Həmin gündən bir il keçir…
Partlayış
Parkın ortasında, günəşin şüaları altında bərq vuran fəvvarənin yanındakı skamyada bir qız oturmuşdu, əllərini qoynunda çarpazlayaraq nəsə fikirləşirdi. O qədər dərin xəyallara dalmışdı ki, bir az aralıda yelləncəkdə yellənən uşaqlardan birinin ona yaxınlaşdığını heç hiss eləmədi.
– Aysel!
Aysel diksindi. Qarşısındakı qızın gülər üzünü, toppuş yanaqlarını görüncə gülümsədi:
– Sən də burdasan? Necəsən, Ülkər?
Qızcığaz keçib skamyada Ayselin yanında oturdu.
– İkinci sinfi necə başa vurdun? Yəqin, qiymətlərinin hamısı “5”dir.
– Yox, riyaziyyat “4” oldu.
Aysel təəccübləndi:
– Rüstəm kimi qardaşın var – gələcəyin böyük alimi, – niyə o səninlə məşğul olmur?
Ülkər çiyinlərini çəkdi, sonra diqqətlə Ayselin üzünə baxıb astadan soruşdu:
– Nə fikirləşirdin?
– Heç, elə-belə…
Ülkər ona tərəf əyildi:
– Bilirsən, mən də tez-tez onu fikirləşirəm…
– Kimi?
– Lemini! Mən onu çox istəyirəm, lap çox! Görəsən, başqa planetlərdə yaşayanların hamısı belə yaxşıdır?
– Bilmirəm…
– Onun necə qəşəng yaşıl gözləri vardı, sevinəndə elə parıldayırdı ki! Kaş ki Lemidən bir xəbər biləydik. Aysel, səncə, o niyə bizə cavab vermir?
– Heç nə bilmirəm… Bəlkə, ona Yer planeti ilə əlaqə saxlamağa, bizimlə danışmağa icazə vermirlər. O artıq bir dəfə qaydanı pozub, ikinci dəfə poza bilməz, yoxsa mütləq mesajlarımıza cavab verərdi.
– Rüstəm deyir ki, yəqin, bizi Leminin yaddaşından tamam siliblər, o planetdə yaşayanlar üçün bu heç də çətin deyil.
– Bəlkə də.
– Yox, ola bilməz! O bizi yadından çıxara bilməz! – Ülkər köksünü ötürdü, sonra Ayselə tərəf əyilib yavaşca dedi: – Bilirsən, heç kim bizə inanmır. Heç kim inanmır ki, Lemi başqa planetdən gəlmişdi. Mən artıq bu barədə heç yerdə danışmıram, çünki mənə gülürlər.
Onun səsində kədər, təəssüf hiss olunurdu. Aysel bu balaca qızı yaxşı başa düşürdü. Onu sakitləşdirmək ümidi ilə dedi:
– Biz səninlə bilirik ki, bu, doğrudan belədir. Başqaları isə inanmırlar, qoy inanmasınlar. Özləri bilərlər.
Ülkərin bənizi açıldı:
– Düzdür! Leminin yolu çox uzaq idi, amma mən bilirəm ki, o, sağ-salamat öz planetinə gedib çıxıb, indi orada uşaq şəhərciyində yaşayır, məktəbə gedir. Bizi də tez-tez yadına salır.
Bu balaca qızın böyük ürəyinə heyran qalan Aysel onu qucaqlayıb yanağından öpdü:
– Fikir eləmə! Biz nə vaxtsa Lemi ilə mütləq görüşəcəyik, görərsən. – Sonra əlavə etdi: – Bilirsən, bu gün bizim Lemi ilə tanış olduğumuz gündür. Düz bir il keçib…
Onlar bir müddət yanaşı oturub vəcdə gəlmiş su damlalarını səxavətlə ətrafa səpələyən fəvvarəyə baxdılar. Hər ikisi xatirələrin səltənətinə düşdü…
Aysel məktəbin həyətində ilk dəfə Lemi ilə qarşılaşdığı günü xatırladı. O zaman Lemi necə də yalqız və köməksiz idi. Qardaşı Kaanla birlikdə kainatın səyahətinə çıxmış Lemi kosmik qəza nəticəsində Yer planetinə düşmüşdü. Çarəsiz qalmış qızcığaz Ayseldən kömək ala biləcəyini hiss edərək ona yaxınlaşmışdı.
