– Deməli, sən saatı oğurlamısan, – dedi.
– Məsələ bu deyil, – deyə etiraz etdim.
– Məncə, German sənin kimi fikirləşmir, – Şef müəyyən mənada haqlı idi.
– Bəlkə də, o, çoxdan ölüb? – əminsizliklə dedim.
Şef buxağını sildi.
– Görəsən, cinayət məcəlləsində üstündə xatirə yazısı olan saatı oğurlamaq üçün nə yazılıb? – dostum soruşdu.
– Mən oğurlamaq istəmirdim, – deyə etiraz etdim. – Hər şey o qədər tez baş verdi ki, özümdən asılı olmadı. Saatın məndə olduğunu görəndə artıq gec idi. Mənim yerimdə sən olsaydın, sən də belə edərdin.
– Sənin yerində mən olsaydım, ürək tutmasından ölərdim, – Şef dəqiqləşdirdi, o iş adamı deyildi, danışmağa pərgar idi. – Sənin ağlın çaşıb, hansısa pişiyə görə yad evə soxulursan. Heç bilirsən o pişikdən hansı mikroblar keçə bilərdi sənə?
Bir müddət susub yağışın səsinə qulaq asdıq.
– Yaxşı, – Şef dedi. – Olub daha. Yəqin ki, bir də ora getmək istəmirsən.
Gülümsədim.
– Tək yox.
Dostumun gözləri az qaldı hədəqəsindən çıxsın.
– Yox, dostum! Ağlına da gətirmə.
Elə həmin gecə dərsdən sonra mətbəxin yanındakı qapıdan sivişib malikanəyə aparan yola çıxdıq. Yağış yolun ortasında göllənmişdi, hər yerə xəzəl səpələnmişdi. Buludlu göyüzü elə bil şəhəri təhdid edirdi. Şefin halı özündə deyildi, həmişəkindən daha çox ağarmışdı. Malikanəyə yaxınlaşdıqca qarnıma sancı dolurdu. Ətrafda qulaqbatırıcı sükut hakim idi.
– Məncə, qayıtsaq, daha yaxşı olar, – dostum addımlarını yavaşıdıb dedi.
– Sən qorxaq dovşansan.
– Dovşanları düzgün qiymətləndirmirsən. Onlar qida zəncirində vacib yer tutur.
Birdən külək əsməyə başladı, zınqırovun səsini bizə çatdırdı. Şefin dili topuq vurmağa başladı. Pişiyin sarı gözləri bizi güdürdü. Birdən o, ilan kimi fısıldayıb belini qabartdı. Belinin tükləri biz-biz dayandı. Pişik bir neçə gün qabaq sərçəni parçalayan dişlərini ağardıb fısıldadı. İldırım bir anlıq hər tərəfi aydınlatdı. Şeflə bir-birimizə baxdıq.
On beş dəqiqə sonra internatın həyətində, kilsənin qabağındakı çəmənlikdə, skamyada oturmuşduq. Saat gödəkçəmin cibindəydi. Əvvəllər onun belə ağır olduğunu bilmirdim.
Həftənin axırına qədər internatın ərazisindən çıxmadım. Şənbə günü səhər yuxuda qrammafon səsi eşidib oyandım. Günəşin ilk şüaları pəncərədən görünən Barselonanı, evlərin damlarını, anten meşəsini qırmızı rəngə boyayırdı. Çarpayıdan durub saatı götürdüm, bütün həftə ərzində saat fikirlərimi məşğul etmişdi. Saatla bir-birimizə baxdıq. Nəhayət, qərara gəldim ki, ancaq absurd hadisələrlə üzləşəndə nədənsə şübhələnirik. Bu axmaq vəziyyətdən qurtulmaq lazımdır, saatı qaytarmalıyam.
Sakitcə geyindim, pəncələrimin üstündə dördüncü mərtəbənin dəhlizindən keçdim. Saat ona-on birə qədər heç kim yoxluğumu hiss etməyəcək. O vaxta qədər işimi qurtararam.
