Мин генәме юкка җилкенгән? —
Ил күзендә җылы сүнгән чакта,
Салкын җырлар тансык ил-көнгә.
Тиле хисләр, авызлыгын җуйса,
Көтмәгәндә туфан кубарыр!..
Мондагы бар яшәешем минем —
Баш авырту гына нибары.
Шул сырхаудан мәңгелеккә арынып,
Җиңел атлап киткән бер көнне,
Тол хатынга охшап калыр дөнья,
Бушап калыр —
Табут шикелле…
Меңәр йөрәк куырылып куяр,
Әллә аңлап,
Әллә аңышмый:
Мин бу чорга ялгыш килеп чыктым,
Киләчәккә үтеп барышлый.
1945 елның 6 августында Хиросима шәһәренә ташланган «Сабый» бомбасының 45 секунд эчендә кичергән уйлары
Бушанганда интекмәде
Анам —
Җиңел тудым.
Сәлам, дөнья!
Тугыз чакрым —
Аска тормыш юлым.
Тирем – тимер,
Каным – уран,
Һәр атом – ут төше…
Тэнноның[1] ач яңагына
Йодрык булып төшеп,
Нокта куярмын сугышка!
Җитәр моңа көчем.
Мин тынычлык өчен үләм,
Мин тынычлык өчен!
Пентагонда[2] сабыр гына
Гомеремне санап,
Тәмәкегә эленәсе
Шырпы уты яна…
Шәйлим бугазымны кыскан
Биеклектән үк мин:
Ике яшьлек япон кызы
Кәгазь торна бөкли…
Мин – соңгысы!
Кеше кат-кат
Шулай дип ант эчте…
Мин уйнаштан тудым, беләм,
Тудым үләр өчен.
Миннән соң яхшырыр тормыш,
Яңа чорга үтеп!
Җаным тыныч, шуңа күрә
Сәлам, дөнья, дим!..
Дөп.
Рәшә
Бу дөньямы? —
Икебезгә генә.
Әмма аерым-аерым.
Яртышар.
Нерв төене сыман —
Төнге күктә
Ике сыңар йолдыз тартыша.
Чиксезлеккә багып уфтанасың,
Шомлы бәхет, якты газабым!
Мин кем сиңа? —
Кайгың – биектәрәк:
– Йолдызлары кими Казанның…
Кан басымы чигәләргә сугып,
Күз алдыңда тузам,
Искерәм.
Син – йөрәккә батып кергән пычак,
Әмма йөрәк сине үз күрә,
Кысып-кысып тота…
Ничек яшим?
Ничек гомер сорыйм көннәрдән? —
Тәнем соңгы тынын җибәрмичә,
Котылу юк миңа синнән дә.
Билләреңә…
Иңнәреңә генә
Кул тидерим —
Күпме наз анда!
Кырт кискәндәй, моңсу елмаясың:
– Йолдызлар юк бүген Казанда,
Йолдызлар юк…
…Төнне тарта-суза
Һәм чигерә таңны, чигерә,
Мин аларны берәм-берәм чүпләп,
Хәреф итеп тездем шигырьгә.
Ни син?
Ник син?
Тик син!
Берәр кайчан
Чыдамыйча, ачы кычкырып,
Ул шигырьне, турап, җаным сыман,
Очырырмын