– Ялгышасың, дус кеше! Миңа берни дә булганы юк. Теләдем – алдым, кеше авызыннан тартып алдым. Алты бүлмәле, җимеш бакчалы йорт менә монда – минем куенымда хәзер! Нинди үкенү булырга мөмкин!
– Алайса, бик әйбәт, сүзем бетте, игелеген күр! Сиңа бит шул кирәк тә инде – йорт-җирле, чибәр кәләшле, бала-чагалы солидный тормыш! Менә ирешәсең…
– Ә сиңа кирәкмимени?
– Юк, миңа кирәкми. Мин бервакыт та өйләнмәячәкмен и йорт та алмаячакмын. Нигә ул богаулар миңа? Кайтып ятарга бер бүлмәм булса, миңа шул җиткән. Тик кесәмдә ике сберкенәгә йөрергә тиеш. Ике кенәгә – ике канат ул, менә шул чагында инде мин теге ни… ирекле кәккүк!
– Кәккүк! Шәп кәккүк, тик борын гына карчыганыкы…
– Теләсә кемнеке булсын, әмма ирекле кош ул!
– Ай-һай! Кычкыруына караганда, Ходай биргән «ирек»тән бер дә риза түгел шикелле… Юк инде, мулла Хәмит, мин кәккүк төсле бүтәннәр оясына күкәй салып йөрергә теләмим. Минем барысы да үземнеке булырга тиеш.
– Мин дә шуны әйтәм бит! Эш нидән тора? Ояң булды, ярың бар, тик әйдә…
– Кемне әйтәсең, нинди яр ул?
– Рәшидә соң?
– Ә син бит аны күргәнең юк.
– Һи, иптәш, мин шушы бүлмәмә килеп йөргән хатынны күрми тораммы соң?!
Зөфәр, кашларын җыерып, шактый сагаеп калды.
– Ләкин ул сине белми бит.
– Анысы неважно… Так вот, ояңа күрә нәкъ үзе, алтын күкәй салып бирерлек асыл кош Рәшидә ханым Сафина!.. Шулаймы әле?
– Рәшидә, Рәшидә! – Зөфәр авыр гына сулап куйды. – Кадерен белерме икән соң ул мин үргән ояның?
– Җүләр, сорап торасың тагын, җәннәт итәр ул синең ояңны… Миңа туры килсә иде шундый хатын! – диде Хәмит, тәмам әсәрләнеп.
– Ий-е! – дип сузды Зөфәр үзалдына гына. – Бик ансат кына этеп кертмәкче буласың син мине җәннәткә!
– Ә синең аяк терәп торасың килә инде, ә?
Зөфәр озак кына дәшми торды; Хәмиткә аның бик үк ачылып бетәсе килми иде, ләкин, бер сүз чыккач, дустына кайбер шиген азрак әйтәсе дә килә иде.
– Рәшидәне син белмисең, – диде ул, ниһаять, җитди генә. – Шуны онытма, ул – артистка, аның хыяллары бөтенләй башкада. Гаилә бәхетен аңардан көтүе читен, минемчә…
– Бәхет! Нинди бәхет турында хыялланасың син? Асравың шикелле буйсынып кына торса, чолгауларыңны юса, ел саен корсак үстереп йөрсә – шушымы синең өчен бәхет?
– Син алай бик упрощать итеп ташлама әле, егет! – диде Зөфәр кызыбрак. – Асрау алу турында түгел, ә хатын табу турында сүз бара, өйләнү турында!.. Ә хатын ул синең җаныңа да, тормышыңа да кереп утыра, бөтенесенә үзең кебек үк хуҗа булып ала, вәт нәрсә ул өйләнү! Җаныңны да, малыңны да дигәндәй белер-белмәс теләсә кемгә тапшырып булмый, иптәшкәй!.. Хәер, сиңамы соң, таз кәккүккә, өйләнүнең нәрсә икәнен аңлау!
Ләкин Хәмиттән болай кимсетеп-хурлап кына котылу мөмкин түгел иде. Бер усалланып китсә, ул да кызганып тора