Bəyaz diş. Джек Лондон

canavar vaşaqla qabaqlaşmamaq üçün bir daha çayın sol qolu boyu gəzmədi. Vaşaqla döyüş onluq deyildi və o, bunu bilirdi. Amma analıq hissi güc gəlsəydi, o, nəinki şimalın amansız soyuğu ilə, həm də vaşaqla döyüşərdi.

      DÜNYANIN DİVARI

      Ana canavar tək qalıb ova çıxandan sonra boz balaca üçün qoyulan qanun qüvvəsini itirdi. Bu qanun ona yuvadan çıxmağa qadağa qoyurdu. Qadağa aradan qaldırıldıqdan sonra qorxunun nə demək olduğunu bilməyən balaca, axır ki, onunla tanış oldu. Qorxu ona əcdadları və şimal cəngəlliklərindən əbədi miras idi. Və hələ heç bir vəhşi öz yaxasını bu hisdən qurtara bilməmişdi.

      Canavar balası çox vaxt maneələrə rast gəlirdi. Bu maneələr mağaranın sərt divarları, ananın zərbələri və aclıq hissindən ibarət idi. Bütün bunlar ona həyatın bəzi qanunları olduğunu və onlara əməl etməyin vacibliyini aşılamışdı.

      Bir gün yuxudan oyananda canavar balası yad səslər eşitdi. Səslər naməlum və qorxunc idi. O, qorxsa da, səsini çıxarmadı. Yad səsin sahibi isə vəhşi porsuq idi. Bala canavar yuvadan çıxmamağa qərar verdi.

      Ana canavar yuvaya qayıdanda izləri gördü, uladı və mağaraya cumdu. Balası sağ-salamat idi. Qorxu və gizlənmək instinkti onu ölümdən qurtarmışdı.

      Qaranlıq dünyanın ağ divarı canavar balasını günbəgün özünə cəlb edirdi. Anasının və qorxunun vahiməsinə baxmayaraq, canavar balası daxilindən gələn hissə tabe olurdu. Nəhayət ki, o, özündə cəsarət tapıb mağaranın çölünə tərəf süründü. Balaca burnunun nəyəsə dəyməsini gözləsə də, bu, baş vermədi. Budur, o artıq işıqla, onun möhtəşəm ecazkarlığı ilə tanış olmuşdu. Onun divar sandığı işıq seli, əslində bütün sədlərin sonu idi.

      Divar əlvanlaşmışdı, ağaclar, qıjıldayan çaylar, ağacların arxasından ucalan dağlar və onlardan da yüksəkdə səma görünürdü.

      Boz canavar balasını vahimə basdı. Naməlum şeylər daha da çoxalmışdı. O, mağaranın ağzında oturub qarşısında açılan dünyanı seyr etməyə başladı. Aman Allah, necə də dəhşətliydi! Ətraf mühit ona düşmən kimi görünürdü. Belindəki tüklər dimdik qalxmışdı: dişlərini şaqqıldadıb qorxunc, qəzəbli nərilti çıxarmağa çalışırdı. Qorxuya düşmüş bu balaca vəhşi qəzəbli baxışlarıyla bütün dünyaya meydan oxuyurdu.

      Amma bu tanımadığı aləm canavar balasında böyük maraq doğurur, ona qorxu hissini unutdururdu. O, gözü önündəki əşyaları ayırd etməyə çalışdı: çayın görünən hissəsi, günəşdən düşən şüa, yamaclarda quruyan küknarlar və enişlik, mağaranın düz üstündə dik yamac vardı. Mağaranın ağzında isə özü oturmuşdu.

      Balaca vəhşi indiyə kimi hamar yerdə yaşamışdı və yıxılmağın nə demək olduğunu bilmirdi. O, cəsarətlə irəli yeridi və ayağı xəndəyə düşərək başı üstə yuvarlandı. Qalxdı. Bir də yıxıldı. Ağrı və dəhşətli qorxu canını bürüdü. Ağaclıqdan qaçan sincabla önünə çıxan ağacdələn onu qorxutdu. Qarşısına çıxan balaca quşcuğazla oynamaq istəsə də, quş onun burnunu dimdiklədi. Balaca vəhşi tamamilə qısıldı, zingildədi. Quş da onun səsindən qorxub qığıltı ilə uçdu.