“− Nə istəyirsən?
− Mən? Heç bir şey.
− Bəs niyə arxamca gəzirsən?
− Heç, elə-belə”.
Bu sözləri deyərkən Leminin iri, yaşıl gözlərində parlamış ümid qığılcımları Ayselin heç yadından çıxmırdı. Yadplanetli qızın hissiyyatı onu aldatmamışdı. Aysel qardaşı Kənan və dostu Rüstəmlə birlikdə onu qoruyub saxladılar və öz planetinə qayıtmağa kömək etdilər. Lemidən Ayselə yalnız boz rəngli şumal parçadan olan bir dəst geyim, Kənana isə cürbəcür funksiyaları olan iri qol saatı qalmışdı. Onu Kənan heç vaxt qolundan açmırdı, inanırdı ki, bir gün bu saatın işıqları yanıb-sönəcək və o, yaşılgözlü yadplanetli qızın səsini eşidəcək.
Ülkər Lemi ilə çəkilən fotoşəkillərin heç biri alınmadığı üçün çox pərt olmuşdu. Nə sirdirsə, Lemi ilə olan bütün kadrlar ağ rəngdə çıxmışdı. Təəssüfdən gözləri dolmuş Ülkəri sakitləşdirmək üçün Aysel yadplanetli qonağın çəkdiyi rəsmləri Ülkərə bağışladı.
Bir az aralıda yellənən uşaqların səs-küyü Ayseli fikirdən ayırdı.
– Uşaqlar səni gözləyir. Get oyna.
Ülkər onun əlindən tutub dartdı.
– Sən də gəl.
– Yox, mən burda Kənanla Rüstəmi gözləyirəm, indi gələcəklər.
Rüstəmin adını eşidəndə Ülkər cəld ayağa qalxdı:
– Mən aradan çıxsam yaxşıdır, çünki Rüstəm riyaziyyatdan “4” aldığımı biləndə deyinəcək: “Çalışmaq lazımdır, çalışmaq!” – O bu sözləri eynilə Rüstəm kimi deyərək Ayseli güldürdü. – Guya ki, mən çalışmıram.
Ülkər uşaqların yanına qaçaraq gedəndən sonra Aysel darıxdı, telefonunu açıb qardaşı Kənana zəng vurdu.
– Harada qalmısınız?
– Mən çoxdan məşqdən çıxmışam.
– Bəs Rüstəm?
– Ondan hələ səs-səmir yoxdur.
– Telefonuna zəng vur da!
– Elə bilirsən bu mənim ağlıma gəlməyib? Bizim Eynşteyn zənglərə cavab vermir. Yəqin, yenə Elxan müəllimlə birlikdə fizika laboratoriyasında ilişib qalıb. Bu axmaq maşın uşağın başını lap xarab eləyib.
– Elə demə! – Kənan Rüstəmin haqqında belə danışanda Aysel həmişə onun sözünü kəsirdi, – mən bu zaman maşınının işləyəcəyinə inanıram. Elxan müəllim gör neçə ildir onun üzərində çalışır. İndi də Rüstəm kimi köməkçisi var.
– Onda şikayət eləmə, otur Rüstəmi gözlə!
– Sən birbaşa məktəbə – laboratoriyaya get, mən də ora gəlirəm. Tanışlığımızın ildönümünü – Leminin ad gününü mütləq qeyd etməliyik.
– Ad günü haradan çıxdı?
– Leminin Yer planetində peyda olduğu gün onun Yerdə ad günü sayılır!
Kənan güldü:
– Yaxşı! Olsun!
…Kənan məktəbin səssiz və boş dəhlizindən keçib üstündə “Fizika laboratoriyası” yazılmış qapını açdı. Heç kim gözə dəymirdi. Ora-bura baxıb iri bir cihazın arxasından Rüstəmin başının çıxdığını gördü. O, dünyadan xəbərsiz halda işləyir, qarşısındakı siferblata baxaraq nəsə yazıb hesablayırdı. Həyəcanlı görünürdü. Kənan bərkdən “Axşamın xeyir!” dedi. Rüstəm heç başını da qaldırmadı:
– Sənsən, Kənan!
Kənan yenə kinayə ilə:
– Yox, mən deyiləm, kölgəmdir. Mən Aysellə birlikdə parkda bir saatdır ki, səni gözləyirəm, – dedi.
Rüstəm