– Хәлләр изгеме, кызым?
– Изге, әти, изге. Тик бераз эч поша. Әллә, мотор алып, сиңа килимме?
– Нинди мотор?
– Соң, таксига утырып инде, бигрәк син!
– Ә-ә, – дип сузды Җаббаров. Троллейбуслар да шәп йөри димәкче иде, шүрләп калды. Ләйләсе болай да сирәк килә, килсә дә, минутларны санап, Әнәснең кәефен кыра иде. Аңа йә әнисе озакламаска кушкан була, йә дуслары көтеп тора, йә ул бүлмәдәге юк кына буяу исеннән дә туя иде.
– Әйдә кил, кызым, көтәм, – диде Әнәс, гүелдәгән трубкага өреп.
Инде телефонны куйган да. Ай бу баланың ордым-бәрдем генә сөйләшүе! Заманасы шундый, заманасы. Тукта, килешенә суыткычтан яраткан пепси-коласын алып куйыйм әле. Әгәр мин аны ят ризыклар белән сыйламасам, акча бирмәсәм, ул минем бүлмәгә аяк та басмаячак бит!
Ләйләсе озак көттермәде, кояштай балкып килеп тә керде.
– Әти! Өч йөз сум бир әле. Тиз, такси көтә!
– Хәзер, кызым, үзем түләп менәм. – Җаббаров, башмакларын лаштыр-лоштыр сөйрәп, аска төшеп китте. Таксистка акчасын түләп кире менгәндә, кызы, пальтосын диванга ташлап, радиоалгычтан яңгыраган көйгә бии иде. Әти кеше берара аның сылу гәүдәсенә, нәфис, килешле тирбәлешләр ясап бөгелгән тылсымлы кулларына сокланып карап торды…
Кемгәдер бик охшаган иде кызы. Кемгә? Хәтта чагыштыруы да күңелсез: әлбәттә, хатынына инде! Кызы уйсыз-хиссез, беркатлы җан, очына-талпына бии. Гомернең үтүен кара инде син, әле кайчан гына бәп-бәләкәй иде.
Ләйлә, әтисенең уйларын сизенгән сыман, очынып килеп каршысына басты да:
– Әти, әйдә, минем беренче тәпи баскан көннәремне хәтерләп, рәсем яса! Аягымның бәләкәй чагын күрәсем килә, – диде.
– Менә кызык, – диде Җаббаров, аптырап. – Син биш яшеңә хәтле авылда – әбиең янында яшәдең! Каян хәтерлим инде мин аны?
– Сез кайда идегез алайса?
– Без шәһәрдә идек. Әниең дә, мин дә зур эшләргә чумдык, бала тәрбияләргә бушамадык. Сине, бераз үскәч тә, авылга озаттык.
Җаббаров тамчы да ялганламады, дөресен әйтте. Кызы, үткәннәр өчен үпкә белдереп, иреннәрен турсайтты. Сабый Ләйлә бик-бик кызганыч тоелды, күрәсең.
– Сез эгоистлар, әти. Мин булсам, баламны алай ташламас идем.
– Кызым, без максатыбызга ирешергә тиеш идек. Аллага шөкер, күп нәрсәгә ирештек тә бугай.
– Унынчыны тәмамлагач та, заводка керәм, әти. Аңлаешлы, гади тормыш миңа күбрәк ошый. Синнән теләнеп алган акчалар да туйдырды. Ичмасам, үз көнемне үзем күрермен.
– Син институтка барачаксың! – диде Җаббаров, мөмкин кадәр салкын канлы булырга тырышып. – Башта диплом ал, аннан соң теләсәң кая кит! Ә нәни чагымны дип бәйләнүең чираттагы каприз гына.
– Юк, әти, алай димә. Сез минем сабый чакларымны беркайчан да сагынып искә төшермисез, чөнки, бөек идеяләр белән кубарылып, күрмәгәнсез сез аны. Икегезнең дә эгоистлар икәнне аңлагач кына соравым иде, үпкәләмә.
– Әниең котыртты, иеме? – Җаббаров гаепне аерылган хатыныннан эзләде.
– Әнигә бәйләнмә әле, әти, аның болай да вакыты