Иртә белән куе
Ап-ак чәчәк аткан
Алмагачны хәзер
Кара пәрдә япкан.
Тынып калган кырлар,
Елга, урман, чокыр.
Төн китергән безгә
Тынычлык һәм йокы.
Ә йолдызлар әле
Яңа гына торып,
Төнге сменага
Чыгып баскан кебек,
Тере, батыр карап
Елмаялар серле,
Зирәк караш белән
Күзәтәләр җирне.
Җир йокыга чумган,
Ә йолдызлар уяу.
Янып торыр алар
Төне буе шулай.
Әллә алар сакчы
Каскасына теккән
Кызыл йолдызларның
Шәүләләре микән?
Әллә самолётлар
Канатына чиккән
Ал йолдызлар шулай
Күктә чагыла микән?
Ерак-ерак чиктә
Кызыл сакчы тора.
Ул да шулай тере,
Ул да шулай уяу.
Винтовкасы – корган,
Патрон – сумкасында.
Кызыл йолдыз яна
Яшел каскасында.
Аның күзләреннән
Йокы төсе качкан.
Көнбатышын куе
Кара болыт баскан.
Болытларга каршы
Батыр яна йолдыз.
Дошман үтә алмас,
Дуслар, тыныч булыгыз!
Җәйге аяз төндә
Зәңгәр күккә карыйм.
Зәңгәр күктә янган
Йолдызларны саныйм.
Төнебез тыныч безнең
Алар янган чакта,
Чөнки йолдыз таккан
Кызыл сакчы сакта!
Парашют
Биш ел бергә гомер сөргән
Хатыным мине ташлады.
Бер очучы егет белән
Сөешеп йөри башлады…
Беркөн алар икесе бергә
Самолётта очканнар.
Миңа язу калдырганнар,
Борчылмаска кушканнар.
Борчылуын борчылмадым,
Ләкин үтә хурландым.
Үземне дә бик хурладым,
Хәтер саклап тормадым.
Көнчелегем чиктән ашты,
Әйтмәгән сүз калмады.
Самолётны уйлап тапкан
Галимне дә каргадым.
– Кешеләргә җир тар микән,
Каян чыккан бу очу?
Җирдә куып җитәр идең,
Күкнең бармы соң очы?
Бер көн шулай азаплангач,
Икенче көн таң белән —
Почтальон ишек кага,
Килгән телеграм белән.
Телеграмны хатын суккан:
«Җаным, фәлән-фәсмәтән,
Очучыны яратмыймын,
Бары сине яратам.
Аның белән талаштым да
Бәйләнешне бетердем.
Биш йөз километр очкач,
Парашютта сикердем».
Шуны укыгач, әй куандым,
Гел шуны уйлап йөрдем.
Парашютны ясаучыга
Мең-мең рәхмәт яудырдым.
– Әй… – мин әйтәм, – очучы дус,
Очам диеп масайма!..
Нинди биек алып менсәң дә
Минем хатынны сайлап —
Барыбер саклый алмагансың,
Бозгансың шул талашып.
Синдә булса пропеллер,
Ә хатында – парашют.
Ләкин әле бер шигем бар:
Хатыным самолётыннан
Сикерүен