– Qorxmadın ki?
– Yox!
– Sən ona nə elədin?
– Heç bir şey!
Qadın dağılmış pulları bir yerə toplayıb yerində oturandan sonra uzun-uzadı bir nöqtəyə baxıb fikrə getdi…
Günortadan sonra Ema xala Lemini kiçik bir yeməkxanaya apardı. Qadının kefi kök idi: adətən, bir həftəyə yığdığı pulu bu gün bir neçə saatın içində yığmışdı. Gülə-gülə içəri keçmək istəyəndə cavan bir oğlan onların qarşısını kəsərək kobudcasına: «Olmaz! Biz burada ehsan vermirik!» – dedi. Yalvarmağa vərdiş eləmiş Ema xala yazıq görkəm alıb: «Vallah, pulumuz var, yediklərimizin pulunu ödəyəcəyik», – deyə and-aman eləməyə başladı, lakin oğlanın ona yox, əlindən tutduğu Lemiyə fikir verdiyini görüb: «Bu uşaq da acdır, özü də qonaqdır. Belə gözəl qızcığazı içəri qoymayacaqsan?» – deyə vəziyyətdən istifadə etməyə çalışdı. Oğlan bir qədər tərəddüddən sonra kənara çəkildi. Onlar yeməkxananın küncündə qoyulmuş masanın arxasında oturdular. Ema xala qızardılmış toyuq, qutab və dovğa sifariş verdi, sonra da bir ovuc xırda pul sayıb hesabı əvvəlcədən ödədi. O, ömründə belə ürəklə pul xərcləməmişdi və heç vaxt belə iştahla yeməmişdi. Qadın Lemiyə qulluq eləyir, onu daha çox yedizdirməyə çalışır, onun bütün suallarına səbirlə, gülə-gülə cavab verirdi. Arada o, söhbəti hərləyib bayaqkı qalmaqalın üstünə gətirdi:
– Bu parkda həmişə adam çox olur. Varlılar uşaqlarını buraya gəzməyə, əylənməyə gətirirlər. Burada işləyib pul yığanlar bir neçə nəfərdir. Biz parkı sahələrə bölmüşük, hərə öz sahəsində çalışır. O həyasızın gəlib bizim işimizə qarışmağa haqqı yox idi.
Lemi sakitcə qulaq asaraq bir söz demədi. Ema xala əyilib pıçıldadı:
– O səndən niyə qorxdu? Nə dedin ona?
– Heç bir şey.
Ema xala həmin hadisə vaxtı arxası Lemiyə tərəf olduğundan heç nə görmədiyinə təəssüfləndi. O, hiss eləyirdi ki, bu qızda onun görmədiyi, başa düşmədiyi nəsə var ki, o biri qadın bunu görmüş və qorxmuşdu. Amma nə? O, Lemini bir də başdan-ayağa süzüb öz-özünə gülümsədi: «Eybi yoxdur, onsuz da gec-tez biləcəyəm». Masanı tərk edəndə Ema xala nahardan qalan hər şeyi – qutabı, pendiri, çörəyi, hətta çörək qırıntılarını yığıb kağıza bükərək çantasına qoydu.
Parkın girəcəyində iki polis nəfərinin onları gözlədiyini görəndə Ema xala çaşıb-qaldı.
– Sizdən şikayət var, – deyə polislərdən biri donquldandı.
Ema xalanın dili topuq çaldı:
– Necə? Nə şikayət?
– Ay arvad, başını aşağı salıb pulunu yığmaq əvəzinə hoqqa çıxarırsan!
Ema xalanın dil-dodağı əsdi:
– Siz ki məni çoxdan tanıyırsız, nə vaxt hoqqa…
– Uzun sözün qısası, bu qızı haradan tapmısan?
– Bacım qızıdır, – o, səsini alçaltdı, – ağıldankəmdir, yanımda hərləyirəm.
– Bizə nağıl danışma, düzünü de görək!
– Vallah, düzünü deyirəm, özündən soruşun.
Polislərin nə istədiyini anlamayan Lemi mat-mat onların üzünə baxır, arabir gülümsəyirdi.
– Polis məntəqəsində hər şeyi aydınlaşdırarıq!
Polislər Ema xala ilə Lemini qabaqlarına salıb yola düzəldilər. Rəngi qaçmış Ema xala hey yalvarırdı:
– Qurban olum, buraxın bizi, kimə neyləmişik ki? Allah mərdimazarın evini yıxsın!
