Шәрифел. Җиләктә. Әйдә син дә.
Раушан. Вакыт юк, Шәрифел.
Шәрифел (пышылдап). Җиләккә, Раушан…
Раушан. Утынга барасым бар.
Шәрифел (туктый, кычкырып). Минем белән!..
Раушан. Утын кирәк.
Шәрифел. Җиләккә…
Раушан. Кеше ни димәс, Шәрифел?
Шәрифел. Кеше…
Раушан. Уракка хәтле җиде-сигез йөк утын алып кайтылмаса, көзен өлгерәм димә!
Шәрифел. Җиләк көне бер генә!
Раушан. Кыш суыкларында нишләрмен?
Шәрифел. Гомер кышларыңны җиләк җылытыр.
Раушан. Шәрифел…
Шәрифел. Әү?
Раушан. Тырысың кечкенә икән.
Шәрифел. Бер җиләккә бик җиткән, Раушан.
Раушан. Нигә берәү генә?
Шәрифел. Бер күңелгә ике җиләк сыймаганга… Ярар, ялгызым барам.
Раушан. Берәр ялгыз әбигә дәш…
Шәрифел. Ялгыз кызга ялгыз әби нәрсәгә?
Тынлык.
Раушан. Мин бит ялгыз ир түгел! Минем Җәваһирәм бар!
Шәрифел. Синең балаң юк.
Раушан. Утын вакыты бер генә!
Шәрифел китә башлый.
Шәрифел!
Шәрифел (иңбашы аша, горур). Әү?
Раушан. Тукта әле!
Шәрифел. Юк, юк. Сиңа утынга барасы. Утынга барасы… Утынга. (Китә.)
Ул ераклашкан саен, сәхнә яктыра бара. Раушан арбада ята.
Раушан (урмандагыча). Аа-уу!.. Шәр-риф-е-е-л! Суы-ы-ык!
Болдыр баскычыннан Гөлмәрьям төшә, ишегалдын әйләнеп чыга. Микроскоп тоткан.
Гөлмәрьям. Әллә нәрсәмне генә югалттым, оланнар, күрмәдегезме? (Сынны микроскоптан карап.) Юк, моны түгел. (Кереп китә.)
Урамдагы колонкадан Зиләйлүк белән Сәгадәт су алып тора.
Зиләйлүк (үрелеп ишегалдына карый). Раушанның яңа зөфаф кичәсе коргаксыган арбада үткән, Сәгадәт, күрәмсең?
Сәгадәт. Таза-сау хатын өстенә шәрә хатын алып кайтып бастырсын инде, ә?
Зиләйлүк. Бөтен авыл күз алдына – шәрә килеш!
Сәгадәт. Хурлыкка калды Җәваһирә апа.
Зиләйлүк. Рәтле ир шулай итәме? Әнә синеке!
Сәгадәт. Нәрсә минеке? Күз бәбәгем каршына ялангач хатын бастырып куйганы юк!
Зиләйлүк. Бәхетең бар әле. Синеке, ичмаса, үзе чыгып китте дә Карнаук марҗасына йортка барып керде. «Котылдым» диң дә «шөкер» диң.
Сәгадәт. Болай итсәме?!
Зиләйлүк. Нишләтер идең, нишләтер?
Сәгадәт. Шәһәрдән шәрә хатын алып кайтып, күз бәбәгем каршына бастырып куйсамы?! И-и-и… Мин аны-ы!.. (Нишләтәсен күрсәтә.) Ишегалдымдагы арбада яткыру түгел, тавыкларым кетәклегенә дә якын китермәс идем.
Зиләйлүк. Кунгалады шул Бикколың кетәклекләрдә, бичара. Шуңа чыгып качты да инде ул. (Чиләкләрен көянтәсенә элә.)
Сәгадәт. Ниятен белми калдым. Юкса мин ул чукынчыкны ачка каклап, аяк сөртергә бусага төбенә җәеп сала идем.
Зиләйлүк. Бичарага кайнар аш белән җылы мендәр әз тиде бугай шул.
Сәгадәт (ярсу). Минем мендәремнең температурасын каян беләсең, Зиләйлүк апа? Әллә кереп ятканың булдымы? Ә? Әллә Бикколымның синең ашыңны ашаганы булдымы? Ашың кайнаррак мәллә?
Зиләйлүк. Качып котылды, бичара, качып! (Ашыгып чыгып китә.)
Сәгадәт