Küçələr duman örtüyünün altında qalmışdı, Barselona səhərləri çox vaxt dumanlı olur. Marqenat küçəsinə qədər getdim. Küçələrin kölgəsi ilk şüaların altında parıldayırdı. Evlərin fasadları dumanın və küləyin naməlum istiqamətə apardığı xəzəllərin dalından boylanırdı.
Tezliklə lazım olan küçəyə çatdım. Bir müddət sakitcə dayanıb şəhərin bu tərəflərində həmişə hökm sürən səssizliyə öyrəşməyə çalışdım. Elə bil bütün dünya cibimdəki saat kimi dayanmışdı. Birdən arxadan səs eşitdim. Dönüb baxanda gördüyüm mənzərə uzun müddət yuxumu qaçırtmağıma səbəb oldu.
Üçüncü fəsil
Dumanın içindən yavaş-yavaş velosiped çıxdı. Velosipedi sürən ağ paltarlı qız mənə tərəf gəlirdi. Səhər çağının alatoranlığında paltarın altından qızın bədəninin siluetini görürdüm. Saman rəngli buruq saçları üzünün ətrafında dalğalanırdı. Yerimdən tərpənmirdim, sakitcə dayanıb onun mənə necə yaxınlaşdığına baxırdım. Çox güman ki, qıraqdan iflic vurmuş adam kimi görünürdüm. Velosiped məndən bir neçə metr aralıda dayandı. Paltarın altından Sorolyanın rəsmlərini xatırladan bir cüt düz ayaq gördüm, bəlkə də, xəyal etdim. O velosipeddən düşdü. Boz gözlərinə baxdım, gözləri elə dərin idi ki, orda batmaq olardı. Onun kinayəli baxışları məni yerimə mıxladı. Gülümsədim, bununla da görünüşümdən yağan axmaqlıq təəssüratını təsdiqləmiş oldum.
– Sən, yəqin, saata görə gəlmisən, – qız baxışları kimi əmin olan səslə soruşdu.
Qız, deyəsən, mənimlə yaşıd idi, ya da bir yaş balaca olardı. Qadınların yaşını təyin etmək həmişə mənə elm və ya incəsənət kimi görünüb, əyləncə kimi yox. Onun dərisi də paltarı kimi ağappaq idi.
– Sən burda yaşayırsan? – malikanəni göstərib soruşdum.
Qız mənə baxdı. Baxışları məni elə ovsunladı ki, bu qızın indiyəcən gördüyüm ən heyrətamiz varlıq olduğunu üstündən iki saat keçəndən sonra başa düşdüm, yəqin ki, bir də onun kimisini görməyəcəkdim. Nöqtə.
– Sən kimsən ki, bunu soruşursan?
– Məncə, mən saata görə gələn adamam, – dedim. – Adım Oskardır. Oskar Dray. Saatı qaytarmağa gəlmişəm, – cavab gözləmədən saatı cibimdən çıxarıb ona uzatdım. Qız bir neçə saniyə gözümün içinə baxdı, sonra saatı aldı. Qızın əli farfor oyuncağın əli kimi ağappaq idi, adsız barmağında isə qızıl üzük vardı.
– Mən saatı götürəndə o artıq işləmirdi, – izah etməyə çalışdım.
– Bu saat on beş ildir ki, işləmir, – qız mənə baxmadan mızıldandı.
Bir az sonra başını qaldırıb məni müştəri gözüylə süzməyə başladı, elə bil antikvar mebelə, ya da hansısa nadir tapılan əşyaya baxırdı. Üzünün ifadəsindən bilinirdi ki, məni oğru kimi qəbul eləmir, o, mənə daha çox hansısa axmağa, ya da dəliyə baxırmış kimi baxırdı. Parıldayan sifətim onun fikrini dəyişdirə bilmirdi. Qız qaşını qaldırdı, müəmmalı təbəssümlə gülümsəyib saatı mənə uzatdı.
– Onu sahibinə qaytararsan.
– Amma…
– Saat mənim deyil, – qız izah etdi. – O, Germanındır.
Germanın adını eşidəndə neçə gün bundan qabaq malikanənin zalında gördüyüm iri silueti xatırladım.
– Germanındır?
– Hə, atamındır.
– Bəs