcı nəzərlərlə ətrafına yığışmış antropoidləri süzdü və köhnə adəti üzrə, üzünə düşən saçlarını arxaya vermək üçün başını silkələdi.
Meymun-adam anlayırdı ki, qəbilənin ən güclü üzvü ölmüş başçının yerini tutmağa layiq olduğunu göstərmək məqsədilə istənilən an ona hücum edə bilər. Eyni zamanda Tarzan unutmamışdı ki, hətta yad meymunun da qəbiləyə rəhbərlik etmək hüququ var: bunun üçün onun keçmiş başçını öldürməsi kifayətdir.
Amma lord Qreystok nə daha bir antropoid öldürmək, nə də bu vəhşi qəbiləyə başçılıq etmək istəyirdi. Tarzanın yenidən meymunları idarə etmək, onların gündəlik qayğıları ilə məşğul olmaq, öz azadlığını məhdudlaşdırmaq fikri yox idi. Cəngəllikdə yaşadığı vaxt bir dəfə o bu yükün altına girmişdi, axırda bezib qəbilədən getmişdi.
Tarzan düşüncələr içində ikən dəstədən iri bir meymun aralanıb ona tərəf gəldi. Antropoid mırıldayır, sivri köpək dişlərini düşmənə nümayiş etdirirdi.
Tarzan diqqətlə növbəti rəqibinin hərəkətlərini izləyirdi. Meymun başına dolandıqca o da gözünü düşməninin gözlərindən çəkmədən yerində fırlanırdı. Amma nə geri addım atır, nə də hücuma keçirdi; antropoiddə əlavə qıcıq yaratmamaq üçün sakitliyini qoruyurdu.
Bu meymunun boyu iki metrdən artıq olardı, qısa ayaqları dizdən azca qabağa qatlanmışdı. Ayaq üstə duranda əlləri yerə çatırdı. Köpək dişləri çox böyük və iti idi. Tarzan onun yoldaşlarından fərqləndiyinə, Kerçak qəbiləsinin meymunlarına daha çox oxşadığına diqqət yetirdi. Çünki özü də bu qəbilədə böyümüşdü.
Tarzan fərziyyəsini yoxlamaq üçün rəqibinə uşaqlıqda danışdığı dildə müraciət etdi:
– Sən kimsən? Nə cürətlə meymun qəbiləsindən Tarzanın qarşısına çıxırsan?
Antropoid dayandı. Təəccüb və maraqla qarşısındakı ağ meymuna baxdı.
– Mən Akutam! Molak daha yoxdur. Molak ölüb. Onun yerini Akut tutacaq. Çıx get, yoxsa səni öldürəcəm!
– Tarzanın Molakı necə məhv etdiyini gördün, – deyə meymun-adam cavab verdi. – Əgər o, qəbilə başçısı olmaq istəsəydi, səni də öldürərdi. Amma Tarzan Akutun meymunlarının şahı olmağa can atmır. Tarzan sülh istəyir. Onun sizə xeyri dəyə bilər, siz də ona lazım gələndə arxa durarsınız.
– Sən Akutu öldürə bilməzsən! Akut hamıdan güclüdür. Sən Molakı öldürməsəydin, Akut özü onun axırına çıxacaqdı. Akut meymunların şahıdır!
Tarzan cavab vermədən Akutun üstünə tullandı. Nəhəng antropoid bunu gözləmirdi, özünü müdafiə etmək üçün əlini qabağa uzadanda Tarzan onun biləyindən yapışıb dartdı və enli kürəyinə sıçradı.
Hər ikisi yerə yıxıldı. Amma Tarzan hər şeyi dəqiq hesablamışdı. Onun güclü əlləri meymunun qoltuqlarından keçib boynunun arxasında kilidlənmişdi və başından basırdı. Bir vaxtlar Tarzan Terkozu bu vəziyyətə salıb təslim olmağa məcbur etmişdi. O, Akuta da ölümlə həyat arasında seçim imkanı verməyi qərara aldı, altında çapalayan rəqibinin qulağına pıçıldadı:
– Ka qoda?
İllər