Polislərdən biri Ema xalanın, o biri Leminin qolundan yapışmışdı. Özünə qarşı zorakılıq və təhlükə hiss edən qızcığazın bütün bədəni gərildi. Hansısa bir hiss ona deyirdi ki, bu adamlardan qaçmaq lazımdır. O özünü qorumaq üçün bütün fikrini özü üçün təhlükə hesab elədiyi obyektə – ondan yapışan polis nəfərinə yönəltdi. Qızın gözlərindən çıxan qırmızı qığılcımlardan dəhşətə gələn polis bağıraraq onun qolunu buraxdı. Lemi adamların arası ilə qaçmağa başladı. «Uşaq qaçdı, qoymayın!» – deyə hay-küy salan Ema xala və digər polis onun dalınca düşdülər. Lemi bircə dəfə geri çevrilib qışqıraraq başına döyən Ema xalaya baxdı və sonra elə bir sürət aldı ki, ona daha heç kəs çata bilməzdi. Yoldan ötənlər ona yol verir, sonra isə heyrətlə ardınca baxırdılar…
4. Nənədən də qaçmışam, babadan da qaçmışam…
Lemi dairəvi meydanda ağacların arasındakı skamyalardan birində oturaraq fikrə getmişdi. O, Yer kürəsinə düşəndən bəri ilk dəfə idi ki, öz vəziyyəti haqqında ciddi fikirləşirdi. Yaşadığı planet üçün darıxmağa başlamışdı. Görəsən, orada indi nələr baş verir, Kaan nə edir, onun ardınca gəlmək üçün hazırlıqlar görürmü? Bu proses nə vaxta çəkər? Bəs anası və atası? Yəqin, qızları sarıdan çox narahatdırlar. Görəsən, onlar Lemiyə acıqlanmırlar ki? Onu bir də Kainatın səyahətinə buraxacaqlarmı? Axı Lemi onların tapşırıqlarını dəqiq yerinə yetirə bilməmişdi. O, qolundakı iri saata baxdı. Yalnız vaxtı göstərən əqrəblər hərəkət edirdi, başqa göstəricilər donmuş, susmuş, işıqları sönmüşdü.
Axşam düşdüyündən əl-ayaq yığışmış, küçədə oyan-buyana gedən adamlar seyrəlmişdi. Hər kəs harasa tələsir, dönüb dalanlarda yox olurdu. Bir azdan gecə işləyən bir neçə müəssisə və mağazadan başqa, hər yer bağlandı. Budur, yolun o biri üzündəki iri marketin də işıqları söndü. Lemi başını skamyanın söykənəcəyinə qoyub göyə baxdı, baxdı, yavaş-yavaş gözlərinin yumulduğunu heç hiss eləmədi. Kimsə onun əlindən tutub silkələməsəydi, yəqin ki, qızcığaz səhərə kimi buradaca yatacaqdı. Lemi gözlərini açanda yaşlı bir kişinin skamyada yanında oturduğunu gördü. Kişinin əynində qolsuz kürk, başında papaq vardı.
– A qızım, gecə vaxtı burda tək neyləyirsən? Sənin evin-eşiyin, atan-anan yoxdurmu?
Lemi dikəlib oturaraq nə deyəcəyini götür-qoy etdi. O artıq başa düşmüşdü ki, Yerdəki adamların düşüncə tərzi fərqlidir. Onlarla başqa cür, onların başa düşəcəyi şəkildə danışmaq lazımdır.
– Mənim burda heç kəsim yoxdur, – deyə o, ağır-ağır dilləndi, fikir verdi ki, getdikcə daha yaxşı danışır, sözlərdən daha sərbəst istifadə edir. – Yatmağa yerim də yoxdur.
– Ay yazıq uşaq! – kişi əlini dizinə çırpdı, – bəs indiyə qədər sənə yiyə duran çıxmayıb? Cəmiyyət hara baxır? Elə yalandan bar-bar bağırırlar: insanpərvərlik belə gəldi, uşaq hüquqları belə getdi.
Lemi yavaş-yavaş yuxudan tamam ayıldı. Haradansa musiqi səsi gəlirdi.
– Sizin də mənim kimi eviniz yoxdur? Gecə vaxtı burda neyləyirsiniz?
– O şüşəli marketi görürsən? –